Roger Federer

Z Wikipedii

Roger Federer
Roger Federer (Paryż, 2006)
Państwo	Szwajcaria
Miejsce zamieszkania	Oberwil
Data urodzenia	8 sierpnia 1981
Miejsce urodzenia	Bazylea
Wzrost	185 cm
Waga	80 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1998
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Jose Higueras
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	55
Najwyżej w rankingu	1
Australian Open	W (2004, 2006 - 2007)
Roland Garros	F (2006 - 2008)
Wimbledon	W (2003 - 2007)
US Open	W (2004 - 2007)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	7
Najwyżej w rankingu	24
Strona internetowa

Roger Federer (ur. 8 sierpnia 1981 w Bazylei) – tenisista szwajcarski.

Mimo młodego wieku i wciąż trwającej kariery zaliczany jest do jednych z najlepszych i najbardziej utalentowanych tenisistów w historii. Ma za sobą bogatą karierę juniorską, z tytułem mistrza Wimbledonu (1998, w finale z Iraklim Labadze w singlu oraz w parze z Olivierem Rochusem w deblu), finałem na US Open (1998, porażka z Davidem Nalbandianem) oraz mistrzostwem prestiżowego turnieju Orange Bowl (1998, w finale pokonał Guillermo Corię).

Od 1998 tenisista zawodowy. Wygrał 12 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej (Wimbledon 2003, po finałowym zwycięstwie nad Markiem Philippoussisem; Australian Open 2004, w finale z Maratem Safinem; Wimbledon 2004, w finale z Andy Roddickiem; US Open 2004, w finale z Lleytonem Hewittem; Wimbledon 2005, w finale z Roddickiem; US Open 2005, w finale z Andre Agassim; Australian Open 2006, w finale z Marcosem Baghdatisem; Wimbledon 2006, w finale z Rafaelem Nadalem; US Open 2006, w finale z Roddickiem; Australian Open 2007, w finale z Fernando Gonzálezem; Wimbledon 2007, w finale z Nadalem; US Open 2007, w finale z Novakiem Đokoviciem. Łącznie do końca 2007 zwyciężył w 53 turniejach z cyklu ATP.

Sezon 2003 zakończył na 2. miejscu rankingu światowego. Na pierwsze miejsce awansował po zwycięstwie w Australian Open 2004. Seria sukcesów w 2004, w tym trzy tytuły wielkoszlemowe oraz turniej Masters, zapewniły mu miejsce lidera na koniec sezonu. W roku 2005 wygrał łącznie 11 turniejów z cyklu ATP, a Międzynarodowa Federacja Tenisowa przyznała mu tytuł Mistrza Świata.

Sezon 2006 sam Federer uważa za najlepszy w karierze. Wygrał 3 turnieje wielkoszlemowe Australian Open, Wimbledon i US Open. Na kortach French Open dotarł aż do wielkiego finału, gdzie musiał uznać wyższość najlepszego na tej nawierzchni Rafaela Nadala. Do zdobycia klasycznego Szlema zabrakło Szwajcarowi 2 setów. W 2006 pobił kilka rekordów. Jednak jego celem nadal pozostaje wygranie Wielkiego Szlema.

Przez wielu fachowców jest okrzyknięty następcą Pete'a Samprasa^{[potrzebne źródło]} (pokonał siedmiokrotnego mistrza Wimbledonu na korcie centralnym w 2001 w 1/8 finału, kiedy Sampras bronił tytułu). Jest ceniony za niezwykle urozmaiconą grę, ogromną szybkość, zwinność, świetną technikę oraz umiejętność adaptacji stylu do nawierzchni. Chwali się go także za roztropność i ekonomiczne szafowanie siłami, co szczególnie pod koniec wyczerpujących turniejów daje mu przewagę w starciu ze światową czołówką. Jedyny poważniejszy zarzut dotyczący jego gry, odnosi się do okresowej utraty koncentracji, która jest jego najpoważniejszym wrogiem na korcie.^{[potrzebne źródło]}

W ostatnich 4 sezonach Roger wygrywał US Open i Wimbledon i jest pierwszym tenisistą w dziejach, który tego dokonał. Ten rekord i inne oraz technika gry Rogera skłaniają coraz większą rzeszę fanów i ekspertów do przyznania mu miana tenisisty wszech czasów.

