Pankuronium
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dodania infoboksu. Jeśli możesz, zrób to korzystając z szablonu {{związek chemiczny infobox}}. Instrukcja użycia szablonu znajduje się na jego stronie dokumentacji. Zobacz też listę artykułów z szablonem. |
Pankuronium (Pancuronium bromide C35H60Br2N2O4, ATC: M 03 AC 01) – niedepolaryzujący lek blokujący przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, znany pod nazwą handlową Pavulon. Należy do grupy niedepolaryzujących środków zwiotczających. Stosowany jest wyłącznie w lecznictwie zamkniętym przez lekarzy anestezjologów w czasie operacji oraz do prowadzenia leczenia oddechem kontrolowanym z respiratora w szpitalnych oddziałach intensywnej opieki medycznej oraz oddziałach intensywnej terapii. Pankuronium podaje się we wstrzyknięciach dożylnych przez venflon lub przez wkłucie centralne bezpośrednio do przedsionka serca.
Pankuronium powoduje zwiotczenie mięśni poprzecznie prążkowanych (w tym oddechowych) dzięki działaniu kompetycyjnemu w stosunku do acetylocholiny na receptory płytki motorycznej. Nie wpływa na zwoje układu współczulnego, nieznacznie stymuluje wydzielanie noradrenaliny, w niewielkim stopniu wpływa na uwalnianie histaminy i hamuje nerw błędny.
Po około 2 min. od podania dożylnego wywołuje pełne zwiotczenie mięśni umożliwiające intubację, które utrzymuje się przez 40 min. Średni czas półtrwania wynosi 100-120 min. (u chorych ze skrajną niewydolnością wątroby może on wynosić nawet 4 godziny), po około 3-4 godzinach lek ulega całkowitemu wydaleniu, częściowo w wyniku procesów metabolicznych w wątrobie (w około 40% wydalany z moczem oraz w około 10% z żółcią w niezmienionej postaci). Zniesienie resztkowego działania zwiotczającego następuje po podaniu leków blokujących cholinesterazę.
Stosowany jest w Stanach Zjednoczonych przy wykonywaniu wyroków śmierci przez zastrzyk trucizny. W Polsce słynny z afery tzw. "łowców skór" ujawnionej przez Gazetę Wyborczą na początku 2002 r. Wbrew obiegowej opinii, niejednokrotnie służył do ratowania życia.
