Erik II van Noorwegen
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| 1268 - 1299 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Koning van Noorwegen | ||||||
|
||||||
|
Erik II, ook bekend als Eirik Magnusson (1268 - 1299) was koning van Noorwegen van 1280 tot zijn dood in 1299. Erik kreeg de bijnaam Priesterhater, door de slechte verhoudingen tussen de kerk en hem. Ondanks dat staat hij bekend een als zwakke koning die meestal door zijn raadsleden werd begeleid.
Erik was de oudste zoon van koning Magnus VI en zijn vrouw Ingeborg Eriksdotter, dochter van koning Erik IV van Denemarken. Via zijn moeder (dochter van Jutta van de Saksen, afstammeling van Ulvhild van Noorwegen, hertogin van de Saksen) was Eirik afstammeling van de heilige Olaf, koning Olaf II van Noorwegen.
In 1281 trouwde Erik op 14-jarige leeftijd met Margaretha, dochter van Alexander III van Schotland en Margaretha van Engeland. Twee jaar later overleed zij. Erik en Margaretha kregen in 1283 een dochter die ze Margaretha noemden. Deze Margaretha werd in 1286 koningin van Schotland.
Later trouwde Erik nogmaals, nu met Isabel Bruce. Zij was de zuster van koning Robert I van Schotland. Zijn dochter Ingeborg trouwde Waldemar Magnusson, hertog van Finland, prins van Zweden.
Omdat Erik stierf zonder nakomelingen, werd hij door zijn jongere broer Haakon V opgevolgd als koning van Noorwegen. Hij werd begraven in de oude kathedraal van Bergen, die vernietigd werd in 1531. Zijn begraafplaats word gemarkeerd door een gedenkteken in Bergenhus, een vestiging in Bergen dat deels gebouwd is door zijn vader. Erik Magnusson werd 31 jaar.
