Píndaro

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Píndaro (Πίνδαρος en grego antigo), tamén coñecido como Píndaro de Cinoscefale ou ainda Píndaro de Beocia, é un dos poetas líricos máis célebres da Grecia arcaica.

[editar] Vida

Temos poucas noticias fiábeis sobre a súa biografía, a pesar das seis Vidas que nos deixaron autores antigos. Sábese que naceu en Cinocéfalo, Beocia, cara o 518 a.C. e que, segundo a tradición, pertencía a unha familia aristocrática. De feito, na Vª Pítica el mesmo parece afirmar que procede da liñaxe dos exeidas, polo que amiúdo manifestará nas súas obras unha especial simpatía polas institucións dorias.

Pasou a súa infancia e primeira xuventude en Tebas e en Atenas, onde foi discípulo de Agatocles. Moi xoven ainda, participou nun certame de poesía no que foi vencido pola poetisa Corina de Tanagra. Foi ela, e nesta ocasión, quen lle aconsellou "sembrar a mans cheas, non a sacos cheos". A primeira oda pindárica é a Xª Pítica e foi composta cando o autor ainda contaba vinte anos. Pronto se convertiu nun afamado poeta. Como tal, percorreu as principais cores aristocráticas de Grecia: Cirene, Siracusa,... Diante da invasión dos persas, adoptou unha actitude de transixencia co inimigo que respostaba á política interesada da súa patria tebana. Nesta cuestión, Píndaro chocou con outro importante poeta, Baquílides, que tomara un punto de vista panhelénico e propugnaba a resistencia enconada perante os persas. aos que vía como unha ameaza para o conxunto da Hélade. Píndaro morreu en Argos entre 446 e 438 aC.

[editar] Obra

A obra coñecida de Píndaro conservouse en papiros de entre o século II a.C. e o II d.C.. En total, chegáronnos catro libros de epinicios que suman 45 odas e algúns fragmentos soltos. Os epinicios son cantos corais compostos na honra dos vencedores nalgún dos catro certames deportivos panhelénicos que se cantaban ao paso dos campeóns. As composicións de Píndaro costuman empregar a vitoria deportiva como simple punto de partiva para louvar o valor persoal do atleta: o seu triunfo reflecte a vitoria do Fermoso e o Bon sobre a mediocridade. Ademais de epinicios, Píndaro compuxo himnos, peáns, partenios, cantos ao vino, trenos,...

O estilo de Píndaro é peculiar e difícil. Caracterízase por porceder coa materia poética a saltos, establecendo asociacións bruscas e imprevistas entre elementos distintos. A linguaxe, moi elevada, procede dunha mestura artificiosa de dialectos diferentes e satúrase de elementos retóricos, en especial de imaxes.

A dificultade da obra pindárica é paradigmática: Se resultaba xa escura para os seus coetáneso, con posterioridade autores que van de Herodoto a Voltaire falan do inintelixíbel da súa poesía. Porén, Goethe ou Hölderlin erixíronno en símbolo da libertade do xenio creador.