مصوت
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
در آواشناسی، یک مصوت، صدایی در زبان گفتاری است که ویژگی آن بوسیله وضعیت باز مجرای صوتی شناخته می شود که در آن هیچ فشار هوایی در بالای هنجره ایجاد نمی گردد. این مقابل صامت قرار می گیرد، که ویژگی آن ها بوسیله یک انقباض یا بسته شدن در یک یا چند نقطه در مجرای صوتی مشخص می شود. یک مصوت همچنین معمولا به عنوان هجا شناخته می شود: یک صدای مشابه باز ولی غیرهجایی یک شبه مصوت نامیده می شود.
در تمام زبان ها، مصوت ها هسته یا اوج هجا را می سازند، در حالیکه صامت ها اول و آخر هجا را شکل می دهند. در هر حال، بعضی زبان ها به صداهای دیگر اجازه می دهند تا هسته سیلاب یا هجا را بوجود آورند مانند حرف ط در کلمه عطف [ع.طف] (نقطه هجاها یا بخشهای کلمه را از هم جدا کرده است). [۱]
[ویرایش] پا نوشت ها