Roger Federer jest jedynym tenisistą, który przy serwisie używa uchwytu forehandowego.^{[potrzebne źródło]}

Spis treści 1 Kariera 1.1 Pierwsze lata 1.2 2001 1.3 2002 1.4 2003 1.5 2004 1.6 2005 1.7 2006 1.8 2007 1.9 2008 2 Poza kortem 3 Rekordy 3.1 Turnieje 3.2 Serie zwycięstw 3.3 Ranking 3.4 Sponsorzy i zarobki poza kortem 3.5 Gra pojedyncza 3.6 Gra podwójna 4 Osiągnięcia 5 Przypisy 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera

[edytuj] Pierwsze lata

Roger Federer zaczął grać w wieku 8 lat. Jego kariera juniorska zaowocowała m.in. zwycięstwem w juniorskim Wimbledonie. Już wówczas był bardzo utalentowanym zawodnikiem. W 1999 nastąpił debiut Rogera w pucharze Davisa. Na koniec roku wskoczył do pierwszej setki rankingu ATP i jako najmłodszy wówczas zawodnik zadomowił się tam. W następnym roku osiągnął półfinał na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney.

W 2001 wygrał swój pierwszy turniej ATP w Mediolanie. W tym samym sezonie osiągnął także ćwierćfinały French Open i Wimbledonu, a także finał imprezy rozgrywanej w jego rodzinnej Bazylei.

[edytuj] 2001

Na początku roku w parze z Martiną Hingis wygrał rywalizację par mieszanych w Pucharze Hopmana. W lutym 2001 w Miami wygrał swój pierwszy zawodowy turniej ATP. W tym samym miesięcy wygrał 3 mecze Szwajcarii w wygranym meczu Pucharu Davisa z USA, 3-2. Później tego roku osiągnął ćwierćfinał Wimbledonu, pokonując w czwartej rundzie siedmiokrotnego mistrza tego turnieju, Pete'a Samprasa. Zwycięstwo to wielu uważa za przełomowy moment w karierze Federera. Ukończył ten rok na 13 miejscu.

[edytuj] 2002

Osiągnął swoją pierwszą wygraną w turnieju Masters Series w Hamburgu oraz finał w turnieju w Miami. W wielu turniejach Masters Series dochodził do ostatnich rund. Jednak w turniejach wielkoszlemowych jeszcze nie odniósł sukcesów. Na koniec roku osiągął jednak 6 miejsce w rankingu i brał udział w turnieju Masters Cup, gdzie dotarł do półfinału, w którym uległ w trzech setach późniejszemu triumfatorowi imprezy, Lleytonowi Hewittowi.

[edytuj] 2003

Po wygranych w Dubaju, Marsylii i Monachium wział udział w nieudanym jak zawsze do tej pory turnieju French Open. Jednak potem osiągął sukcesy na kortach trawiastych: W Halle Roger wygrał turniej, a następnie w Wimbledonie dotarł do wielkiego finału, gdzie w 3 setach wygrał z Markiem Philippoussisem, odnosząc pierwsze zwycięstwo w turnieju wielkoszlemowym. Mimo nieco słabszych występów w US Open i Australian Open, ukończył rok na 2. miejscu w rankingu i wygrał rozgrywany na koniec sezonu turniej Masters Cup w Houstonie, gładko pokonując w finale faworyta gospodarzy, Andre Agassiego.

[edytuj] 2004

Przed sezonem Federer rozstał się ze swoim coachem Peterem Lundgrenem, co spowodowało falę spekulacji, w jak dużym stopniu wpłynie to na jego grę. Odezwały się głosy krytyki, uciszone jednak po wygraniu turnieju Australian Open. W finale Federer pokonał Marata Safina w 3 setach. W tym roku Federer zaliczył jeden z najlepszych sezonów tenisowych w erze Open. Wygrał kolejne turnieje i miał na koniec sezonu aż 11 wygranych. Obronił tytuł na kortach Wimbledonu i wygrał US Open, a więc skompletował wygrane w 3 z 4 turniejów wielkoszlemowych. W finale US Open pokonał Lleytona Hewitta w 3 setach, dwa z nich wygrywając 6-0. Zachwycił kibiców w Nowym Jorku i ekspertów.^{[potrzebne źródło]} Za to, we French Open odpadł już w 3 rundzie ulegając trzykrotnemu triumfatorowi tej imprezy, Gustavo Kuertenowi. W kończącym sezon turnieju Masters Cup Federer ponownie wygrał i skończył rok na 1. miejscu w rankingu z wielką przewagą nad innymi rywalami, bijąc przy tym rekordy punktacji rankingów ATP "Entry System" i "Champions Race".

