ذوالفقار
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ذوالفَقار نام شمشیر علی ابن ابوطالب بوده‌است. ذوالفقار از آن یکی از مشرکان به نام منبه بن الحجاج بوده‌است. علی بن ابی طالب در جنگ بدر او را کشت و شمشیر او (ذوالفقار) را به پیامبر اسلام داد.[۱] سال بعد در جنگ احد، وقتی از شدت جنگ شمشیر علی شکست، از پیامبر شمشیر خواست، او ذوالفقار را در گرماگرم پیکار احد به امام علی داد و او شجاعانه از پیامبر دفاع کرد و دشمن را عقب راند. در این هنگام ندایی شنیده شد که می‌گفت: «لا فتی الا علیّ لا سیف الاّ ذوالفقار». پیامبر گفت: «این صدای جبرئیل است».[۲]
شیعیان عقیده دارند که این شمشیر نزد امامان معصوم است، و نشانه‌ای از امامت ایشان به شمار می‌رود.[۳] این شمشیر، اکنون نزد امام دوازدم شیعیان، مهدی موعود است و او به هنگام قیام، این شمشیر را به همراه خواهد داشت.
[ویرایش] علت نامگذاری
برخی آن را شمشیری دو شاخه دانسته و برخی دیگر اعتقاد دارند که شمشیری بوده که هر دو لبهٔ آن بُرنده بوده است[۴]، اما معنی لغوی آن چیز دیگری است. «ذوالفقار»؛ یعنی چیزی که دارای مهرهها و شیارها و حفرهها است. «فقار» جمع فَقره (مهرههای کمر) و «فُقره» (شیارها و حفرهها) است.[۳] امام جعفر صادق در بیان وجه تسمیهٔ دوالفقار گفته‌است:«آن شمشیر را از آن جهت ذوالفقار می‌گفتند که در طول آن گره‌هایی مانند فقرات کمر بود».[۵]
