معناشناسی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
| زبانشناسی |
| زبانشناسی نظری |
| آواشناسی |
| واج‌شناسی |
| واژه‌شناسی |
| نحو |
| معناشناسی |
| معناشناسی واژگانی |
| سبک‌شناسی |
| تجویز و توصیف |
| کاربردشناسی |
| زبانشناسی کاربردی |
| جامعه‌شناسی زبان |
| زبانشناسی شناخت |
| زبانشناسی تاریخی |
| گونه‌شناسی زبان |
| دستور گشتاری |
| ریشه‌شناسی |
معناشناسی (Semantics)، دانش بررسی و مطالعۀ معانی در زبان‌ها است.
زبانشناسی نوین پژوهش پیرامون خواص مربوط به معانی را به شیوه‌های عینی و سیستماتیک دنبال نموده، و در این راه دامنۀ وسیعی از زبان‌ها و بیان‌ها را در نظر می‌گیرد. بدین ترتیب، گوناگونی و ابعاد شیوه‌های زبان‌شناسانه بیشتر و وسیع‌تر از روش‌هایی‌ست که منطقیون و فلاسفه با تمرکز بر دامنۀ محدودتری از جملات در درون یک زبان واحد به‌کار‌گرفته‌اند.
بطورکلی بررسی ارتباط میان واژه و معنا را معناشناسی می‌گویند.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] معناشناسی و منطق
در منطق نیز بررسی ارتباط میان نمادها و آنچه نمادها نشان می‌‌دهند را معناشناسی می‌‌نامند.
خوب است در آغاز به این نکته اشاره کنیم که در معناشناسی، میانِ واژه و فرهنگواژه (lexeme) تفاوت وجود دارد. واژه را که همه می‌‌شناسیم و در بخش‌های پیش نیز به آن اشاره شده است. اما فرهنگواژه یا واژه قاموسی شامل بنِ واژه، واژه کامل، و یا یک اصطلاح (idiom) است و بطور کلی واحد و یکان فرهنگ نویسی بشمار می‌رود. بنابراین، «سگ»، «شادمانی»، «سر و کله زدن»، هرسه، فرهنگواژه هستند.
[ویرایش] پیوندهای بیرونی
- معناشناسی، دانشنامه رشد