[edytuj] 2005

W styczniu nie obronił tytułu w Australii, przegrywając w półfinale z Maratem Safinem po 5-godzinnej walce. Jednak sezon rozpoczął bilansem 35 wygranych i 1 przegranej. Tylko John McEnroe mógł poszczycić się lepszym startem w erze Open. W kolejnych turniejach wygrywał ponownie i rzadko kiedy znajdował pogromcę. Na kortach French Open dotarł do półfinału, gdzie przegrał z Rafaelem Nadalem, późniejszym zwycięzcą. Druga część sezonu okazała się jednak nieustającą passą zwycięstw. W wielkim stylu po raz 3. z rzędu wygrał Wimbledon. W finale z Andy Roddickiem rozegrał jeden z najlepszych swoich meczów w karierze wg swojej oceny zacytowanej przez BBC^[1]. Zaczęto mówić, że to najbardziej utalentowany zawodnik wszech czasów.^{[potrzebne źródło]} Na kortach Flushing Meadows w Nowym Jorku grał również świetnie i obronił tytuł US Open. Po finale, Andre Agassi stwierdził, że z nikim nie grało mu się przez 20 lat tak trudno jak z Federerem. Seria zwycięstw Federera trwała dalej, aż do turnieju Masters Cup, gdzie w finale nie wytrzymał trudów meczu z Davidem Nalbandianem (narzekał na lekki uraz) i przegrał w pięciu setach, pierwszy raz po serii 35 wygranych. Zanotował bilans 81 wygranych i 4 przegrane na koniec roku, drugi taki wynik w dziejach ery Open. Na koniec roku był zdecydowanym liderem obu rankingów ATP.

[edytuj] 2006

Na początku roku w Australian Open wygrywał z trudem, zwłaszcza w meczach 1/8 finału z Tommy Haasem i w 1/4 finału z Nikołajem Dawydienko. Jednak, dotarł do finału, gdzie po niemałych kłopotach w pierwszym i drugim secie wygrał ten turniej z Marcosem Baghdatisem. Mógł być drugim mężczyzną w erze Open, który wygra Szlema, od czasów Rod Lavera, jednak na drodze ku temu stanął Rafael Nadal, wygrywając z Federerem finały w Dubaju, Monte Carlo, Rzymie, i French Open. To był najlepszy występ Federera we Francji, ale zaczęto mówić o pewnym 'kompleksie gry z Nadalem' w odniesieniu do Federera.^{[potrzebne źródło]} W Dubaju przegrana z Nadalem nastąpiła korcie twardym i skończyła rekordową serię 56 wygranych Federera na tej nawierzchni. Na trawiastych kortach Wimbledonu, nieoczekiwanie Nadal dotarł do finału i doszło tam do powtórki ich pojedynku z French Open. Jednak, tym razem Federer wygrał, i po raz 4. z rzędu w Wimbledonie, osiągając rekordową serię 48 zwycięstw na trawie. Zaczęto mówić o wielkiej rywalizacji tych dwóch tenisistów, także podczas US Open.^{[potrzebne źródło]} Jednak, Nadal odpadł w ćwierćfinale, a Federer w wielkim finale zmierzył się z Andy Roddickiem, wracającym do formy pod opieką trenera Jimmy'ego Connorsa. Kolejna wygrana Federera i już 3. z rzędu triumf w Nowym Jorku przypieczętował najlepszy rok w jego karierze. Wygrał 3 z 4 turniejów wielkoszlemowych, a w czwartym dotarł do finału. Jesienią był jeszcze skuteczniejszy: nie przegrał żadnego meczu, wygrywając w Tokio, Madrycie i Bazylei, pieczętując sezon wygraniem turnieju Masters Cup. Pobił przy tym wszelkie rekordy punktowe w rankingu ATP i kilkoma rekordami.

[edytuj] 2007

Nie zagrał w Ad-Dausze, odpoczywając po zeszłorocznym sezonie. Zagrał tylko nieliczący się do rankingu, pokazowy turniej Kooyong Classic, gdzie uległ Roddickowi. Jednak w Australian Open pokazał wielki poziom, wygrywając cały turniej bez straty seta. W półfinale rozgromił Andy Roddicka, a w finale pokonał świetnie Fernando Gonzaleza, wygrywając 7-6 6-4 6-4.

27 lutego 2007 Roger Federer poprawił rekord Jimmy'ego Connorsa, najdłużej panującego numer 1 w tenisie bez przerwy. Passa Federera jako numeru 1 rozpoczęła się 2 lutego 2004 i trwa do chwili obecnej (18 stycznia 2008). Na przełomie lutego i marca wygrał w Dubaju, bijąc rekord zwycięskich meczów z rzędu. Jednak, jego passa 41 meczów została przerwana przez Guilhermo Canasa, który pokonał Federera w turniejach w Indian Wells i Miami.

