Sens życia według Monty Pythona

Z Wikipedii

Sens życia według Monty Pythona
plakat filmu
Oryginalny tytuł	The Meaning of Life / Monty Python's The Meaning of Life
Gatunek	komedia
Kraj produkcji	Wielka Brytania
Język	angielski
Główne role	John Cleese Graham Chapman Terry Gilliam Eric Idle Terry Jones Michael Palin
Data premiery	1 kwietnia 1983
Czas trwania	107 min.
Produkcja
Reżyseria	Terry Jones sekwencje specjalne: Terry Gilliam
Scenariusz	John Cleese Graham Chapman Terry Gilliam Eric Idle Terry Jones Michael Palin
Zdjęcia	Peter Hannan Roger Pratt
Scenografia	Harry Lange
Kostiumy	James Acheson
Montaż	Julian Doyle
Produkcja	John Goldstone
Dystrybucja	Universal Pictures
Budżet	9 000 000 $
Od lat	15
Nagrody
Nagroda Specjalna na Festiwalu Filmowym w Cannes
Sens życia według Monty Pythona na IMDb

Sens życia według Monty Pythona (ang. - The Meaning of Life / Monty Python's The Meaning of Life) - powstały w roku 1983, pełnometrażowy film grupy Monty Pythona. Film składa się w zasadzie z serii komediowych skeczów dotyczących różnych etapów życia – w pewien sposób film był powrotem do formatu komediowych skeczów z oryginalnego serialu telewizyjnego ‘’Latający cyrk Monty Pythona’’. W rezultacie film jest uważany za dość nierówny, a widzowie różnie oceniają poszczególne sceny.

[edytuj] Obsada

Graham Chapman - Ryba/Lekarz położnik/Harry Blackitt/Wymer/Hordern/Generał/Dr Livingstone/Drag queen/Eric/Prezes/Gość/Arthur Jarrett/Geoffrey/Tony Bennett
John Cleese - Ryba/Dr Spenser/Humphrey Williams/Sturridge/Ainsworth/Kelner/Ponury Żniwiarz (Pan Śmierć)
Terry Gilliam - Ryba/Walters/Zulus konferansjer/M'Lady Joeline/Pan Brown/Howard Katzenberg/Czyściciel okien
Eric Idle - Ryba/Śpiewak/Pan Moore/Pani Blackitt/Watson/Atkison/Perkins/Ofiara/Pani Hendy/Człowiek w różowej marynarce/Noel Coward/Gaston/Angela
Terry Jones - Ryba/Mamuśka z Yorkshire/Ksiądz/Biggs/Sierżant/Niezgrabny playboy/Pani Brown/Pan Creosote/Maria/Bert/Fiona Portland-Smyth/Marcin Luter (scena wycięta)
Michael Palin - Ryba/Pan Pycroft/Ojciec z Yorkshire/Kapelan/Carter/Spadger/Starszy Sierżant/Pakenham-Walsh/Prezenterka/Pan Marvin Hendy/Harry/Kapelan/Debbie Katzenberg/Czyściciel okien

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

[edytuj] Streszczenie

Za najbardziej wartościowe sceny uważane są między innymi:

Karmazynowe Ubezpieczenia Ostateczne (The Crimson Permanent Assurance), według oryginalnego pomysłu Terry’ego Gilliama miała być to sześciominutowa animacja, później projekt rozrósł się do szesnastominutowej sekwencji z żywymi aktorami, do tego stopnia, że postanowiono nie włączać go bezpośrednio do głównej części filmu i pozostawić go jako oddzielny krótkometrażowy film, stanowiący wstęp do właściwego filmu (w pewnej późniejszej scenie właściwy film zostaje zaatakowany przez krótkometrażówkę). W tej wczesnej satyrze na globalizację, podstarzali urzędnicy biura ubezpieczeniowego podnoszą bunt przeciwko swym surowym korporacyjnym przełożonym, zajmując ich budynek i zmieniając go w okręt piracki, szturmując i obracając w ruinę gigantów światowej finansjery w licznych wielkich miastach, po czym spadają z krawędzi świata. Widoczne są tu nawiązania do Bandytów czasu (Time Bandits) Gilliama (1981) oraz hollywoodzkiego filmu z roku 1952 "Karmazynowy Pirat" (The Crimson Pirate).

