Dennis Mitchell
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| Dennis Mitchell | |
|---|---|
| Volledige naam | Dennis Allen Mitchell |
| Bijnaam | The green machine |
| Geboortedatum | 20 februari 1966 |
| Geboorteplaats | Havelock (North Carolina) |
| Lengte | 1,75 m |
| Gewicht | 69 kg |
| Sportieve informatie | |
| Discipline | sprint |
| Trainer / Coach | Mike Holloway |
| Eerste titel | Pan-Amerikaans juniorenkampioen 400 m 1984 |
| Olympische Spelen | 1988, 1992, 1996 |
| Extra | Wereldrecordhouder 4x100 m |
|
|
|
Dennis Allen Mitchell (Havelock (North Carolina), 20 februari 1966) is een voormalige Amerikaanse sprinter die met name uitblonk op de estafetteloop. Hij verbeterde viermaal als derde loper het wereldrecord op de 4 x 100 m estafette en werd olympisch kampioen (1992) en tweevoudig wereldkampioen (1991, 1993) op deze afstand. Hij nam driemaal deel aan de Olympische Spelen. Vanwege zijn sprintoutfit kreeg hij de bijnaam the green machine.
Dennis Mitchell begon op 6-jarige leeftijd met hardlopen. Zijn vader was een legersergeant en kon geen babysitter betalen. Zijn eerste medaille behaalde hij in 1984 door op de Pan-Amerikaanse junioren kampioenschappen een gouden medaille te winnen op de 400 m. Met een tijd van 46,83 seconden versloeg hij zijn landgenoot Andrew Valmon (zilver; 46,94) en de Canadees Bernard Whyte (brons; 47,20). Dat jaar ronde hij ook zijn studie af aan de Edgewood Regional High School.
In 1988 won hij op de NCAA indoorkampioenschappen een gouden medaille op de 200 m. Op de Olympische Spelen van Seoel werd hij op de 100 m vierde. Op de 4 x 100 m estafetteloop werd hij gediskwalificeerd, omdat zijn teamgenoot Calvin Smith het stokje niet binnen het wisselvak aan Lee McNeill wist te geven.
Een week voor het wereldkampioenschappen atletiek 1991 verbeterde hij het wereldrecord op de 4 x 100 m estafette naar 37,67 seconden in Zürich. Een week later scherpte hij op het WK met het Amerikaanse team deze tijd verder aan naar 37,50 seconden. Individueel won hij een bronzen medaille op de 100 m.
Zijn beste prestaties behaalde hij in 1992. Hij begon het jaar met zijn eerste medaille op de Amerikaanse kampioenschap 100 m. Op de Olympische Spelen van Barcelona won hij met zijn teamgenoten Mike Marsh, Leroy Burrell en Carl Lewis een gouden medaille op de 4 x 100 m estafette. Met een nieuwe wereldrecordtijd van 37,40 seconden versloegen ze de estafetteploegen uit Nigeria en Cuba. Individueel won hij op deze Spelen op de 100 m een bronzen medaille achter de Brit Linford Christie (goud) en de Namibiër Linford Christie (brons).
Op de Olympische Spelen van Atlanta viste hij met een vierde plaats op de 100 m net achter de medailles. Op de estafetteloop nam hij het zilver naar huis dat hij won met zijn teamgenoten Jon Drummond, Tim Harden en Mike Marsh door achter Canada (goud) en voor Brazilië (brons) te eindigen.
In 1998 werd voor twee jaar door de IAAF geschorst, omdat zijn testosteron waardes te hoog waren. Zijn excuus: vijf biertjes en minstens viermaal sex met zijn vrouw werd wel door de Amerikaans atletiekbond geaccepteerd, maar niet door de IAAF[1]. In 2001 nam hij voor de laatste maal deel aan groot toernooi waarbij hij op het WK een gouden medaille won op de estafetteloop. Deze medaille werd hem later ontnomen toen bleek dat Tim Montgomery bij een dopingzaak betrokken was.
Momenteel werkt hij als trainer voor onder andere Damu Cherry en Bernard Williams.
Inhoud |
[bewerk] Titels
- Wereldkampioen 4 x 100 m estafette - 1991, 1993
- Olympisch kampioen 4 x 100 m estafette - 1992
- Amerikaans kampioen 60 m (indoor) - 1994
- Amerikaans kampioen 100 m - 1992, 1994, 1996
- NCAA kampioen 200 m (indoor) - 1988
- NCAA kampioen 200 m (outdoor) - 1995
- Pan-Amerikaanse junioren kampioenschappen - 1984
[bewerk] Wereldrecords
[bewerk] 4 x 100 m
| Tijd (sec.) | Datum | Plaats | 1e loper | 2e Loper | 3e Loper | 4e Loper |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 37,67 | 7 augustus 1991 | Zürich | Mike Marsh | Leroy Burrell | Dennis Mitchell | Carl Lewis |
| 37,50 | 1 september 1991 | Tokio | Andre Cason | Leroy Burrell | Dennis Mitchell | Carl Lewis |
| 37,40 | 8 augustus 1992 | Barcelona | Mike Marsh | Leroy Burrell | Dennis Mitchell | Carl Lewis |
| 37,40 | 21 oktober 1993 | Stuttgart | Jon Drummond | Andre Cason | Dennis Mitchell | Leroy Burrell |
[bewerk] Persoonlijke records
Outdoor
| Onderdeel | Prestatie | Datum | Plaats |
|---|---|---|---|
| 100 m | 9,91 s | 25 augustus 1991 | Tokio |
| 200 m | 20,09 s | 2 juni 1989 | Provo |
| 400 m | 45,26 s | 1986 |
Indoor
| Onderdeel | Prestatie | Datum | Plaats |
|---|---|---|---|
| 60 m | 6,61 s | 12 maart 1993 | Toronto |
[bewerk] Palmares
[bewerk] 60 m
- 1993: 6e WK indoor - 6,62 s
[bewerk] 100 m
- 1988: 4e Olympische Spelen - 10,04 s
- 1991:
WK - 9,91 s - 1992:
Grand Prix Finale - 10,09 s - 1992: Olympische Spelen - 10,04 s
- 1993: WK - 9,99 s
- 1994: Grand Prix Finale - 10,12 s
- 1994: Goodwill Games - 10,07 s
- 1995: 7e Grand Prix finale - 10,25 s
- 1996: 4e Olympische Spelen - 9,99 s
- 1996: Grand Prix Finale - 9,91 s
[bewerk] 200 m
- 1985: 6e World Indoor Games - 21,92 s
- 1990: Goodwill Games - 20,89 s
- 1993: 6e Grand Prix Finale - 20,89 s
[bewerk] 400 m
- 1984: Pan-Amerikaanse junioren kampioenschappen - 46,83 s
[bewerk] 4 x 100 m
- 1991: WK - 37,50 s
- 1992: Olympische Spelen - 37,40 s (WR)
- 1993: WK - 37,48 s
- 1996:
Olympische Spelen - 38,05 s - 2001: DSQ WK - 37,96 s (was goud, maar gediskwalificeerd wegens doping)
| Bronnen, noten en/of referenties: |
[bewerk] Externe links
- (en) Biografie van Dennis Mitchellop de website van USA Track & Field
- (en) IAAF-profiel voor Dennis Mitchell