W Monte Carlo Federer doszedł do finału, gdzie przegrał z Rafaelem Nadalem, a potem w turnieju w Rzymie odpadł bardzo wcześnie. Sezon na kortach ziemnych wydawał się być ponad jego siły, a Nadal gromił wszystkich. Jednak, po rozstaniu z trenerem Tonym Rochem, Federer zaczął tenisowe mecze bez trenera i wygrał w Hamburgu pokonując wreszcie na korcie ziemnym (mączce) Rafaela Nadala. Doświadczenie wyniesione z tego zwycięstwa nie pozwoliło mu pokonać Rafaela Nadala ponownie, we French Open 2007, gdzie uległ po 4 setowej walce 6-3 4-6 6-3 6-4.

Wimbledon 2007 okazał się owocny dla Federera. Do finału stracił tylko jednego seta w pojedynku z Juanem Carlosem Ferrero. Finał z Rafaelem Nadalem okazał się prawdziwym pojedynkiem: 7-6(7) 4-6 7-6(3) 2-6 6-2 i wykazał, że różnice poziomu pomiędzy obu zawodnikami na jakiejkolwiek nawierzchni się mocno zmniejszyły. Sezon na amerykańskim twardych kortach zaczął od przegranego finału w Montrealu z Novakiem Đokoviciem, kolejnym nowym rywalem Federera o prymat w tenisie światowym. Jednak, tydzień później wygrał turniej w Cincinnati, a z kolei tydzień później wygrał US Open 2007. W finale zwyciężył nad Novakiem Đokoviciem 7-6 7-6 6-4. Po finale US Open Federer nie grał aż do turnieju w Madrycie, w którym doszedł do finału bez straty seta, gdzie przegrał z Nalbandianem 6-1 3-6 3-6. Następnie zagrał w turnieju w Bazylei, gdzie obronił wywalczony przed rokiem tytuł, pokonując w finale Jarkko Nieminena 6-3 6-4. Następnie Federer zagrał, po raz pierwszy od 2003, w halowym turnieju w Paryżu, gdzie po raz kolejny musiał uznać wyższość Nalbandiana, z którym przegrał w 3. rundzie wynikiem 4-6 6-7(3). Przyjeżdżając do Szanghaju na kończący sezon turniej Masters Cup, Federer był uznany za faworyta, jednak obronę tytułu rozpoczął od porażki z Gonzalezem wynikiem 6-3 6-7(1) 5-7. Federer wygrał dwa następne mecze grupowe z Davydenką, 6-4 6-3, i Roddickiem, 6-4 6-2. Z pierwszego miejsca w grupie awansował do finału, gdzie trafił na Nadala, którego pokonał 6-4 6-1. W finale Federer łatwo poradził sobie z Davidem Ferrerem, 6-2 6-3 6-2.

W 2007 Federer miał więcej potknięć i słabszych momentów (zwłaszcza w turniejach Masters Series), ale wciąż przeważnie grał na poziomie nieosiągalnym dla innych. Po zakończeniu sezonu Federer wziął udział w meczach pokazowych z legendą tennisa Pete'em Samprasem, którego pokonał w dwóch pierwszych meczach (6-4 6-3 w Seulu; 7-6(6) 7-6(5) w Kuala Lumpur) i przegrał w trzecim meczu, 6-7 4-6.

