Lotus (Formule 1)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Graham Hill in de Lotus met Gold Leaf-sponsoring

Jim Clark (met groene trui)

Nigel Mansell in 1992

Ayrton Senna in 1991

Lotus was een Engels Formule 1-team, dat actief was van 1958 tot 1994. In die periode behaalde de renstal 6 wereldkampioenschappen voor coureurs, en 7 voor constructeurs, en had ze enkele zeer beroemde coureurs als Jim Clark, Graham Hill, Jochen Rindt, Emerson Fittipaldi, Mario Andretti, Ronnie Peterson, Ayrton Senna, Nigel Mansell, Mika Hakkinen en Alessandro Zanardi onder contract.

[bewerk] Geschiedenis

Eind jaren '40 richtte Colin Chapman samen met een compagnon Lotus Cars op. In 1948 produceerde het bedrijf haar eerste auto, en al snel kreeg het de reputatie fris en innovatief te zijn. Bovendien waren Lotus-auto's succesvol in races.

Eind jaren '50 was er in de Formule 1 een revolutie gaande: in navolging van het Cooper-team schakelden steeds meer teams over van auto's met de motor voorin, naar auto's met de motor achterin. De eerste F1-wagen van Lotus had nog steeds een motor voorin, maar al snel zag Chapman in dat de toekomst lag bij auto's met de motor achter de rijder.

Het allereerste succes voor een Lotus-auto werd niet behaald door het officiële Lotus-team van Chapman, maar door een privé-team. Stirling Moss won in 1960 de Grand Prix van Monaco met een Lotus 21. In 1961 zorgde Innes Ireland dan eindelijk voor het eerste succes van Chapman's Team Lotus.

In 1960 was de jonge Schot Jim Clark gedebuteerd voor Team Lotus. In 1962 won hij al 3 races maar werd hij in de strijd om de wereldtitel 2e. In 1963 stond er echter geen maat op hem, en pakte hij in de Lotus 25 met zeges in 7 van de 10 races de eerste wereldtitel voor Chapman. Dat kunstje zou hij twee jaar later, in 1965, nog eens herhalen in het verder ontwikkelde model Lotus 33.

In 1968 deed Clark op Hockenheim in een Lotus 48 mee aan een Formule 2-race (iets dat in die tijd gewoon was). Nadat waarschijnlijk een band was geklapt of leeggelopen verloor Clark op het met topsnelheid gereden bosgedeelte de macht over het stuur, vloog met hoge snelheid van de baan en reed tegen een boom. Hij overleefde het ongeval niet. De Engelsman Graham Hill, die in 1962 al wereldkampioen was geworden in een BRM, maakte het jaar voor het team weer enigszins goed door de derde wereldtitel voor Lotus binnen te halen.

In 1968 deed Lotus ook van zich spreken om een heel andere reden. Het team was namelijk het eerste met sponsoring op de auto's. Tijdens de GP op Brands Hatch verschenen de wagens plotseling in het rood-wit-goud van tabaksproducent Gold Leaf, in plaats van het traditionele British Racing Green. De BBC dreigde geen verslag van de race te doen als Chapman de reclameuitingen niet meteen van zijn auto's zou verwijderen. Hij deed dit uiteindelijk ook; maar plaatste als protest microscopisch kleine Gold Leaf-logo's terug. De toon was gezet, en Chapman had de eerste stap genomen die van de Formule 1 de miljoenensport zou maken die ze nu is.

In het seizoen 1970 was Lotus met de talentvolle Oostenrijkse coureur Jochen Rindt onderweg naar de vierde wereldtitel, toen het F1-circus neerstreek op het Italiaanse circuit Monza. In de kwalificatietrainingen vloog Rindt door een gebroken remstang van de baan, waarbij de voorkant van zijn wagen afbrak als een luciferhoutje. Hij had het kunnen overleven, als de ambulance die hem naar het ziekenhuis bracht niet was verdwaald. De Oostenrijker werd 28 jaar. Rindts voorsprong in het algemeen klassement was zo groot, dat hij postuum alsnog tot wereldkampioen Formule 1 1970 werd gekroond.