Cud narodzin, część I to scena otwierająca właściwy film, w której kobieta na sali porodowej jest właściwie pomijana przez lekarzy, pielęgniarki, japońskich turystów, czy nawet administratora szpitala (Michael Palin), podczas gdy ci zachwycają się bardzo, bardzo drogim sprzętem, w tym "Maszyną, która robi PING!". Poród w nowoczesnym szpitalu bez wątpienia został pokazany w krzywym zwierciadle pythonowskiej satyry, jednak refleksja wynikająca z jego obejrzenia jest zadziwiająco podobna do raportu ("Poród nie jest chorobą") podsumowującego pierwszą edycję akcji „rodzić po ludzku”. Cud narodzin ukazany został jako rutynowa operacja, której przebieg w pełni kontroluje personel medyczny. Tymczasem rola kobiety – ze względu na jej brak kwalifikacji - została ograniczona do biernego poddawania się różnym działaniom i procedurom medycznym.

Cud narodzin, część II - ukazuje życie katolickiej rodziny z (Yorkshire), która ze względu na swoją sytuację materialną sprzedała swoje sześćdziesiąt troje dzieci na eksperymenty medyczne, ponieważ katolicyzm nie uznaje sztucznej antykoncepcji. Skecz kończy musicalowy utwór Każda sperma święta jest (Every Sperm is Sacred) stanowiący kombinację parodii Consider Yourself z musicalu "Oliver!" i tańca obszarpanych sierot z "Annie". Ten fragment ma być w zamierzeniu autorów satyrą na podejście Kościoła katolickiego do antykoncepcjii i masturbacji, a później przeradza się w burleskę protestanckiej tolerancji.

Dorastanie i nauka - grupa uczniów obserwuje w znudzeniu, jak ich nauczyciel (John Cleese) demonstruje ze swoją żoną seksualne techniki.

Walka - początkowo akcja przenosi się na front I wojny światowej, gdzie pod ostrzałem wroga żołnierze wręczają tort i prezenty swojemu dowódcy. Drugi fragment rozgrywa się podczas wojny zuluskiej w okresie brytyjskiego kolonializmu. Podczas intensywnych walk z Zulusami brytyjscy oficerowie zdają się nie zwracać uwagi na otaczającą ich rzeczywistość. Można odnieść wrażenie, że giną tylko zwykli żołnierze, zaś oficerowie zajęci są sprawami ”większej wagi”, jak np. golenie się czy rozwiązanie zagadki dziwnego wypadku odgryzienia nogi jednego z oficerów.

Znajdź rybę - Graham Chapman jako drag queen, Terry Jones jako niezgrabny playboy oraz słoniogłowy lokaj (w rzeczywistości ubrany w kostium trolla z Bandytów czasu) proponują widzom, by znaleźli rybę w surrealistycznej scenie w salonie (scena została nakręcona w dawnym budynku Elektrowni Battersea w Wandsworth). Jest to chyba najdziwniejsza scena jaką zrobili Pythoni, nie podając wyjaśnienia, co ona oznacza. Później, Terry Gilliam wyznał, że była to przypuszczalnie parodia dziwnych snów, jakie niekiedy miewamy, i chciał, by ten temat został bardziej rozwinięty w filmie. Powszechną odpowiedzią jest to, że "ryba" to w rzeczywistości widz, tym bardziej, że scena nakręcona jest przy użyciu obiektywu typu rybie oko, kolejny kaprys w filozoficznym temacie filmu.

