ابن بطوطه
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ابن بطوطه محمد بن عبد الله بن محمد بن إبراهیم لواتی طنجی، ابو عبد الله، در شهر طنجه سال 703 هـ/1304 م در مغرب بدنیا آمد و سال 725 هـ بسوی مکه عزیمت نمود و مصر،شام، حجاز، عراق، فارس ایران، یمن، بحرین، ترکستان،میانرودان و بخشی از هند و چین، جاوه و شرق افریقا را پیمود و سرانجام به مغرب نزد شاه ابی عنان از شاهان بنی مرین برگشت. سفر او 27 سال به درازا کشید (1325-1352 م) و در مراکش سال 779 هـ/1377 م. درگذشت این جهانگرد معروف آمازیغی ۵ و یا 6 بار به ایران سفر نمود و در تمام سفرهای شرقی خود از زبان فارسی برای ارتباط با غیر عربها استفاده نمود. سفرهای اودر دو سوی سواحل دریای فارس(خلیج فارس کنونی) و شهرهای فارس از جمله شیراز، خوزیه (خوزستان)، تستر(شوشتر)، تبریز و خراسان خواندنی است.سفرنامه ابن بطوطه از کتابهای با ارزش جغرافیایی سده‌های میانه است.
