Ewald von Kleist
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| Paul Ludwig Ewald von Kleist | |
|---|---|
| 8 augustus 1881 – circa 13 november 1954 | |
| Geboorteplaats | Braunsfels an der Lahn |
| Plaats van overlijden | Vladimir |
| Land/partij |  Duitse Rijk/ Nazi-Duitsland |
| Krijgsmachtonderdeel | Landmacht |
| Rang | Generaal-veldmaarschalk |
| Eenheid | Duitse leger |
| Veldslagen/oorlogen | Eerste Wereldoorlog en Tweede Wereldoorlog |
Paul Ludwig Ewald von Kleist (Braunsfels an der Lahn, 8 augustus 1881 - Vladimir (Rusland), 13 november 1954) was een leidinggevende Duitse veldmaarschalk tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Geboren uit een aristocratische familie genoot von Kleist zijn opleiding in een Duitse militaire school. Tijdens de Eerste Wereldoorlog bereikte hij de rang van regionaal commandant. Na de oorlog leidde hij een cavaleriedivisie van 1932 tot 1935. In augustus 1939 werd hij op zijn achtenvijftigste terug in actieve dienst geroepen.
Tijdens de Poolse campagne werd hij commandant van het XXII pantsercorps. Tijdens de invasie van Frankrijk was hij commandant van de Panzergruppe von Kleist dat bestond uit het XLI en het XIX (onder Guderian) pantsercorps. Deze twee corpsen bevonden zich op het meest zuidelijke punt in de Duitse race naar Het Kanaal.
In april 1941 kreeg von Kleist het commando over de ersten Panzergruppe, dat bestond uit het XVIII en het XL pantsercorps. Deze Panzergruppe vormde de speerpunt tijdens de invasies van Joegoslavië en Griekenland. Bij de daaropvolgende invasie van Rusland, bekend onder de naam operatie Barbarossa maakte de ersten Panzergruppe deel uit van Legergroep Zuid.
In 1942 werd hij naar de Kaukasus gezonden om daar de voor de Duitse oorlogsmachine zo belangrijke olievelden te veroveren. Op 22 november van dat jaar kreeg hij het bevel over Legergroep A. In 1943 werd hij bevorderd tot veldmaarschalk.
In maart 1944 werd hij door Hitler persoonlijk van zijn commando ontheven nadat hij het Duitse Achtste Leger bevel had gegeven zich terug te trekken toen deze dreigde vernietigd te worden door het oprukkende Sovjetleger. In 1945 werd hij bij het einde van de Tweede Wereldoorlog door het Amerikaanse leger gevangen genomen. In 1946 werd hij veroordeeld tot 10 jaar gevangenschap voor oorlogsmisdaden gepleegd in de Sovjet-Unie. Hij werd opgesloten in de Vladimir-gevangenis waar hij in 1954 overleed. Hij was de officier met de hoogste rang die overleed in Sovjetgevangenschap.
