Dési von Halban

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Désirée Louise Anna Ernestine (Dési) von Halban (Wenen, 1912 – Verenigde Staten, 1996) was een Oostenrijkse zangeres. Ze was gehuwd met de Nederlandse kunsthandelaar Jacques Goudstikker en voerde na de Tweede Wereldoorlog processen tegen de Nederlandse Staat om diens erfenis. (Goudstikker-claim)

[bewerk] Levensloop

Von Halban werd geboren te Wenen, als dochter van de gynaecoloog Josef von Halban en de operazangeres Selma Kurz. Ze maakte carrière als sopraan, nam onder andere een grammofoonplaat op met de vierde symfonie van Gustav Mahler (een goede vriend van haar moeder), en was bevriend met Bruno Walter. Midden 1937 werd ze door Goudstikker, die een half jaar eerder weduwnaar was geworden, uitgenodigd om te komen zingen op een Weense avond op 17 juni die hij op kasteel Nijenrode had georganiseerd. Het was voor haar liefde op het eerste gezicht, zou ze later verklaren. Ze traden op 24 december van dat jaar in het huwelijk. In 1939 werd hun zoon Edouard geboren.

In het voorjaar van 1940 wilde Von Halban Nederland ontvluchten, maar Goudstikker aarzelde nog. Pas op 14 mei, enkele dagen na de Duitse inval, vluchtte het gezin op het koopvaardijschip SS Bodegraven, dat via het Verenigd Koninkrijk naar Zuid-Amerika zou varen. De Goudstikkers kregen echter geen toestemming om het Verenigd Koninkrijk te betreden en moesten dus meevaren naar Zuid-Amerika. In de nacht van 15 op 16 mei viel Goudstikker, die aan dek een luchtje was gaan scheppen, in het vrachtruim. Hij was op slag dood. Het schip legde aan in Liverpool en Goudstikker werd begraven in Laughton. Von Halban en haar zoon kregen toestemming van boord te gaan om door te reizen naar Canada. Uiteindelijk kwamen ze in de Verenigde Staten terecht.

Ze hertrouwde in 1950 met A.E.D. von Saher. Inmiddels was een deel van de handelsvoorraad van het bedrijf van wijlen haar echtgenoot als 'vijandelijk vermogen' in handen van de Nederlandse Staat gekomen, omdat de schilderijen in 1940 vrijwillig zouden zijn verkocht. Von Halban vocht dit aan; ze wilde rechtsherstel. In 1952 stemde ze onder protest toe in een schikking. Ze verklaarde later dat ze de collectie-Goudstikker had willen schenken, maar dat hij haar was ontnomen. Von Halban gaf tot in de jaren tachtig zangles. Ze overleed in 1996.