Paul von Rennenkampf

Z Wikipedii

Paul von Rennenkampf (lub Pavel Karlovich Rennenkampf) (rosyj.: Фон Ренненкампф, Павел Карлович) (ur. 17 kwietnia 1854 w zamku Pankul koło Rewla w Estonii, zm. 1 kwietnia 1918 w Taganrogu) – rosyjski generał kawalerii armii carskiej.

Pochodził z rodziny niemieckiej, która przybyła w XVI wieku z Westfalii w rejon ówczesnych Inflant.

Ukończył oficerską szkołę piechoty junkrów w Helsinkach (1873) oraz Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego (1882). Po ukończeniu akademii służył w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1900 został dowódcą brygady kawalerii. Uczestniczył w likwidacji powstania bokserów w Chinach. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej (1904- 1905) dowodził Zabajkalską Dywizją Kawalerii. Po wybuchu rewolucji 1905 roku w latach 1905-1907 jako dowódca oddziału karnego we wschodniej Syberii brał udział w likwidacji rewolucji. W 1910 został mianowany generałem kawalerii. W 1913 r. został dowódcą Wileńskiego Okręgu Wojskowego.

Na początku I wojny światowej objął dowództwo rosyjskiej 1. Armii. W czasie tzw. Operacji Wschodnio-Pruskiej nie udzielił pomocy 2. Armii, co doprowadziło do jej rozbicia, a później we wrześniu 1914 r. rozbicia jego własnej 1. Armii. Podczas bitwy pod Łodzią w listopadzie 1914 r. w wyniku nieudolnych działań dowodzonej przez niego 1. Armii, niemieckiej Grupie gen. Scheffera udało się wyjść z okrążenia. Te błędy przypłacił zdjęciem ze stanowiska dowódcy armii (6 października 1914). Po dymisji przeprowadzono dochodzenie, które potwierdziło jego odpowiedzialność, prócz tego wykryto defraudację pieniędzy wojskowych. Dzięki poparciu cara nie był sądzony, jedynie został zmuszony do odejścia w stan spoczynku. Po rewolucji lutowej 1917 był aresztowany i osadzony w twierdzy pietropawłowskiej. Rozpoczęło się przeciw niemu nowe dochodzenie prowadzone przez Nadzwyczajną Komisję Śledczą Rządu Tymczasowego. Po rewolucji październikowej został zwolniony z więzienia, wyjechał do Taganrogu, gdzie się ukrywał. Aresztowany 16 marca 1918 przez funkcjonariuszy Czeka. Odmówił wstąpienia do Armii Czerwonej. W końcu marca Władimir Antonow-Owsiejenko wydał rozkaz o jego rozstrzelaniu, wyrok wykonano w nocy 31 marca 1918.

Źródła:

Bolszaja Sowietskaja Encykłpopedija, t. 22, str. 12, wyd. Moskwa 1975.
K.A. Zalewskij Pierwaja Mirowaja Wojna. Prawiteli i wojennaczalniki. wyd. Moskwa 2000.

Zobacz też: Bitwa pod Łodzią