[edytuj] 2008

Po kłopotach żołądkowych zrezygnował z turnieju przygotowawczego Kooyong Classic, a zamiast tego odpoczywał. W Australian Open 2008 po początkowych łatwych zwycięstwach, wygrywał mniej przekonywująco w kolejnych meczach, zwłaszcza w III rundzie z nierozstawionym Janko Tipsarevicem 6-7(5) 7-6(1) 5-7 6-1 10-8. Ostatecznie przegrał w półfinale z rozstawionym z nr 3 Novakiem Đokoviciem 5-7 3-6 6-7(5). Następnie po dłuższej przerwie wrócił do rywalizacji na turnieju w Dubaiu, gdzie niespodziewanie odpadł w 1 rundzie z Andym Murrayem, a następnie grał w Indian Wells (przegrana w 1/2 finału z Mardy Fishem) i w Miami (pierwsza od niemal 5 lat przegrana z Andym Roddickiem w 1/4 finału). Więc w pierwszej części sezonu Roger nie wygrał żadnego turnieju - zdarzyło się to w jego karierze po raz pierwszy od 2000 roku. W międzyczasie okazało się, że Roger zimą cierpiał na mononukleozę, co mogło wpłynąć na jego słabszą dyspozycję. Wobec jego słabszej postawy i świetnej formy rywali (przede wszystkim chodzi o Novaka Djokovica) zaczęto spekulować, czy dominacja Rogera na światowych kortach już dobiega końca ^{[2] [3]}. Dopiero w kwietniu zwyciężył pierwszy turniej w sezonie. Dokonał tego w Estoril na ziemnych kortach pokonując w finale Nikołaja Dawydienkę 7-6(5) 1-2 i krecz Dawydienki. W kolejnym turnieju w Monte Carlo w drodze do finału pokonał groźnych rywali Davida Nalbandiana i Novaka Djokovica, by w finale po raz trzeci z rzędu ulec Rafaelowi Nadalowi. W Rzymie niespodziewanie przegrał w ćwierćfinale z Radkiem Stepankiem, natomiast w Hamburgu zmierzył się znów z Nadalem w powtórce finału z roku 2007, ale tym razem nie udała mu się sztuka pokonania Rafaela na mączce. Nadal wygrał 7:5, 6:7, 6:3. Na wielkoszlemowym turnieju French Open Roger doszedł do finału. Tam po raz trzeci z rzędu zmierzył się z wyjątkowo mocnym tego roku Nadalem i poniósł jedną z najdotkliwszych porażek w karierze 1:6, 3:6, 0:6.

[edytuj] Poza kortem

Matka Rogera Federera, Lynette, pochodzi z RPA. Ojciec, Robert, jest rodowitym Szwajcarem. Rodzice poznali się podczas podróży służbowej: oboje pracowali dla tej samej firmy farmaceutycznej. Federer ma starszą o dwa lata siostrę, Dianę. Związany jest z byłą tenisistką, Mirką Vavrinec. W 2003 Federer założył fundację pomagającą chorym dzieciom z Republiki Południowej Afryki i promującą tamże sport wśród młodzieży.

[edytuj] Rekordy

[edytuj] Turnieje

• Wygrywając w 4 kolejnych latach 2004-2007 Wimbledon i US Open Federer stał się pierwszym zawodnikiem w historii, który dokonał tej sztuki, wcześniej nikt nie wygrał tych dwóch turniejów nawet 3 lata z rzędu.
• W 2006 osiągnął finały wszystkich turniejów wielkiego szlema, po raz pierwszy od czasów Roda Lavera, w 2007 powtórzył ten wynik.
• W ciągu 3 lat (2005-2007) Roger wygrał 8 turniejów wielkoszlemowych. Nikt w dziejach nie dokonał tego w 3 lata. W ciągu 4 lat (2004-2007) wygrał 11 tytułów wielkiego szlema (kolejny rekord). Ostatnie lata jego kariery stanowią największą dominację jednego tenisisty w historii męskiego tenisa.
• Dochodząc do finału US Open 2007 Federer osiągnął 10 finałów turniejów wielkoszlemowych z rzędu, co jest najlepszym wynikiem zarówno w erze Open i jak i w historii.
• Wygrywając Australian Open 2007 bez straty seta został 4. w dziejach, który tego dokonał w turnieju wielkoszlemowym, pierwszym od 27 lat (od czasu Björna Borga w 1980).
• Półfinał French Open 2008 to 16 z rzędu półfinał Federera w imprezie wielkoszlemowej, co jest absolutnym rekordem ery Open
• Jest jedynym zawodnikiem w historii, któremu trzykrotnie udało się wygrać przynajmniej 3 turnieje wielkiego szlema w jednym roku (2004, 2006, 2007).
• Jedyny w erze open, który wygrał dwukrotnie 3 turnieje wielkoszlemowe z rzędu (Wimbledon 2005,2006; US Open 2005, 2006; Australian Open 2006, 2007).
• Jest jedynym zawodnikiem w dziejach, który w trzech różnych turniejach wielkiego szlema ma przynajmniej po 3 wygrane (Australian Open: 3; Wimbledon: 5; US Open: 4).
• Wygrywając Wimbledon 5 razy z rzędu (2003-2007) stał się drugim zawodnikiem w erze Open (po Björnie Borgu (także mistrz Wimbledonu 5 razy z rzędu) który tego dokonał.
• Wygrywając 4 razy z rzędu US Open (2004-2007), Federer dokonał tego jako pierwszy zawodnik w erze Open (poprzedni najlepsi to ex aequo John McEnroe i Ivan Lendl: 3 razy z rzędu).
• W latach 2005-2006 osiągnął 18 finałów turniejowych z rzędu, o jeden finał mniej od rekordu Ivana Lendla.
• Dotychczas Federer wygrał 12 turniejów wielkiego szlema, co stawia go na 2 miejscu w dziejach (prowadzi Sampras z 14 tytułami).
• Federer jest jedynym zawodnikiem w historii tenisa, który wygrywał w czterech kolejnych latach po co najmniej 2 Turnieje Wielkiego Szlema.

