Puszcza Romincka

Z Wikipedii

Puszcza Romincka
Południowe obrzeża puszczy nieopodal Stańczyk
Zasięg regionu w obrębie Polski
Megaregion	Niż Wschodnioeuropejski
Prowincja	Niż Wschodniobałtycko-Białoruski
Podprowincja	Pojezierza Wschodniobałtyckie
Makroregion	Pojezierze Litewskie
Mezoregion	Puszcza Romincka
Zajmowane jednostki administracyjne	Polska: - woj. warm.-maz. Rosja: - obw. kaliningradzki

Szosa Gołdap-Wiżajny jest jedyną drogą asfaltową w polskiej części puszczy

Wiadukty nad niemieckim nasypem kolejowym na południowych obrzeżach puszczy

Jedna z niewielu dróg żwirowych w środku puszczy

Puszcza Romincka (842.71) – rozległy, zwarty kompleks leśny stanowiący część Pojezierza Litewskiego, zarazem najbardziej na północny wschód wysunięta część Mazur Garbatych, podzielony między Polskę i Rosję (obwód kaliningradzki), historycznie przynależny do dawnych Prus, a – dziś – kulturowo do Suwalszczyzny. Geologicznie, obniżenie terenu samej puszczy stanowi jakby strefę przejściową między mazurskim i litewskim lobem lodowcowym.

Powierzchnia: ok. 35,5 tys. ha, w tym po stronie polskiej ok. 15,5 tys. ha.

[edytuj] Ukształtowanie terenu

Przez puszczę przepływają dwie rzeczki: Błędzianka i Bludzia, aczkolwiek wiele innych mniejszych strumieni, cieków, torfowisk, bagnisk, źródlisk, jeziornych oczek i podmokłych uroczysk charakteryzuje te tereny morenowe, silnie sfalowane, zbudowane z ilastych glin i piasków polodowcowych. Deniwelacje na terenie puszczy są spore, osiągają nawet 120-140 metrów. Najwyższy punkt wynosi 295,4 m n.p.m., najniższy – 150 m.

[edytuj] Klimat

Klimat dosyć surowy, średnia temperatura stycznia waha się wokół -5°C, w lipcu osiąga 16-17 °C. Zaśnieżenie utrzymuje się około 100 dni, okres wegetacyjny wynosi 190 dni, a opady dochodzą do 700 mm, choć zróżnicowanie między latami bywa bardzo duże.

[edytuj] Flora i fauna

Puszcza Romincka charakteryzuje się unikalną fauną i florą, przypominającą nieco tajgę. Przeważają drzewostany sosnowo-świerkowe z domieszką dębu, lipy, brzozy i grabu, a w zagłębieniach terenu – olszy. Ze względu na trudno dostępną rzeźbę terenową żyją tu wszystkie polskie gatunki zwierzyny łownej, poza żubrem, tak więc łoś, jeleń, sarna, dzik, wilk, lis, ryś, borsuk, jenot, wydra, kuna leśna i domowa, gronostaj, zając bielak, ryjówka, smużka, wydra, a także bobry. Z ptactwa warto odnotować żurawie, czarne i białe bociany, czaple, orła bielika, orlika krzykliwego, cietrzewie, rybołowy, myszołowy, sowy, puszczyka, rzadkie odmiany dzięcioła i wiele innych. Istnieją tu jedyne na całym niżu Polski stanowiska rzadkiego gatunku storczyka – gółki wonnej ^[1].

[edytuj] Rys historyczny

Nazwa puszczy ma niejasną etymologię. Może ona pochodzić od pruskiego ontonimu "Romowe", które było wedle źródeł krzyżackich miejscem kultu pogańskiego i sejmików elity pruskiej, a może również od "Rominty", dawnej nazwy Błędzianki. Kultura Prusów, rozwijająca się wokół puszczy (ślady grodzisk i cmentarzysk) załamała się w XIII wieku pod naporem krzyżackim. W XVI wieku rozpoczęła się nowa faza osadnicza, głównie litewska, a w XVII polska, mazowiecka. W XVIII wieku osadziło się w okolicach puszczy 20.000 protestantów z diecezji salzburskiej. W XIX i początkach XX wieku, puszcza była terenem łowieckim cesarzy niemieckich. W okresie międzywojennym Niemcy zbudowali kolej Gołdap-Tolminkiejmy, znanej z mostów w Stańczykach. Pod koniec II wojny światowej na terenie puszczy i w okolicach Gołdapi miały miejsca bardzo ostre starcia 3 Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej z Armią Trzeciej Rzeszy. Wiele niemieckich wsi i miejscowości w okolicach puszczy zostało programowo kompletnie zniszczonych przez Armię Czerwoną (zob. np. Golubie). Po wojnie na terenie puszczy kryła się zarówno polska jak i litewska partyzantka antykomunistyczna.

[edytuj] Ochrona przyrody

[edytuj] Edukacja

Ścieżki edukacyjne

[edytuj] Ciekawostki

Na terenie puszczy znajduje się kilka ciekawych wiaduktów - pozostałość po rozebranej linii kolejowej Gołdap - Żytkiejmy. Linia działała w latach 1927 - 1944, miała 36 km długości. Wiadukty znajdują się w: