Bondskanselier (Duitsland)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De bondskanselier is in de Bondsrepubliek Duitsland (maar ook in Oostenrijk en Zwitserland) het hoofd van de federale regering. Naast de bondskanselier is er ook een bondspresident.
De bondskanselier (Duits: Bundeskanzler voor mannen, Bundeskanzlerin voor vrouwen) wordt normaal gesproken op voordracht van de bondspresident gekozen door de Bondsdag. Dat gebeurt in een geheime stemming waarbij een meerderheid moet worden gehaald onder alle leden, dus niet alleen onder de aanwezigen. De kanselier kan door de Bondsdag ook weer worden afgezet.
De verkiezing van een nieuwe bondskanselier volgt doorgaans op verkiezingen voor de Bondsdag. De bondspresident draagt dan de leider van de grootste partij voor, of de leider van de parlementaire coalitie die na onderhandelingen is gevormd.
Het ambt van bondskanselier komt in de protocollaire hiërarchie van het Duitse staatsbestel op de derde plaats, na dat van de bondspresident en de voorzitter van de Bondsdag.
Politiek gezien heeft de bondskanselier de meeste macht: hij of zij zet de grote lijnen van het federale beleid uit en stelt de ministersploeg samen. Ministers worden formeel door de bondspresident benoemd, op voordracht van de bondskanselier.
De ambtswoning van de bondskanselier is de Bondskanselarij in Berlijn.
[bewerk] Duitse bondskanseliers sinds 1949
| Bondskanselier van de Bondsrepubliek Duitsland | ||||
| Nr. | Naam | Begin ambtsperiode | Einde ambtsperiode 1 | Partij |
|---|---|---|---|---|
| 8 | Angela Merkel | 22 november 2005 | CDU | |
| 7 | Gerhard Schröder | 27 oktober 1998 | 22 november 2005 | SPD |
| 6 | Helmut Kohl | 1 oktober 1982 | 27 oktober 1998 | CDU |
| 5 | Helmut Schmidt | 16 mei 1974 | 1 oktober 1982 | SPD |
| 4 | Willy Brandt | 21 oktober 1969 | 7 mei 19742 | SPD |
| 3 | Kurt Georg Kiesinger | 1 december 1966 | 21 oktober 1969 | CDU |
| 2 | Ludwig Erhard | 16 oktober 1963 | 1 december 1966 | CDU |
| 1 | Konrad Adenauer | 15 september 1949 | 16 oktober 1963 | CDU |
| 1 | In de ambtsperiode is die tijd meegerekend dat de persoon het ambt van kanselier waargenomen heeft. Volgens artikel 69 van de Grondwet eindigt het ambt van de kanselier met de samenkomst van een nieuwe bondsdag. Van dat ogenblik af, en tot de verkiezing van een nieuwe kanselier, moet de scheidende kanselier op verzoek van de bondspresident de functie verder waarnemen. | |||
| 2 | Gezien Willy Brandt de bondspresident (Gustav Heinemann) gevraagd had hem niet te verzoeken de functie verder waar te nemen, werd de toenmalige vicekanselier, Walter Scheel, met het waarnemen van de functie belast. | |||
[bewerk] De kanseliersverkiezingen
[bewerk] 2005 - Angela Merkel
Angela Merkel werd op 22 november 2005 op voorstel van president Horst Köhler tot 8e kanselier van Bondsrepubliek verkozen. In de eerste stemronde stemden 397 volksvertegenwoordigers voor haar, 202 stemden tegen, 12 onthielden zich, en er was één ongeldige stem. Hiermee haalde ze ruim de vereiste absolute meerderheid, de zogenoemde kanseliersmeerderheid (meer dan de helft van het aantal mandaten), van 308 (voor 614 bondsdagsmandaten). Aangezien de verkiezing geheim is, is het stemgedrag van de individuele afgevaardigden niet bekend. Daar de coalitie van SPD en Union over 448 zetels beschikt hebben minstens 51 leden van de meerderheid niet voor haar gestemd. Voor de stemming hadden verschillende vooraanstaande leden van de SPD, onder meer partijvoorzitter Matthias Platzeck, voorbestemd vicekanselier Franz Müntefering en vicefractievoorzitter Ludwig Stiegler voor een solide ondersteuning voor Merkel gepleit. Ook aftredend kanselier Gerhard Schröder verzekerde voor haar te zullen stemmen.
