Oriana Fallaci
Z Wikipedii
 |
Treść tego hasła może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia. Zajrzyj na stronę dyskusji i pomóż go poprawić. |
Oriana Fallaci (ur. 29 czerwca 1929[1] we Florencji, zm. 15 września 2006 również we Florencji) – włoska dziennikarka i pisarka, autorka szeroko rozpowszechnionych wywiadów, jedna z najbardziej znanych dziennikarek XX wieku. W ostatnich latach zainteresowanie jej osobą ponownie wzrosło za sprawą przedstawianej przez nią radykalnej krytyki islamu, przede wszystkim współczesnego.
W czasie II wojny światowej działała w Giustizia e Libertà – włoskim antyfaszystowskim ruchu oporu. Karierę dziennikarską rozpoczęła w 1950, kiedy to została korespondentką włoskiej gazety. Od 1967 pracowała jako korespondent wojenny w Wietnamie, następnie w czasie wojny pakistańsko-indyjskiej, na Bliskim Wschodzie i w Południowej Afryce pisząc dla wielu znanych gazet.
Spis treści |
[edytuj] Działalność
Przeprowadziła wywiady z postaciami takimi jak Henry Kissinger, Szach Iranu, ajatollah Chomeini, Willy Brandt, Deng Xiaoping, Ariel Szaron, Lech Wałęsa, pułkownik Muammar al-Kadafi, Federico Fellini, Sammy Davis Jr, Zulfikar Ali Bhutto, Nguyen Cao Ky, Jaser Arafat, Indira Gandhi, Alexandros Panagoulis, arcybiskup Makarios III, Golda Meir, Nguyen Van Thieu, Haile Selassie i Sean Connery.
Fallaci była autorką również książek i esejów dotyczących bieżących wydarzeń. Po zamachach na Światowe Centrum Handlu 11 września 2001 podjęła kwestię stosunków między Zachodem a światem muzułmańskim, wyrażając opinie o zagrożeniach, jakie według niej niesie ze sobą islam, który uznawała za religię z natury swej wyjątkowo agresywną, niebezpieczną i reakcyjną. Odrzucała tezy o istnieniu umiarkowanego islamu, uznając dialog Zachodu ze społecznościami muzułmańskimi za niemożliwy. Występowała przeciw środowiskom imigranckim w Europie, uznając je za nieasymilowalne.
Główne tezy podnoszone przez Fallaci:
- europejska "polityka wielokulturowości" odniosła porażkę, ponieważ imigranci nie asymilują się i nie przyjmują "wartości europejskich" jak oczekiwano, a wprost przeciwnie, gardzą nimi i wyrażają otwarcie wrogość wobec cywilizacji zachodniej,
- politycy tolerują skrajnie rasistowskie i agresywne wypowiedzi liderów niektórych zachodnioeuropejskich wspólnot islamskich, nawołujących otwarcie m.in. do zabijania nie-muzułmanów,
- elity stosują politykę przemilczania oraz ignorowania przypadków wdrażania tych postulatów w życie (morderstwa Pima Fortuyna i Theo van Gogha),
- zachodnie elity intelektualne, zwłaszcza lewicowe, są otwarcie antychrześcijańskie i równocześnie otwarcie proislamskie, pomimo skrajnie brutalnych metod (rejestrowane kamerą podrzynanie gardeł, rozstrzelania, obcinanie głów piłą, bomby) stosowanych przez radykalnych islamistów,
- politycy europejscy w imię politycznej poprawności i wielokulturowości tolerują praktyki w sposób ewidentny sprzeczne z "wartościami europejskimi" – np. dyskryminację kobiet (żon muzułmanów) czy infibulację (obrzezanie) dziewczynek, przemilczając je lub nazywając eufemistycznie "odmiennymi wzorcami kulturowymi",
- tzw. umiarkowany islam de facto nie istnieje, gdyż jest sprzeczny z nakazami Koranu, jego interpretacjami oraz stanowiskiem wielu islamskich liderów religijnych – czego wedle niej dowodzi wrogość prezentowana przez liderów religijnych wobec tzw. "umiarkowanych muzułmanów",
- zachodnie media fałszują rzeczywistość unikając mówienia o "terroryzmie islamskim" czy wręcz negując jego istnienie pomimo otwartego wsparcia udzielanego terrorystom przez wielu islamskich liderów politycznych i religijnych,
Fallaci utrzymywała też, że bierność i pasywność jaką wykazywać mają europejskie elity wobec islamskiego ekstremizmu jest podobna do tej, jaką wykazywały wobec zbrodni niemieckich nazistów w 30. i 40. latach XX wieku.
Tego rodzaju sądy zawarła w książkach Wściekłość i duma (napisana w oparciu o mający charakter pamfletu kilkustronicowy artykuł pod tym samym tytułem, opublikowany w najpoczytniejszej włoskiej gazecie Corriere della Sera), Siła rozumu, jak również kończący swego rodzaju trylogię Wywiad z samą sobą. Apokalipsa. Jako autorka jest ostro krytykowana przez różne organizacje antyrasistowskie i islamskie. Polemizowało z nią również wielu uznawanych za wybitnych włoskich dziennikarzy i pisarzy, jak Tiziano Terzani czy laureat literackiej Nagrody Nobla Dario Fo, jak również osoby publiczne w innych krajach.