[edytuj] Serie zwycięstw

• Do Rogera Federera należy najdłuższa seria zwycięstw na kortach trawiastych: 59 meczy (od 2003 do dziś), wynik lepszy o 13 wygranych od rekordu Björna Borga.
• Jako drugi w erze Open po Borgu osiągnął 5-krotnie serie zwycięstw ponad 20 meczów.
• Najdłuższa seria zwycięstw na kortach twardych: 56 meczów (styczeń 2005-marzec 2006) to wyczyn Federera.
• Wygrał 55 meczów z rzędu na terenie Ameryki Północnej – kolejny rekord.
• W latach 2003-2005 wygrał 27 meczów z rzędu z zawodnikami z pierwszej dziesiątki rankingu ATP – kolejny rekord.
• Od sierpnia 2006 do marca 2007 Federer wygrał 41 meczów z rzędu. To najlepszy wynik ostatnich dwudziestu kilku lat. Rekord należy do Guillermo Vilasa i wynosi 46 meczów. Do Rogera należy też druga co do długości seria zwycięstw w ostatnich latach - 35 (od czerwca do listopada 2005)
• Bilans meczów 81-4 (95,3 procent wygranych). Jest to 3. osiągnięcie w erze Open po Johnie McEnroe, 82-3 (96,5 procent wygranych) i Jimmim Connorsie, 89-4 (95,7 procent wygranych) .

[edytuj] Ranking

• Roger Federer od 229 tygodni jest na pierwszym miejscu rankingu ATP bez przerwy (stan z 16 czerwca 2008). Jest to najlepszy wynik w dziejach (pobił wynik Connorsa, 160). To najbardziej prestiżowy rekord Federera. Jednak, jest to mniej od rekordu liczby tygodni na 1. miejscu rankingu ATP Samprasa (286 tygodni). Federer pobił również rekord pań i panów należący do Steffi Graf, która była liderką światowego rankingu przez 186 tygodni bez przerwy.
• Osiągnął najwyższy ranking ATP od wprowadzenia punktacji: 8370 pkt (20 listopada 2006).
• Federer posiada rekord liczby punktów na koniec roku kalendarzowego: 8370 pkt (na koniec 2006).
• W innym rankingu ATP, "Champions Race", który jest wszczynany co rok w styczniu i trwa do grudnia, Federer posiada kilka najwyższych wyników m.in. w 2005 osiągnął 1345 pkt; w 2006 roku ten rekord znów pobił: 1674 pkt.
• Posiadał na koniec 2006 największą w dziejach przewagę nad rywalami, nad drugim w rankingu ATP Nadalem: niemal 3900 pkt.

[edytuj] Sponsorzy i zarobki poza kortem

Wg magazynu Forbes Federer zarobił w 2006 roku 29 mln dolarów (razem z zarobkami na korcie). W 2007 roku zarobił najwięcej spośród tenisistów w historii w jednym roku na korcie ponad 10 mln dolarów. Niedawno podpisał kontrakt z firma Nike opiewający na 130 mln dolarów na 10 lat. Związany także z producentem sprzętu tenisowego firmą Wilson. Inni sponsorzy: ambasador marki Rolex, Gillette, koncern spożywczy Emmi, ubezpieczyciel szwajcarski Nationale Suisse, firmą związaną z branżą kawową Jura, NetJets, liniami lotniczymi Swiss.

[edytuj] Gra pojedyncza

Legenda
Wielki Szlem (12)
Tennis Masters Cup (4)
ATP Masters Series (14)
ATP Tour (25)

