Xuefeng Yicun
Z Wikipedii
| Xuefeng Yicun (黄檗希) | |
|---|---|
| Data urodzenia: | 822 |
| Miejsce urodzenia: | dystrykt Nanan w Quanzhou (dzisiejsza prow. Fujian) |
| Data śmierci: | 908 |
| Miejsce śmierci: | klasztor Guangfu na szczycie Xuefeng (Śnieżny Szczyt) góry Xianggu (Kieł Słonia) |
| Szkoła: | okres Tang, południowa szkoła nagłego oświecenia |
| Nauczyciel: | Deshan Xuanjian |
| Następca: | Xuansha Shibei, Yunmen Wenyan, Baofu Congzhan, |
| Zakon: | Chan |
| Honorowy tytuł lub imię pośmiertne: | purpurowa szata i tytuł Wielki Mistrz Prawdziwego Oświecenia |
| Słynny cytat: | |
Xuefeng Yicun (ur. 822, zm. 908) (kor. Sǒlbong Ŭijon ( ) | jap. Seppo Gison (Zokotsu) ( ) | wiet. Tuyêt Phong Nghia Tôn) – wybitny chiński mistrz chan.
Pochodził z buddyjskiej, od wielu pokoleń, rodziny, która żyła w dystrykcie Nanan w Quanzhou (dzisiejsza prowincja Fujian). Już jako niemowlę odmówił spożywania niewegetariańskiego pożywienia. W wieku 12 lat opuścił swojego ojca i został uczniem Winaji u mistrza Qingxuana w klasztorze Yuijian (Jadeitowej Doliny) w mieście Putian w tej samej prowincji. Podczas prześladowań buddyzmu za cesarza Wuzonga (w czasie okresu Huichang) został zmuszony do opuszczenia klasztoru. Jednak potem kontynuował swoją praktykę u mistrza Yuanzhao (znanego także jako Changzhao) na górze Furong (Lotosu) w Hunanie. Według Chuandeng lu, to właśnie ten nauczyciel rozpoznał wielkie możliwości swojego ucznia.
Gdy cesarz Xuanzong pozwolił na restaurację buddyzmu (po 847 r.) Xuefeng rozpoczął wędrówkę po różnych regionach północnych Chin. Pełną ordynację mnisią przyjął w 850 r. w klasztorze Baocha w Youzhou (obecnie Pekin) w prow. Hebei. W tym momencie przestał się interesować Winają[1] i zaczął szukać nauczycieli chan.
W końcu został uczniem mistrza chan Deshana Xuanjiana z Wuling w Hunanie. Według Zutang ji Xuefeng zadał mistrzowi pytanie Czy powinienem czynić rozróżnienia pomiędzy pojazdami (skt yana; chiń. cheng) chanu? i został potraktowany kijem oraz pytaniem O czym ty mówisz?, co doprowadziło Xuefenga do zrozumienia istoty chanu (czyli oświecenia).[2] Tekst Song Gaoseng zhuan podaje zapewne najpewniejszą wersję oświecenia Xuefenga. Wydarzyło się ono podczas wędrówki z jego przyjaciółmi, którymi byli Yantou Quanhuo i Qinshan Wensui. To oświecenie zostało później potwierdzone przez mistrza Deshana.
W okresie Gantong (860-874) Xuefeng powrócił do swojego byłego klasztoru na górze Lotosu i następnie wybudował klasztor Guangfu na szczycie Xuefeng (Śnieżny Szczyt) góry Xianggu (Kieł Słonia). Przyciągnął wielką liczbę uczniów, do 1500. W następnym okresie Qianfu (874-878) klasztor został oficjalnie uznany przez władze i mistrz Xuefeng został uhonorowany purpurową szatą i tytułem Prawdziwie Oświecony Wielki Mistrz (zhenjue dashi) (lub Wielki Mistrz Prawdziwego Oświecenia).[3] Wszystkie źródła powierdzają, że chociaż mistrz przyjął wyróżnienia, to w ogóle one na niego nie wpłynęły, do tego stopnia, że odmawiał każdemu zaproszeniu go na dwór cesarski.
Po kilku latach w swoim klasztorze Xuefeng rozpoczął w 891 r. kolejną wędrówkę po Chinach. Udał się najpierw do Danqiu (w prow. Hebei), do Siming (w prow. Zhejiang). W 892 r. mistrz wykonuje ceremonie buddyjskie dla wojska w kraju Wu (Jiangsu). Z tego wynika, że był wiodącym buddystą tego regionu i w pewnym sensie wykonywanie takich ceremonii mogło należeć do jego obowiązków. W 894 r. powrócił z Wu do Min, do swojego klasztoru. Schyłek dynastii Tang był pełen chaosu, zamieszek, wszędzie grasowali bandyci, niektóre tereny były kontrolowane przez rebeliantów. Z tego chaosu[4] wyłonił się Xuefeng, który już nie był tylko opatem wiodącego klasztoru w rejonie, ale państwowym prałatem z obowiązkiem szerzenia Dharmy w tych trudnych czasach.[5] Huefeng ze swoimi uczniami (szczególnie z Xuansha Shibeiem bywał częstym gościem na dworze ces. Wanga Shenzhiego, z którym dyskutowano o buddyzmie. Również sam klasztor mistrza służył spotkaniom ze świeckimi urzędnikami.
