تکواژ
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کوچک‌ترین یکای (واحد) زبان که دارای نقش دستوری و معنایی مستقل می‌‌باشد تکواژ نام دارد. هجاها و طول آنها نمی‌توانند برای بازشناختن تکواژها ابزار سودمندی باشند. معیار و سنجهٔ بنیادین این است که تکواژ را نمی‌توان به یکاهای دستوری کوچک‌تر بخش کرد. در دانش زبان‌شناسی تکواژها را معمولاً میان دوابرو قرار می‌دهند {کن}، {من} شمار تکواژهای یک زبان خیلی بیشتر از شمار واج‌های آنست. برای فرد دانش آموخته توانایی کاربرد پیرامون صد هزار تکواژ همچون یک عدد پذیرفتنی پیشنهاد شده است.
[ویرایش] انواع
تکواژها در بنیاد، به دو دستهٔ جداگانه بخش می‌گردند:
تکواژهای آزاد می‌توانند به تنهایی و بسان واژه‌های مستقل بکار روند مانند لالایی، خواب، زر، گل، افسون.
ولی تکواژهای وابسته تنها می‌توانند در پیوستگی با دیگر تکواژها رخ دهند، نمونه‌های آنها عبارت‌اند از: -ید، -انه، -ی، -مند.
[ویرایش] جُستارهای وابسته
[ویرایش] منابع
- O'Grady, W., Dobrovolsky, M., and aronoff, M., Contemprary Linguistics, An Introduction, 2nd edition, St. Martin' Press, Inc., 1993. ISBN: 0-312-06780-1