Twee jaar later, in 1972, werd Emerson Fittipaldi de jongste wereldkampioen ooit, hij was slechts 25 jaar oud toen hij op Monza met de Lotus 72 definitief buiten het bereik van zijn concurrenten kwam.

Chapman deed Lotus' innovatieve reputatie eer aan door als eerste een wagen de bouwen met het zogenaamde Ground-Effect. Hierbij werd door middel van zogenaamde 'skirts' de auto nog krachtiger op de baan gezogen, zodat de auto's sneller door de bochten konden.

Het resultaat was de supersnelle Lotus79, die Mario Andretti in staat stelde in 1978 wereldkampioen te worden. Het was dat jaar echter niet alleen maar feest bij Lotus. Bij een grote crash in de openingsronde van de race op Monza brak de Zweed Ronnie Peterson beide benen. Aanvankelijk leek het allemaal mee te vallen, maar de volgende dag werd Peterson in het ziekenhuis getroffen door embolie en raakte hij in een coma. Hij stierf nog diezelfde dag. Ondanks dat werd hij toch tweede in de strijd om de wereldtitel. De FIA werd steeds bezorgder over de gevaren van de skirts, als één van hen afbrak, was een groot deel van de downforce van de auto in één keer verdwenen, wat tot een grote crash kon leiden. Uiteindelijk werd besloten om vanaf 1983 de skirts en het Ground-Effect te verbieden.

De titel van Andretti bleek later het laatste grote succes van Lotus in de F1 te zijn. Veelgehoorde kritiek aan het adres van Chapman was dat hij niet meer genoeg betrokkenheid toonde bij het team, en zich te veel bezighield met het gebeuren eromheen. De kans om wat aan alle kritiek te doen kreeg hij niet, want in 1982 werd Chapman getroffen door een hartaanval, die hij niet overleefde. Chapmans rechterhand Peter Warr werd zijn opvolger.

Het succes was nog niet helemaal over voor Lotus, want in de eerste helft van de 80-er jaren werden er nog goede resultaten behaald met Mansell (die weliswaar zijn eerste zege pas behaalde toen hij naar Williams was verkast), Senna (die van Toleman over was gekomen en bij de GP van Portugal 1985 zijn eerste zege boekte) en de Italiaan Elio de Angelis, die het team twee zeges bezorgde, maar tijdens een test in 1986 om het leven kwam. Hij was toen net over gestapt naar het Brabham-team.

Lotus kreeg het steeds moeilijker om grote geldschieters te vinden, en Senna bezorgde het team in 1987 de laatste overwinning, voordat hij naar McLaren vertrok, om daar drie wereldtitels binnen te slepen.

Hierna zakte het team geleidelijk steeds verder weg. Ze introduceerden nog wel latere topcoureurs als Hakkinen en Johnny Herbert, maar tot grote successen kwam het team nooit meer. Uiteindelijk was de GP van Australië in 1994 op het circuit van Adelaide de laatste van het eens zo roemruchte Engelse team.

[bewerk] Statieken

GP Debuut : GP Monaco 1958
Laatste GP : GP Adelaide, Australië 1994
Seizoenen actief in de formule 1: 37
Totaal aantal coreurs: 132
GP starts : 493
Niet gestart: 35
WK punten : 1511
Overwinning : 79
Podiums : 171
Pole Positions : 107
Snelste rondes : 71
Wereldtitels constructeurs : 7
Wereldtitels coreurs : 6
Motorleveranciers: Climax,BRM,Ford,Renault,Honda,Mugen-Honda,Judd,Lamborghini

[bewerk] Wereldkapioenen Lotus (Formule 1)

Jaar	Coureur	Punten	Model
1963	Jim Clark	54	Lotus 25
1965	Jim Clark	54	Lotus 33
1968	Graham Hill	48	Lotus 49
1970	Jochen Rindt	45	Lotus 72C
1972	Emerson Fittipaldi	61	Lotus 72D
1978	Mario Andretti	64	Lotus 78