Leon Battista Alberti
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Leon Battista Alberti (Xénova, 1404 - Roma, 1472), arquitecto, pintor, matemático, poeta, lingüista, filósofo, músico e arqueólogo italiano. Unha das figuras máis representativas do ideal do home do Renacemento xunto a Leonardo da Vinci. A súa biografia está descrita no libro de Giorgio Vasari, Vite.
[editar] Biografía
Alberti nace en Xénova, fillo ilexítimo dunha familia de comerciantes florentinos.
Os primeiros estudos realízaos en Venecia e Padua. Na Universidade de Boloña estuda leis e grego.
No ano 1421 comeza a carreira eclesiástica. No ano 1431 nomeado secretario do patriarca de Grado, en 1432 foi transferido a Roma.
Alberti dedicouse á actividade literaria dende moi novo. En Boloña escribe unha comedia autobiográfica en latín, Philodoxus (Amante da Gloria). Escribe tamén tratados de arquitectura como De re aedificatoria (1452), onde expón novos métodos de fortificación, de pintura De pictura (1435), traducido polo propio Alberti ao romance co título de Della pittura, que contén o primeiro estudo científico da perspectiva, ou de escultura como Della statua.
No ano 1433 Alberti comezou a compoñer catro libros en italiano coñecidos como os Libri della Famiglia, considerada a súa obra mestra, rematada en 1441. En Rime (1441), colección de poesía en italiano, anóvaa no estilo e na métrica. No ano 1437 escribe Apologi, especie de breviario da súa filosofía de vida.
En arquitectura foi un dos iniciadores da volta á linguaxe formal da arquitectura clásica. Deseñou e construíu as igrexas de Sant'Andrea en Mantua, San Francesco en Rímini e Santa Maria Novella en Florencia.
Foi un dos maiores orgánistas da súa época, e está considerado como o pai da criptografía occidental.
