Catedral de Ourense
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A catedral de Ourense, segundo a lenda, foi mandada construír por un monarca suevo chamado Carriarico, que ao enfermar o seu fillo, pediu axuda a San Martiño de Tours e, en agradecemento, mandou construír un templo no lugar onde se atopa agora a catedral.
As incursións dos musulmáns destruírona, e volveuse a construír durante os séculos XII e XIII, en plena época do románico. A catedral ten unha planta de cruz latina con tres naves. Na súa forma actual comezouse a súa construción en 1160 e rematouse a mediados do século XIII.
Na entrada pola porta principal atópase o Pórtico do Paraíso que se asemella ao Pórtico da Gloria da Catedral de Santiago de Compostela, e que, xunto con el, representan os mellores conxuntos escultóricos das catedrais galegas.
Este pórtico, a imaxe do compostelán, non sería un pórtico cunha funcionalidade de acceso ao templo, senón que pola súa posición trataríase dun nártice mirador, que non se convertirá en portada de acceso no caso ourensán ata mediados do século XX.
Entre 1499 e 1505 construíuse por Rodrigo de Badajoz o ciborio que coroa o cruceiro con planta octogonal.
Das distintas capelas que ten a catedral, a máis importante é a do Santo Cristo, cunha imaxe moi venerada na cidade á que, segundo contan, médralle o pelo.
Na catedral tamén se atopa o Museo Catedralicio no que se custodia o coñecido como o "Tesouro de San Rosendo". Entre as pezas que o compoñen destaca o chamado Báculo de San Rosendo.