Lp. Rok Turniej Nawierzchnia Finalista Wynik 1. 2001 Mediolan Dywan Julien Boutter 6-4, 6-7(7), 6-4 2. 2002 Sydney Twarda Juan Ignacio Chela 6-3, 6-3 3. 2002 Hamburg Ceglana Marat Safin 6-1, 6-3, 6-4 4. 2002 Wiedeń Twarda Jiří Novák 6-4, 6-1, 3-6, 6-4 5. 2003 Marsylia Twarda Jonas Björkman 6-2, 7-6(6) 6. 2003 Dubaj Twarda Jiří Novák 6-1, 7-6(2) 7. 2003 Monachium Ceglana Jarkko Nieminen 6-1, 6-4 8. 2003 Halle Trawiasta Nicolas Kiefer 6-1, 6-3 9. 2003 Wimbledon 2003 Trawiasta Mark Philippoussis 7-6(5), 6-2, 7-6(3) 10. 2003 Wiedeń Twarda Carlos Moyá 6-3, 6-3, 6-3 11. 2003 Houston Andre Agassi 6-3, 6-0, 6-4 12. 2004 Australian Open 2004 Twarda Marat Safin 7-6(3), 6-4, 6-2 13. 2004 Dubaj Twarda Feliciano López 4-6, 6-1, 6-2 14. 2004 Indian Wells Twarda Tim Henman 6-3, 6-3 15. 2004 Hamburg Ceglana Guillermo Coria 4-6, 6-4, 6-2, 6-3 16. 2004 Halle Trawiasta Mardy Fish 6-0, 6-3 17. 2004 Wimbledon 2004 Trawiasta Andy Roddick 4-6, 7-5, 7-6(3), 6-4 18. 2004 Gstaad Ceglana Igor Andriejew 6-2, 6-3, 5-7, 6-3 19. 2004 Toronto Twarda Andy Roddick 7-5, 6-3 20. 2004 US Open 2004 Twarda Lleyton Hewitt 6-0, 7-6(3), 6-0 21. 2004 Bangkok Twarda Andy Roddick 6-4, 6-0 22. 2004 Houston Twarda Lleyton Hewitt 6-3, 6-2 23. 2005 Ad-Dauha Twarda Ivan Ljubičić 6-3, 6-1 24. 2005 Rotterdam Twarda Ivan Ljubičić 5-7, 7-5, 7-6(5) 25. 2005 Dubaj Twarda Ivan Ljubičić 6-1, 6-7(6), 6-3 26. 2005 Indian Wells Twarda Lleyton Hewitt 6-2, 6-4, 6-4 27. 2005 Miami Twarda Rafael Nadal 2-6, 6-7(4), 7-6(5), 6-3, 6-1 28. 2005 Hamburg Ceglana Richard Gasquet 6-3, 7-5, 7-6(4) 29. 2005 Halle Trawiasta Marat Safin 6-4, 6-7(6), 6-4 30. 2005 Wimbledon 2005 Trawiasta Andy Roddick 6-2, 7-6(2), 6-4 31. 2005 Cincinnati Twarda Andy Roddick 6-3, 7-5 32. 2005 US Open 2005 Twarda Andre Agassi 6-3, 2-6, 7-6(1), 6-1 33. 2005 Bangkok Twarda Andy Murray 6-3, 7-5 34. 2006 Ad-Dauha Twarda Gaël Monfils 6-3, 7-6(5) 35. 2006 Australian Open 2006 Twarda Marcos Baghdatis 5-7, 7-5, 6-0, 6-2 36. 2006 Indian Wells Twarda James Blake 7-5, 6-3, 6-0 37. 2006 Miami Twarda Ivan Ljubičić 7-6(5), 7-6(4), 7-6(6) 38. 2006 Halle Trawiasta Tomáš Berdych 6-0, 6-7(4), 6-2 39. 2006 Wimbledon 2006 Trawiasta Rafael Nadal 6-0, 7-6(5), 6-7(2), 6-3 40. 2006 Toronto Twarda Richard Gasquet 2-6, 6-3, 6-2 41. 2006 US Open 2006 Twarda Andy Roddick 6-2, 4-6, 7-5, 6-1 42. 2006 Tokio Twarda Tim Henman 6-3, 6-3 43. 2006 Madryt Twarda Fernando González 7-5, 6-1, 6-0 44. 2006 Bazylea Dywan Fernando González 6-3, 6-2, 7-6(3) 45. 2006 Szanghaj Twarda James Blake 6-0, 6-3, 6-4 46. 2007 Australian Open 2007 Twarda Fernando González 7-6(2), 6-4, 6-4 47. 2007 Dubaj Twarda Michaił Jużnyj 6-4, 6-3 48. 2007 Hamburg Ceglana Rafael Nadal 2-6, 6-2, 6-0 49. 2007 Wimbledon 2007 Trawiasta Rafael Nadal 7-6(7), 4-6, 7-6(3), 2-6, 6-2 50. 2007 Cincinnati Twarda James Blake 6-1, 6-4 51. 2007 US Open 2007 Twarda Novak Đoković 7-6(4), 7-6(2), 6-4 52. 2007 Bazylea Dywan Jarkko Nieminen 6-3, 6-4 53. 2007 Szanghaj Twarda David Ferrer 6-2, 6-3, 6-2 54. 2008 Estoril Ceglana Nikołaj Dawydienko 7-6(5), 1-2 Ret. 55. 2008 Halle Trawiasta Philipp Kohlschreiber 6-3, 6-4