Galaktyczna Piosenka (The Galaxy Song) – człowiek w różowej marynarce (Eric Idle) wychodzi z lodówki pani Brown (Terry Jones), by zaśpiewać jej piosenkę o ogromie wszechświata, a wszystko po to, by namówić ją do natychmiastowego oddania wątroby.

Elegancki pianista (Idle) wykonuje piosenkę o penisie.

Pan Creosote – tytułowy żarłok o niewyobrażalnej tuszy (Jones) gramoli się do eleganckiej restauracji, zamawia wszystko, co znajduje się w menu, wymiotuje obficie, zjada ogromny posiłek, co jakiś czas wymiotując do wiadra, a w końcu po namowie francuskiego gospodarza restauracji (Cleese) zjada ostatni kawałek "płatka miętowego", po czym eksploduje, pokrywając restaurację wnętrznościami i zawartością żołądka.

Człowiek, który wybrał swoją śmierć - kryminalista zostaje skazany na śmierć, jednak sam może wybrać rodzaj egzekucji, wybiera upadek z klifu, będący wynikiem ucieczki przed goniącą go hordą kobiet w stroju topless.

Śmierć zbiorowa – grupa snobów w oddalonym wiejskim domku zostaje nawiedzona przez Ponurego Żniwiarza (Cleese). Początkowo uznają go za jednego z miejscowych wieśniaków i prawie nie dopuszczają go do słowa. Po dłuższej kłótni i tłumaczeniu nowoprzybyłego, że nie pochodzi on z tego świata, w końcu zostają przekonani do opuszczenia śmiertelnego kręgu. Kiedy pada pytanie, jak to możliwe, że wszyscy umarli w tym samym czasie, Ponury Żniwiarz odpowiada „Sałatka z łososia”. Niezwykłą pythonowską improwizacją było dodanie przez Michaela Palina pewnej kwestii. Kiedy wszyscy opuszczają dom, by udać się do Nieba, Palin grający kobietę mówi: "Zaraz... Przecież ja nie jadłam sałatki".

Koniec filmu – prezenterka ze Środka filmu (ponownie Palin) podsumowuje film odczytując z kartki "sens życia", po czym zapowiada: "Na koniec mamy jeszcze kilka świńskich zdjęć penisów, żeby wkurzyć cenzorów i wywołać trochę kontrowersji, gdyż tylko w ten sposób można odciągnąć publiczność od magnetowidów i skłonić do pójścia do kina..." (Zdjęcia penisów oczywiście się nie pojawiają, zamiast tego pojawia się fragment czołówki Latającego cyrku oraz napisy końcowe).

Tu kończą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

[edytuj] Ciekawostki

Ponieważ film nie był przeznaczony do emisji telewizyjnej, niektóre sceny ukazywały znacznie więcej czarnego humoru niż telewizyjny serial Monty Pythona (na przykład Pan Creosote czy skecz o transplantacji ludzkich organów).

W 2004 roku została wydana (także w Polsce) "specjalna edycja" DVD zawierająca komentarze reżysera, usunięte sceny oraz filmy dokumentalne dotyczące produkcji filmu, zarówno prawdziwe, jak i mające charakter parodiowy.

Podczas tytułowej czołówki, tytuł filmu jest najpierw zapisany jako "The Meaning of Liff" i zostaje poprawiony na "The Meaning of Life" przez uderzenie pioruna. Stanowi to nawiązanie do humorystycznego słownika Meaning of Liff (napisanego przez Douglasa Adamsa i Johna Lloyda) wydanego w tym samym roku, co film. Pythoni twierdzą, że nie wiedzieli o istnieniu książki o tym tytule.

Irlandia zakazała wyświetlania filmu w oryginalnym wydaniu, podobnie jak stało się to z Żywotem Briana, lecz później film został oznakowany jako "dozwolony od lat 15", kiedy został wydany na video.

W Wielkiej Brytanii film został oznakowany jako "dozwolony od lat 18", kiedy był wyświetlany w kinach oraz na pierwszym wydaniu video, lecz w roku 2000 został oznakowany na nowo jako "dozwolony od lat 15".