Psigoterapie
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Psigoterapie is 'n stel tegnieke wat ten doele het om die geestesgesondheid, asook gemoeds- en gedragsprobleme van die individu, of 'n groep (waaronder ook 'n gesin) te verbeter. Daar is 'n wye verskeidenheid vorms van psigoterapie. Die psigoterapeut het 'n etiese verantwoordelikheid om die vertroulikheid en privaatheid van die pasiënt(e) te beskerm.
Inhoud |
[wysig] Algemene beskrywing
Psigoterapeute hoef nie noodwendig mediese opleiding te hê nie, maar 'n basiese kennis van psigiatrie en sielkunde is gewoonlik deel van so 'n persoon se opleiding. Psigoterapeute kan psigiaters, sielkundiges, maatskaplike werkers, opgeleide verpleegkundiges, opgeleide beraders of ander professionele lui wees.
Die digotomie van 'n geneeskundige en 'n humanistiese model skei baie skole van psigoterapie van mekaar. In die mediese model is die pasiënt siek en die bekwame terapeut help om die pasiënt weer gesond te kry. In die humanistiese model word die kliënt aangemoedig om verder van hulself te leer om sodoende 'n beter begrip van hulself te verkry.
Daar is ten minste ses hoofskole van psigoterapie:
- Psigodinamiese psigoterapie,
- Kognitiewe terapie ,
- Ondersteunende terapie,
- Gedragsterapie,
- Korttermynterapie,
- Sisteemterapie (insluitende gesinsterapie en huweliksberading).
[wysig] Geskiedenis
Die meeste vorme van psigoterapie spruit uit psigo-analise.
[wysig] Psigo-analise
(Sien ook die biografie van Siegmund Freud).
Psigo-analise het begin in die mid-1880s. Veral vrou met histerie is eers behandel, deur middel van tegnieke soos droomontleding, vrye assosiasie, oordrag en ontleding van die id, ego en superego. Studente en kollegas, soos Alfred Adler, Otto Rank en Carl Jung, het mettertyd ook hulle eie vorm van psigoterapie ontwikkel, in 'n skool bekend as psigodinamiese terapie; en tot vandag toe ontwikkel hierdie veld steeds verder.
[wysig] Kognitiewe psigoterapie
Aaron T. Beck ontwikkel sy eie soort kognitiewe terapie, asook Albert Ellis, in die 1940s.
[wysig] Ondersteunende psigoterapie
Carl Rogers ontwikkel die beginsels van dié humanisties-gebaseerde psigoterapie in die 1950s. Die boustene van sy werk berus op onvoorwaardelike positiewe aanvaarding, egtheid en empatie.
[wysig] Gedragsterapie
Alhoewel vroeë vorme van gedragsberading reeds in die 1920s bestaan het, het dit meer volledig begin ontwikkel in die 1950s en 1960s, met die wêreldleiers Joseph Wolpe in Suid-Afrika, Hans Eysenck in Brittanje, en B.F. Skinner in die Verenigde State. Dit is ook 'n skool wat steeds aanhou ontwikkel.
[wysig] Die terapeutiese verhouding
Navorsing bewys dat die kwaliteit van die verhouding tussen die terapeut en die pasiënt meer invloedryk op die eindresultaat is, as die soort psigoterapie wat gebruik word. (Rosenzweig, S. (1936). "Some implicit common factors in diverse methods in psychotherapy". Journal of Orthopsychiatry 6: 412-415).
[wysig] Kritiek
Kritici van psigoterapie wys daarop dat doodeenvoudig die verloop van tyd psigososiale genesing bring.
[wysig] Eksterne skakels
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