[edytuj] Gra podwójna

• 2001 Rotterdam, Gstaad
• 2002 Moskwa, Rotterdam
• 2003 Wiedeń, Miami
• 2005 Halle

[edytuj] Osiągnięcia

Turniej	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	W całej karierze
Turnieje Wielkoszlemowe
Australian Open	-	LQ	3R	3R	4R	4R	W	SF	W	W	SF	3/9	41-6
Roland Garros	-	1R	4R	QF	1R	1R	3R	SF	F	F	F	0/10	32-10
Wimbledon	-	1R	1R	QF	1R	W	W	W	W	W		5/9	38-4
US Open	-	LQ	3R	4R	4R	4R	W	W	W	W		4/8	38-4
Turnieje wielkoszlemowe – wygrane/porażki	0-0	0-2	7-4	13-4	6-4	13-3	22-1	24-2	27-1	26-1	11-2	-	149-24
Turnieje wielkoszlemowe – wygrane turnieje	0/0	0/2	0/4	0/4	0/4	1/4	3/4	2/4	3/4	3/4	0/2	12/36	-
Tenisowe Mistrzostwa
Tennis Masters Cup	-	-	-	-	SF	W	W	F	W	W		3/5	26-3
Turnieje ATP Masters Series
Indian Wells Masters	-	-	LQ	1R	3R	2R	W	W	W	2R	SF	3/8	24-5
Miami Masters	-	1R	2R	QF	F	QF	3R	W	W	4R	QF	2/10	30-8
Monte Carlo Masters	-	1R	1R	QF	2R	-	-	QF	F	F	F	0/8	20-8
Rome Masters	-	-	1R	3R	1R	F	2R	-	F	3R	QF	0/7	14-7
Hamburg Masters	-	-	1R	1R	W	3R	W	W	-	W	F	4/8	29-4
Canada Masters	-	-	1R	-	1R	SF	W	-	W	F		2/6	20-4
Cincinnati Masters	-	-	1R	-	1R	2R	1R	W	2R	W		2/7	13-5
Madrid Masters	-	-	2R	2R	QF	SF	-	-	W	F		1/6	15-5
Paris Masters	-	-	1R	2R	QF	QF	-	-	-	3R		0/5	5–5
Turnieje ATP Masters Series – wygrane turnieje	0/0	0/2	0/8	0/7	1/9	0/8	3/7	4/5	4/7	2/9	0/5	14/67	-
Statystyki
Rok	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	-	-
Turnieje rozegrane	3	14	28	22	25	23	17	15	17	16	10	-	187
Osiągniętych finałów	0	0	2	3	5	9	11	12	16	12	5	-	75
Turniejów wygranych	0	0	0	1	3	7	11	11	12	8	2	-	55
Korty twarde – zwycięstwa/porażki	2-2	4-5	21-15	21-9	30-11	46-11	46-4	50-1	59-2	44-6	11-4	-	324-69
Korty trawiaste – zwycięstwa/porażki	0-0	0-2	2-3	9-3	5-3	12-0	12-0	12-0	12-0	6-0	5-0	-	75-11
Korty dywanowe – zwycięstwa/porażki	0-0	9-5	7-4	10-4	11-4	5-2	0-0	4-1	5-0	2-0	0-0	-	58-20
Korty ziemne – zwycięstwa/porażki	0-1	0-5	3-7	9-5	12-4	15-4	16-2	15-2	16-3	16-3	21-4	-	124-40
Bilans zwycięstw i porażek	2-3	13-17	36-30	49-21	58-22	78-17	74-6	81-4	92-5	68-9	37-8	-	583-141
Procent wygranych meczów	40,0%	43,3%	54,5%	70,0%	72,5%	82,1%	92,5%	95,3%	94,8%	88,3%	82,2%	-	80,5%
Punkty do rankingu ATP Race	-	-	216	349	518	875	1267	1345	1674	1436		-	-
Punkty do rankingu ATP Entry	119	749	1080	1745	2590	4375	6335	6725	8370	7180		-	-
Ranking na koniec sezonu (wg rankingu ATP Entry)	301	64	29	13	6	2	1	1	1	1		-	-

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Rogera Federera (en)
• Roger Federer sylwetka na stronie ATP Tour (en)
• Roger Federer sylwetka na stronie Pucharu Davisa (en)