Estonia

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

"Estonia" is ook het Engelse en Latijnse woord voor Estland

M/S Estonia
Werf:	Meyer Werft, Papenburg, Duitsland
Eerste eigenaar:	Viking Line
Laatste eigenaar:	EstLine
In dienst:	1980 als Viking Sally 1990 als Silja Star 1991 als Wasa King 1993 als Estonia
Grootte:	15 566 GRT
Lengte:	155,43 meter
Breedte:	24,21 meter
Diepgang:	5,55 meter
Aandrijving:	4 MAN 8L 40 /45 dieselmotoren samen 17.652 kW
Snelheid:	21 knopen
Passagierscapaciteit:	2000
Passagiersbedden:	1190
Autocapaciteit:	460
Status:	1994 gezonken

De M/S Estonia was een Oostzee veerboot, die op 28 september 1994 op weg van Tallinn naar Stockholm zonk. De ondergang van de Estonia is met 852 slachtoffers de grootste scheepsramp in de Europese naoorlogse geschiedenis.

[bewerk] De M/S Estonia

De M/S Estonia werd in 1980 gebouwd op de scheepswerf van Jos. L. Meyer in Papenburg (Duitsland). Het schip voer voor de Finse Rederijen Viking Line (als Viking Sally), Silja Line (als Silja Star) en Wasa Line (als Wasa King). Hierna werd het schip in oktober 1992 verkocht aan een Zweeds-Estse joint venture van Nordström & Thulin AB en Estonian Shipping Co. en kreeg het de naam Estonia, de (Latijnse/Engelse) naam voor Estland. Het schip was op dat moment het grootste en modernste schip onder Estse vlag en werd het ingezet op de route Stockholm-Tallinn.

[bewerk] De ondergang

De M/S Estonia vertrok op 27 september 1994 met vertraging rond 19.15 uur vanuit de haven van Tallinn en zette koers naar Stockholm. De aankomst in Stockholm was voor de volgende ochtend rond 9.30 uur gepland. Wat er die nacht gebeurde kan door verklaringen van overlevenden enigszins gereconstrueerd worden.

Bij zware zeegang drong ergens na middernacht water binnen op het autodek van de Estonia. Hoe dit precies kwam is tot op heden niet met 100% zekerheid te zeggen, maar zeer waarschijnlijk is de boegklep afgebroken, door de enorme krachten die er op kwamen te staan door de metershoge golven. Het schip maakte hierdoor slagzij en zonk aansluitend binnen een half uur. Korte tijd na de eerste noodoproep om 1.22 uur, die door enkele in de buurt varende Finse veerboten werd opgevangen en beantwoord, werd het radiocontact verbroken en om 1.55 uur verdween de Estonia van de radarschermen op de andere schepen.

Omdat de ramp gebeurde in een relatief druk bevaren stuk van de Oostzee, was al na ongeveer een uur de Mariella, een veerboot van Viking Line, ter plekke. Ook werden (relatief laat) helikopters ingezet bij de reddingswerkzaamheden. Hoge golven en sterke wind maakten deze reddingswerkzaamheden extra moeilijk waardoor in totaal slechts 137 mensen het ongeluk overleefden. De meeste slachtoffers vielen door onderkoeling op open zee of in de reddingsvlotten of door verdrinking in het schip; omdat het schip zo snel ten onder ging hadden zij geen tijd uit het schip te vluchten.

Tijdens het ongeluk met de Estonia, waren er twee Nederlandse vrachtwagenchauffeurs aan boord. Stephan Duijndam was één van de 137 overlevenden. Tom de Klerk verloor zijn leven tijdens het ongeluk.

[bewerk] NAVO-oefening

De ramp gebeurde op de eerste dag, dat een tiendaagse oefening van de NAVO-marine werd gehouden in de Skagerrak en de Noorse Zee, niet ver van de plaats des onheils. De oefening heette 'Cooperative Venture 94' en stond onder leiding van de Nederlandse duikbootcommandant Gijsbert Goofert Hooft. Tien NAVO-leden deden aan de oefening mee, met vijftien schepen en vliegtuigen. Het ging hierbij om zoek- en reddingsoperaties in wateren in de buurt. Volgens sommige auteurs deed de NAVO echter niets om mensenlevens te redden. Drew Wilson schrijft, dat de overlevenden vier tot zes uur moesten wachten. "NAVO zoek- en reddingspersoneel en uitrusting hadden enkele levens kunnen redden. Het was nog geen uur vliegen". Volgens hem waren verschillende verbindingskanalen geblokkeerd: VHF Kanaal 16 (voor SOS-noodsignalen) en Kanaal 2182, dit in strijd met het internationale recht. Wilson vraagt zich in zijn boek af: "was dit opzettelijk"? Christopher Bollyn schrijft in een artikel, dat de NSA van Amerika een uitgebreid dossier van documenten over de ramp heeft, dat na al die jaren nog steeds geheim is. Waarom, vraagt hij zich af. Vragen over de rol van de NAVO aan het hoofdkwartier in Brussel heeft de organisatie nooit beantwoord.