من لایحضره الطبیب
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
من لایحضره الطبیب کتابی از محمد زکریای رازی که در زمینه پزشکی نوشته شده‌است.
نام دیگر کتاب «طب الفقراء» است و رازی آن را برای کسانی که به طبیب دسترسی ندارند، تالیف کرده‌است. آن را در برابر کتاب طب الملوکی که برای شاهان نگاشته شده‌است، دانسته‌اند و این بیان‌گر توجه خاص رازی به فقرا و بیماران ناتوان است. ابن‌ابی اصیبعه می‌گوید: منظور از این کتاب توضیح امراض و ذکر علت آن‌ها است و اینکه امراض را با داروهای موجود در هر مکان ممکن است معالجه کرد.[۱] استقبال از این کتاب موجب شد ابن بابویه ملقب به صدوق از بزرگان شیعه کتابی به نام «من لایحضره الفقیه» تالیف کند. کتاب در سی و شش باب است که تقریباً عموم بیماری‌های وقت را در بر گرفته‌است. رازی در مقدمه کتاب می‌گوید: «مردی دانشمند جلیل‌القدری برای خیر و صلاح مردم از من خواست که رسالهٔ مختصری درباب درمان بیماری با غذا و آشامیدنی‌های موجود در هر مکان که دسترسی به طبیب نیست تالیف کنم. من نیز مسئول او را اجابت و کتاب «من لایحضره الطبیب» را تالیف کردم.»[۲] اولین طبیبی که کتاب «من لایحضره الطبیب» را نوشت، عیسی‌بن ماسه از پزشکان قبل از رازی بوده‌است.
[ویرایش] پانویس
[ویرایش] جستارهای وابسته
[ویرایش] منابع
- نجم‌آبادی، محمود. محمد زکریای رازی. تهران: انتشارات دانشگاه رازی، ۲۵۳۵شاهنشاهی.
| آثار اصلی محمد زکریای رازی |
|---|
پزشکی: الحاوی • الکناش المنصوری • المرشد • من لایحضره الطبیب • القراباذین الکبیر • القراباذین الصغیر • کتاب الجدری و الحصبه • القولنج • اوجاع المفاصل • دفع مضار الاغذیه • الابدال • کلام الفروق بین الامراض • برء الساعه • فی الفصد
|