Była regularnie oskarżana, głównie przez środowiska lewicowe i muzułmańskie o szerzenie rasizmu, szczególnie o propagowanie wrogości do Arabów, oraz portretowana jako tuba propagandowa skrajnej prawicy. Najradykalniejsi z krytyków porównywali jej książki do Mein Kampf. Inni uznawali ją natomiast za wnikliwą obserwatorkę rzeczywistości, czy wręcz jedną z najwybitniejszych dziennikarek XX wieku.
25 maja 2005 sędzia śledczy we Włoszech zdecydował o ściganiu Oriany Fallaci za obrazę islamu po wniesieniu przeciwko niej pozwu przez przewodniczącego Związku Muzułmanów Włoch Adela Smitha.
27 września 2005 podjął ją na prywatnej audiencji w Castel Gandolfo papież Benedykt XVI. Swój światopogląd określała jako chrześcijański ateizm, równocześnie deklarując uznanie dla obecnej głowy kościoła rzymskokatolickiego, w szczególności podziw dla jego eseju z 2004, Jeżeli Europa nienawidzi samej siebie. Jana Pawła II krytykowała za ekumeniczną postawę względem islamu.
Występowała także przeciwko ruchowi alterglobalistycznemu czy aktywizmowi gejowskiemu, zarzucając im powierzchowność, snobizm oraz czysto polityczne pobudki.
12 kwietnia 2002 opublikowała esej, w którym gwałtownie zaatakowała uczestników protestów antyizraelskich po wybuchu drugiej intifady. Zrównała przy tym radykalną krytykę Izraela z antysemityzmem, co przez większość adresatów tych oskarżeń zostało uznane za demagogię.
Teorie konfliktu prezentowane przez nią były zarówno przez jej zwolenników jak i krytyków przyrównywane z teorią zderzenia cywilizacji Samuela Huntingtona. Ci drudzy ukuli nawet deprecjonujące określenie "huntingtonizm dla ubogich".
W ostatnich latach życia mieszkała w Nowym Jorku; ciężko chorowała na raka piersi. Na krótko przed śmiercią (4 września 2006 r.) przeprowadziła się do swojej rodzinnej Florencji.
[edytuj] Odbiór Fallaci w Polsce
W Polsce jej książki są ogólnodostępne w księgarniach, osiągając znaczący nakład. Należy uznać ją za autorkę w tym kraju opiniotwórczą.
Artykuł Fallaci, stanowiący zalążek późniejszej książki Wściekłość i duma, został przedrukowany w 2001 w Gazecie Wyborczej.
Po wniesieniu pozwu przez Adela Smitha list solidarności z Orianą Fallaci podpisało wiele znanych osobistości polskiego życia publicznego, w tym Henryka Bochniarz, ksiądz Adam Boniecki, Zbigniew Bujak, profesor Janusz Degler, Kamil Durczok, Władysław Frasyniuk, Grzegorz Gauden, profesor Bronisław Geremek, profesor Maria Janion, Bogdan Lis, Katarzyna Kolenda-Zaleska, profesor Stefan Meller, Tadeusz Mazowiecki, Adam Michnik, profesor Jan Miodek, Piotr Najsztub, Monika Olejnik, Janusz Onyszkiewicz, Jerzy Pilch, Justyna Pochanke, profesor Adam Rotfeld, profesor Barbara Skarga, Magdalena Środa. Wśród sygnatariuszy listu znalazł się początkowo również Lech Wałęsa, który jednakże następnie wycofał swój podpis.
W 2006 została uhonorowana, wraz z Tygodnikiem Powszechnym, Nagrodą Orłów Jana Karskiego. Nagrodę odebrał w jej imieniu Adam Michnik.
Michnik opublikował książkę Wściekłość i wstyd, w jasny sposób nawiązującą tytułem do Wściekłości i dumy.
Po śmierci Oriany Fallaci w telewizji TVN24 wypowiadał się o niej profesor filozofii Bogusław Wolniewicz. Wypowiedź miała charakter hagiografii.
Głosy krytyczne wobec Oriany Fallaci są mało słyszalne w dyskursie publicznym w Polsce. Padają głównie ze strony środowisk polskiej lewicy antykapitalistycznej. Zarzucają Fallaci wulgaryzację i uproszczenie dyskursu, rozpowszechnianie stereotypów rasistowskich czy wręcz nawoływanie do przemocy na tle rasowym. Kontrowersje wzbudzają liczne sformułowania autorki takie jak: „muzułmańscy imigranci na Zachodzie mnożą się jak szczury", "sama będę decydować z kim się pieprzyć" czy też nawoływanie do wysadzania meczetów w powietrze.
[edytuj] Pozycje książkowe
- I sette peccati di Hollywood (ang. The Seven Sins of Hollywood) 1958
- Interview with History 1974
- Lettera a un bambino mai nato (List do nienarodzonego dziecka) 1975
- A Man 1976
- Inszallah 1990
- La rabbia e l'orgoglio (Wściekłość i duma) 2001
- La Forza della Ragione (Siła rozumu) 2004
- Intervista sé stessa – L'Apocalisse 2005, wydanie polskie Wywiad z sobą samą. Apokalipsa, wyd. Cyklady, 2005
Przypisy
- ↑ Data urodzin Oriany Fallaci w różnych wersjach Wikipedii jest problematyczna, np. w Wikipediach: angielskiej, polskiej i włoskiej jest to 29 czerwca 1929, w holenderskiej i norweskiej to 24 lipca 1929, a w niemieckiej 29 czerwca 1930. Wg Wprost jest to 24 lipca 1929 [1].
