Bioko

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Bioko, illa situada no Golfo de Guinea, a 32 quilómetros das costas de Camerún. Forma parte dos territorios que compón Guinea Ecuatorial. Ten un área de 2.017 km² e unha poboación actual (2005) de 130.000 habitantes.

[editar] Historia

Existe a posibilidade de que a illa fose visitada por Hanón, un xeneral cartaxinés que realizou unha viaxe bordeando as costas de África cara a finais do século VI a.C. ou comezos do s. V a.C.

A colonización humana da illa prodúcese cara aos séculos V-VI aproximadamente, por pequenas expedicións desde diferentes puntos da costa do Golfo, e configurando co tempo un grupo socio-cultural diferenciado das súas orixes bantú, os clans bubi. Dentro da mitoloxía popular perviviu o nome de Momiatú como o lendario líder dos primeiros establecementos. A estrutura de clans que se irá configurando co paso do tempo manterá unhas regulares pero débiles comunicacións co continente. A illa recibiu o nome de Etulá por parte dos antigos colonos bubíes.

A illa foi visitada tamén en 1472 polo navegante portugués Fernando Pó, quen a bautizou como Flor Fermosa, pero despois adoptou o nome do seu descubridor para Europa.

En 1641 a holandesa Compañía das Indias estableceu postos comerciais sen o consentimento portugués na illa de Bioko, centralizando desde alí temporalmente o comercio de escravos do golfo de Guinea, aínda que os portugueses volveron facer acto de presenza na illa en 1648, substituíndo a Compañía holandesa por unha propia dedicada ao mesmo comercio e establecida no veciño Reino Benga da illa de Corisco ou Mandj. Ao longo deste mesmo século XVII configúrase lentamente un embrionario Reino conformado polos clans bubi, sobre todo tras a actuación nese sentido dalgúns xefes locais como Molambo (aprox. 1700-aprox. 1760) durante un período de forte escravitude na zona, situación que obrigou aos clans bubis a abandonar os seus establecementos costeiros e instalarse no interior.

Tras os tratados de San Ildefonso (1777) e do Pardo (marzo de 1778), Portugal cedeu a España os seus dereitos sobre a illa, xunto con Annobón e a costa de Guinea. En abril do mesmo ano España montou unha expedición a Fernando Poo, dirixido polo Conde de Argelejos, que con todo quedará en nada catro meses despois; de outubro de 1778 a novembro de 1780 establecerase un gobernador español, sendo despois a illa abandonada pola misión española.

Tras Molambo sobresae a figura doutro xefe local, Lorite (1760-1810), a quen sucederá Lopoa (1810-1842?). O período de hexemonía deste último sobre os diferentes clans da illa coincide coa intervención británica sobre a illa entre 1827 e 1840, establecendo diferentes postos, os principais deles Port Clarence (actual Malabo) e San Carlos. Juan José Lerena en marzo de 1843 izó o pavillón español en Malabo, finalizando a influencia británica. Madabita (aprox. 1842-1860) e Sepoko (1860-1874 ó 1875) serán os principais líderes locais neste período de crecente intervención española, a destacar a inmigración de varios centenares de afroamericanos cubanos así como decenas de exiliados intelectuais e políticos españois.

Todo este período traducirase na segunda metade do s.XIX na unificación de todos os clans bubi baixo o rei Moka (1875-1899), situación que non duraría moito debido ao crecente intervencionismo colonial español. Durante o período 1887-1897, varios representantes españois establecen relacións co rei Moka de Bioko.

España retomou activamente a colonización de Guinea a comezos do século XX. Na illa iniciouse a explotación das súas riquezas e estableceuse un goberno colonial, baixo o cal houbo graves enfrontamentos co xefe local bubi Sás-Ebuera (entre 1899 e 1904 aprox.), quen formou unhas milicias nacionalistas e anticoloniales. Foi capturado polas forzas española e a súa negativa a aceptar a autoridade do gobernador colonial levoulle a manter unha folga de fame, morrendo o 3 de xullo de 1904. Tamén Malabo Lopelo Melaka (rei entre 1904-1937), fillo de Moka, iniciará unha reivindicación moderada dos seus dereitos, co último enfrontamento dos bubi contra os colonizadores españois en 1910 na rexión de San Carlos, iniciado tras o asasinato do cabo español León Rabadán e dous policías indíxenas, morrendo nel uns quince mil bubis, entre civís e alzados. Inmediatamente logo de devandita insurrección, as forzas coloniais presionaron ao rei Malabo para que influíse nos xefes locais e evitase novos enfrontamentos. A illa está dividida en 1911 en 67 besés (localidades), cada un gobernado por un botuku ( xefe-alcalde) e sobre eles o rei (muchuku), normalmente coincidindo co xefe do biquei de Moka, quen dispón do seu lujua ou tropa para impor a súa autoridade.

En 1926 únese a illa á colonia de Guinea Española. En 1937 o rei Malabo é encarcerado, morrendo o 19 de abril do mesmo ano. Durante o réxime de Franco continuou a colonización ata 1959 cando se iniciou un proceso de descolonización cun réxime de autonomías para as provincias guineanas ata a completa independencia o 12 de outubro do 1968, integrada en Guinea Ecuatorial.

A illa pasa a denominarse Bioko en 1979, en honra do irmán do rei Malabo, co cambio do nome da Illa de Fernando Poo, que pasara a chamarse Macías Nguema Bidyogo (entre 1973 e 1979, baixo o réxime de Francisco Macías Nguema Bidyogo).

Os seus habitantes falan español, bubi, fang, ndowe, bisio, ademais doutras linguas e hai unha abundante literatura guineana en español escrita por homes e mulleres guineanas.

A illa foi usada como base para voos cara a Biafra durante a Guerra civil nixeriana

As principais cidades da illa son: Malabo (a capital do país), Luba e Riaba.

[editar] Véxase tamén

• Guinea Ecuatorial
• Historia de Guinea Ecuatorial
• Provincia de Bioko Norte
• Provincia de Bioko Sur