تقویم رسمی ایران
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
تقویم رسمی ایران تقویمی است که در سال ۱۳۰۴ هجری شمسی (۱۹۲۱ میلادی) در مجلس شورای ملی تصویب شد و به موجب آن طول و نام ماه‌های سال اصلاح شد. طول ماه ها که در هر سال متغیر بود و از ۲۹ روز تا ۳۲ روز تغییر می‌کرد به شش ماه ۳۱ روزه، پنج ماه ۳۰ روزه و یک ماه ۲۹ روزه (که در سال های کبیسه ۳۰ روز می‌شود) دقیق شد و نام ماه‌ها از نام صورت های فلکی به نام های امروزی آن (فروردین تا اسفند) تغییر کرد.
این تقویم هجری خورشيدی و بر اساس تقویم جلالی است ولی مبدأ این تقویم نوروز سال هجرت محمد، پیامبر اسلام از مکه به مدینه است.
در این تقویم معیار شروع سال، سال شمسی حقیقی است ولی مکانی که باید مبدأ محاسبهٔ تقویم قرار گیرد مشخص نشده است. بعضی (از جمله ایرج ملک پور) نصف‌النهار ۵۲٫۵ درجهٔ شرقی را مرجع محاسبات این تقویم گرفته‌اند و برخی دیگر (از جمله راین‌گولد و درشوویتز در Calendrical Calculations) تهران را. این دو مبدأ تا حدود سال ۱۴۶۹ هجری شمسی اختلافی در تقویم ایجاد نمی‌کنند ولی برای تعیین کبیسه بودن یا نبودن سال ۱۴۶۹، لازم است مبدأ این تقویم مشخص شود.
[ویرایش] منابع
- اکرمی، موسی. گاه‌شماری ایرانی. تهران: دفتر پژوهشهای فرهنگی، ۱۳۸۰. شابک ۹۶۴‐۵۷۹۹‐۴۲‐۲.
- Reingold, Edward M. & Dershowitz, Nachum. Calendrical Calculations. The millenium edition, Cambridge University Press, 2001. ISBN 0-521-77752-6.