W trzecim miesiącu 908 r. Xuefeng zachorował. Gubernator Fuzhou przysłał mu lekarza, ale mistrz odmówił Nie jestem chory. Nie ma potrzeby leczenia. Skomponował wiersz przekazania Dharmy. Drugiego dnia piątego miesiąca wyszedł rankiem na spacer na pola przed klasztorem. Powrócił wieczorem, wykąpał się i zmarł tej nocy.
Xuefeng występuje w 13 gonganie z Wumenguan w gonganach 5, 22, 49, 51 i 66 z Biyan-lu oraz w gonganach 24, 33, 50 i 55 oraz w komentarzach 21, 29, 38, 63, 64, 71, 73, 79, 81, 87, 92 i 98 z Congronglu.
[edytuj] Linia przekazu Dharmy
Pierwsza liczba oznacza ilość pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza ilość pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
-
-
-
- 36/9. Tianhuang Daowu (748-807)
-
- 37/10. Longtan Chongxin (782-865)
-
- 38/11. Deshan Xuanjian (819-914)
-
-
- 40/13. Furong Lingxun (bd)
- 40/13. Jingqing Daofu (863-937 (także Shunde)
- 40/13. Cuiyan Yongming (bd)
- 40/13. Yunmen Wenyan (862-949) szkoła yunmen
- 40/13. Baofu Congzhan (zm. 928)
-
- 41/14. Baoci Wenqin (bd)
- 41/14. Yanshou Huilun (bd)
-
- 42/15. 'Guizong Daoquan (bd)
- 40/13. Xuansha Shibei (835-908)
-
- 41/14. Luohan Guichen (867-928)
-
- 42/15. Longji Shaoxiu (bd)
- 42/15. Tianbing Congyi (bd)
- 42/15. Qingqi Hongjin (bd)
- 42/15. Fayan Wenyi (885-958) szkoła fayan
-
-
-
Bibliografia:
- Albert Welter. Monks, Rulers, and Literati.
- Andy Ferguson. Zen's Chinese Heritage.
- The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion.
Przypisy
- ↑ W tym, że mnisi przestawali się interesować Winają nie było nic szczególnego. Winają interesowali się tylko ci mnisi, którzy pragnęli piastować stanowiska administracyjne w klasztorach. Z drugiej strony, być może, zmianę nastawienia Xuefenga spowodowały same prześladowania buddyzmu, które dotknęły przede wszystkim buddyzm tzw. doktrynalny, którego klasztory znajdowały się w miastach i blisko centrów władzy politycznej. Chan wyszedł z prześladowań obronną ręką i zaczął się szybko w tej próżni rozwijać aż do pozycji absolutnego hegemona.
- ↑ Dowiadujemy się o tym wydarzeniu z tekstów chan. Natomiast źródła świeckie o tym w ogóle niewspominają. Dotyczy to ogólnie wszystkich danych biograficznych. Teksty świeckie opuszczały wszelkie istotne dialogi, uderzenia itd., ponieważ dla człowieka świeckiego nie były one zrozumiałe. Natomiast teksty chan koncentrowały się z kolei głównie na tym. Jeśli trzeba było, dopisywano specjalną historię i tak zapewne było w tym wypadku. Twórcom Chuandeng lu i Zutang ji przyświecał cel, jakim było wywiedzenie swoich linii przekazu od Xuefenga, więc wiązali go z mistrzem Deshanem.
- ↑ Te zaszczyty spłynęł na mistrza bowiem jego naukami zainteresowali się wysocy urzędnicy tego regionu Min. Przez nich fama o mistrzu dotarła do samego cesarza i, po sprawdzeniu czy Xuefeng rzeczywiście zasługuje na zaszczyty, mistrz został uhonorowany.
- ↑ W ciągu 55 (891-946)lat w Min rządziło 7 władów. Z tekstów wynika, że wszyscy zabiegali o poparcie Xuefenga, obdarowując klasztor. Szczególnie hojnym był cesarz Wang Shenzhi (pan. 897-925), któremu naprawdę zależało na rozwoju buddyzmu i wydrukował nawet pełne wydanie kanonu buddyjskiego. Albert Welter. Monks, Rulers, and Literati. Str. 96
- ↑ . Ibid. str. 95
