Grand Prix Formule 1 van Australië 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De Grand Prix Formule 1 van Australië 1988 werd gehouden op 13 november 1988 in Adelaide.

Inhoud

1 Verslag
- 1.1 Kwalificatie
- 1.2 Race
2 Uitslag
3 Wetenswaardigheden
4 Statistieken

[bewerk] Verslag

[bewerk] Kwalificatie

Ook in Australië pakte McLaren opnieuw de eerste startrij, met Ayrton Senna op de pole-position gevolgd door Alain Prost.

[bewerk] Race

Prost leidde de race vanaf de start, voor Senna, Gerhard Berger, Nelson Piquet en Nigel Mansell. Bij het begin van de vierde ronde had de Fransman al 5,5 seconden voorsprong. Michele Alboreto moest opgeven na een botsing met de Dallara van Alex Caffi. In dezelfde ronde ging Berger voorbij Senna. Hij zette de achtervolging op Prost in en haalde de Fransman in in de 14de ronde. In de 23ste ronde had hij al drie seconden voorsprong. In deze ronde moest hij Stefano Modena en René Arnoux op een ronde zetten. De Ligier-rijder veroorzaakte echter een aanrijding met Berger, waardoor beide McLaren's opnieuw op plaatsen één en twee kwamen te liggen, Senna had echter problemen met de versnellingsbak. Piquet reed nog steeds op de derde plaats, voor Riccardo Patrese en Mansell. De Italiaan probeerde verschillende keren voorbij Piquet te gaan maar had een tekort aan motorvermogen.

In de 53ste ronde maakte Patrese een spin waardoor Mansell voorbij zijn teamgenoot kon gaan. Zijn remmen lieten het echter afweten in 66ste ronde waardoor hij in de muur vloog. In de 59ste ronde had Prost de leiding overgenomen en zette een reeks snelle ronden neer. Hij leidde aan het eind meer dan 30 seconden en had iedereen op een ronde gezet tot de vijfde.

Er waren veel uitvallers te noteren: Satoru Nakajima en Mauricio Gugelmin botsten, Alessandro Nannini spinde, Jonathan Palmer moest opgeven met een kapotte transmissie, Derek Warwick en Eddie Cheever kregen motorproblemen en bij Stefano Modena en Oscar Larrauri faalde de aandrijving. Caffi had problemen met de koppeling en Philippe Alliot kwam zonder benzine te staan.

Slechts elf wagens werden geklasseerd, waarvan zeven ook effectief de race uitreden. Prost won, voor Senna, Piquet werd derde, Patrese vierde, Boutsen vijfde en Capelli, ondanks een lekke band, zesde.

[bewerk] Uitslag

Positie	Nummer	Rijder	Team	Ronden	Tijd/Opgave	Startplaats	Punten
1	11	Alain Prost	McLaren-Honda	82	1:53:14.676	2	9
2	12	Ayrton Senna	McLaren-Honda	82	+ 36.387	1	6
3	1	Nelson Piquet	Lotus-Honda	82	+ 47.546	5	4
4	6	Riccardo Patrese	Williams-Judd	82	+ 1:20.088	6	3
5	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	81	+ 1 Ronde	10	2
6	16	Ivan Capelli	March-Judd	81	+ 1 Ronde	9	1
7	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	80	+ 2 Rondes	14
8	22	Andrea de Cesaris	Rial-Ford	77	Geen benzine	15
9	26	Stefan Johansson	Ligier-Judd	76	Geen benzine	22
10	30	Philippe Alliot	Larrousse-Ford	75	Geen benzine	24
11	14	Philippe Streiff	AGS-Ford	73	Elektrisch probleem	16
NF	9	Piercarlo Ghinzani	Zakspeed	69	Benzinesysteem	26
NF	5	Nigel Mansell	Williams-Judd	65	Spin	3
NF	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	63	Spin	8
NF	33	Stefano Modena	EuroBrun-Ford	63	Aandrijving	20
NF	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	52	Motor	7
NF	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	51	Motor	18
NF	15	Mauricio Gugelmin	March-Judd	46	Botsing	19
NF	2	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	45	Botsing	13
NF	24	Luis Perez-Sala	Minardi-Ford	41	Motor	21
NF	36	Alex Caffi	Dallara-Ford	32	Koppeling	11
NF	28	Gerhard Berger	Ferrari	25	Botsing	4
NF	25	René Arnoux	Ligier-Judd	24	Botsing	23
NF	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	16	Transmissie	17
NF	32	Oscar Larrauri	EuroBrun-Ford	12	Aandrijving	25
NF	27	Michele Alboreto	Ferrari	0	Botsing	12
NQ	31	Gabriele Tarquini	Coloni-Ford
NQ	4	Julian Bailey	Tyrrell-Ford
NQ	29	Pierre-Henri Raphanel	Larrousse-Ford
NQ	10	Bernd Schneider	Zakspeed
PQ	21	Nicola Larini	Osella