Epistulae morales
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Epistulae Morales ad Lucilium (ethische brieven aan Lucilius) zijn 124 literaire brieven die de Romeinse filosoof Seneca schreef aan zijn vriend Lucilius. In deze brieven worden duidelijk Seneca's stoïcijnse denkbeelden onderstreept, door middel van onderwerpen zoals slavernij, decadentie en de dood.
Inhoud |
[bewerk] De Brieven
[bewerk] De verderfelijke invloed van de massa
In deze brief schrijft Seneca over wat de (slechte) invloed van de massa is. De omgang met de massa is verderfelijk: er is niemand die ons niet één of andere fout of aan beveelt of inprent of aanwrijft, zonder dat wij het weten. Volgens hem loop je des te meer gevaar als je in een grotere volksmassa loopt. Als je plaats neemt bij een schouwspel sluipen door het genot de fouten makkelijker binnen. Hij meent dat je zo veel mogelijk terug moet trekken in jezelf en alleen hen die jou beter maken moet toelaten. Vervolgens geeft hij 3 citaten: Democritus: 'Een weegt voor mij op tegen de massa, en de massa weegt op tegen één.' Onbekende auteur: 'Voldoende zijn voor mij enkelen, voldoende is er één, voldoende is er geen één' Epicurus aan een van zijn deelgenoten van zijn filosofische studies: 'dit schrijf ik niet voor de massa, maar voor jou: want wij zijn voor elkaar een voldoende groot publiek' Hiermee wil hij duidelijk maken dat je niet met de meerderheid mee moet gaan en voor de massa moet oppassen. Tot slot zegt hij tegen Lucius: 'Laten jouw goede eigenschappen naar binnen gericht zijn!'
[bewerk] De juiste houding tegenover emoties
[bewerk] De juiste houding tegenover de wisselvalligheden van het lot
[bewerk] De God in ons
[bewerk] De voorbereiding op de dood
In Meditatio Mortis beschrijft Seneca de aanvallen van kortademigheid, die door de doktoren de voorbereiding op de dood genoemd worden. De adem probeert immers te stoppen, maar dit gebeurt pas werkelijk wanneer men sterft. Hij adviseert Lucilius zich geen zorgen te maken over de dood: volgens de Stoïcijnse leer volgt de dood niet, maar komt ze ook vóór het leven. Voor onze geboorte zijn we volgens Seneca ook dood. Hij trekt de vergelijking met de toestand waarin een lamp verkeert vóórdat hij wordt aangestoken, en nadat hij wordt uitgedoofd: er is geen verschil tussen de twee.
