Teoría da grande unificación
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Unha Teoría de Grande Unificación (TGU, ou GUT por "Grand Unification Theory") é unha teoría que unifica nunha tres das catro forzas fundamentais na natureza: a forza nuclear débil, forza nuclear forte e a forza electromagnética. A forza de gravidade non é considerada nas teorías de Grande Unificación, pero si nunha eventual Teoría do Todo (TOE), que consideraría as catro interaccións fundamentais.
Como exemplos exitosos de "unificación", atópanse a demostración, por parte de Newton, de que a forza que mantén óss planetas xirando en torno ao Sol e a forza que nos mantén pegados á superficie da Terra é a mesma. Tamén Maxwell levou a cabo a unificación dos campos eléctricos e magnéticos, que ata antes da súa teoría (Teoría electromagnética de Maxwell), eran considerados fenómenos separados e diferentes.
Steven Weinberg e Abdus Salam descubriron en 1967-1968, unha teoría relativista do campo cuántico, que permitía expresar as interaccións electromagnéticas e débiles dun xeito unificado (a chamada interacción electrodébil), e que prediciu feitos que logo foron comprobados experimentalmente. Logo, Howard Georgi e Sheldom Glashow desenvolveron unha teoría que aportaba novas características e corrixía algúns erros e omisións da anterior teoría. Con todo, das ecuacións desprendíase o decaemento do protón. Isto levou a algúns famosos experimentos para detectar este efecto: pero como o tempo de vida dun protón é moi longo, da orde de 1031 anos, non é posible observar a partícula o tempo abondo como para presenciar a descomposición. Por contra, quizais o efecto podería ser observado se se examinan suficientes protóns. Algúns intentos de medición coñecidos realizáronse en piscinas subterráneas (para protexer o experimento de radiacións) de grandes dimensións, nas que o decaemento do protón sería visualizado como un escintileo nunha serie de fotosensores.
[editar] Véxase tamén
- Modelo electrodébil
- Física teórica
