Ян Станкевіч

З Вікіпедыя.

Ян Станкевіч (1891, в. Арляняты, Ашмянскі павет — 1976), беларускі мовазнавец, гісторык, палітычны дзеяч. Доктар філасофіі (1926).

Ян Станкевіч у 1917-18 актыўна ўключыўся ў дзейнасць нацыянальных беларускіх арганізацый. Скончыў беларускую гімназію ў Вільні (1921), Карлаў універсітэт у Празе (1926). Доктар славянскай філалогіі і гісторыі (1926). Працаваў выкладчыкам беларускай мовы ў Варшаўскім (1928-32) і Віленскім (1927-40) універсітэтах.

Я. Станкевіч быў паслом сейма Польшчы (1928-30). Як палітык з'яўляўся прыхільнікам польска-беларускага збліжэння, за што яго не раз крытыкавалі беларускія групоўкі.

У 1940 Янка Станкевіч выехаў у Варшаву, дзе далучыўся да дзейнасці Беларускага камітэта. Я. Станкевіч супрацоўнічаў з В. Іваноўскім, наладзіў кантакты з польскім антыфашысцкім падполлем, стварыў канспірацыйную групу пад назвай Партыя беларускіх нацыяналістаў (ПБС). Стратэгічнай мэтай гэтай дзейнасці з'яўлялася адбудова беларускай дзяржаўнасці ў апоры на Польшчу.

З восені 1941 Я. Станкевіч жыў у Менску, куды перамясціўся і ЦК ПБН. Станкевіч быў членам Беларускай народнай самапомачы, навуковага аддзела Беларускай цэнтральнай рады, адным з заснавальнікаў Беларускага навуковага таварыства.

З 1944 Я. Станкевіч апынуўся на эміграцыі. У Германіі ён аднавіў дзейнасць Беларускага навуковага таварыства. З 1949 Я. Станкевіч жыў у ЗША, займаўся навуковай і грамадскай дзейнасцю ў беларускай дыяспары.