Muhammad Ali (bokser)
Z Wikipedii
Muhammad Ali (ur. 17 stycznia 1942 w Louisville jako Cassius Marcellus Clay, Jr.), bokser amerykański.
Zdobył złoty medal podczas Igrzysk Olimpijskich w Rzymie, później uzyskał wielką sławę jako bokser zawodowy. Jako jedyny bokser w historii trzykrotnie zdobył tytuł mistrza świata wszechwag i skutecznie bronił go dziewiętnaście razy. Stoczył 61 walk, wygrał 56 pojedynków (z czego 37 przez nokaut). Poniósł tylko 5 porażek. Uznany za największego boksera wszech czasów.
Przeszedł na Islam i w przeciwieństwie do wielu obecnych radykałów islamskich znany był ze swych poglądów antywojennych, które demonstrował w kontekście amerykańskiej interwencji w Wietnamie.
Obecnie zmaga się z chorobą Parkinsona. Lekarze uważają, że jest ona spowodowana stylem walki boksera, który często wręcz zapraszał przeciwnika do uderzenia go i przyjmował wiele ciosów (specyficzna niska garda).
[edytuj] Zdobycie tytułu
Tytuł zdobył po raz pierwszy w 1964 roku, mając 22 lata. W swoim słynnym piosenko-wierszyku zapowiedział swojemu przeciwnikowi, Sonny’emu Listonowi (ówczesnemu mistrzowi świata), że wystrzeli go w kosmos niczym satelitę.
Sonny Liston, nielubiany z powodu dość brudnej kartoteki, był faworytem w tej walce, podczas gdy Cassiusa Claya (Muhammad Ali) uważano za mocnego głównie w słowach. Sonny Liston już w siódmej rundzie poddał się wskutek obrażeń nabytych podczas pojedynku. Zaskoczony Liston rzadko trafiał tańczącego Claya, sam musiał przyjmować szybkie operacje ciosów. Po tym, jak Liston się poddał, Cassius Clay biegał po ringu, krzycząc do mikrofonów „I shook up the world” oraz „I am the greatest”. Zdjęcia z tej sytuacji obiegły cały świat i są rozpoznawane do dziś.
Po walce przystąpił oficjalnie do Nation of Islam, radykalnej sekty czarnoskórych Amerykanów, łączącej się z wiarą islamu. Sekta ta prowadzona była przez Malcolma X oraz Ellijah Muhammada. Zrezygnował z nazwiska Cassius Clay, początkowo dołączył do swojego przyjaciela Malcolma X i nazwał się Cassius X. Po tym, jak Ellijah Muhammad przezwał go „Ali”, nazywał się Muhammad Ali.
W rewanżu Liston ponownie przegrał z Alim, tym razem już w pierwszej minucie pierwszej rundy. Szybki cios, który powalił Listona, pozostał niezauważony, nie tylko przez Listona, ale również przez publiczność, która nabrała przez to podejrzenia manipulacji walki. Na telewizyjnych zdjęciach wyraźnie widać jednak uderzenie Alego, jaki i samą siłę widoczną na reakcji pouderzeniowej Listona. W połowie lat 1960 Ali był na szczycie swojej kariery, spotykał się z różną prominencją typu Elvis Presley czy The Beatles. Obronił też tytuł z między innymi Floydem Pattersonem oraz później na Stadionie Leśnym we Frankfurcie przed niemieckim mistrzem Europy, Karlem Mildenbergerem.
Później walczył przeciwko George'owi Chuvalo, Henry'emu Cooperowi, Brianowi Londonowi, Clevelandowi Williamsowi, Ernestowi Terrellowi i Zorze Folleyowi, przy czym promocja do walki z Ernestem Terrellem była dość głośna; Ali, który pobłażliwie nazywał Terrella „Uncle Tom”, sprowokował go do nerwowych ekscesów podczas walki. Poważnie zapowiadający się Terrell przegrał.
Ali był nadzwyczajnie szybki, pozwoliło mu to do prowokacji swoich przeciwników poprzez opuszczone ręce. Normalna postawa boksera, również najbardziej bezpieczna, to z podniesionymi rękami, umieszczonymi koło brody. Ali wolał ryzykować, boksować bez krycia, tańcząc, robiąc to jednak w wielkim stylu. Faktycznie mało ciosów trafiało Alego w głowę. Sam bokser chwalił się po wielu walkach, że wygląda jak „dziewczynka”. Kombinacją nóg zwaną Ali Shuffle, zadziwiał nie tylko publiczność, ale i przeciwników. Tańcząc naokoło swoich przeciwników, bardzo rzadko unikami dawał się zawieść do kąta ringu.
Demonstracyjnie Ali często dawał przeciwnikom możliwość uderzania w dobrze wytrenowane części ciała, nie oddając na to żadnej reakcji.
Na ringu było niewielu zawodników, których Ali mógłby się bać - a było wielu dobrych bokserów. Ali argumentował jednak, że udowadniając to, że jest „The Greatest” nie jest to już żadnym hochsztaplerstwem, tylko czystą prawdą. Ta pewność siebie miała też społeczne i polityczne skutki, dodawała ono pewności czarnoskórym Amerykanom. Stawiając się przeciwko ofensywie na czarnoskórych Ali w telewizji wielokrotnie powtarzał „To biały człowiek przyniósł czarnoskóremu alkohol, narkotyki i pokazał, co to homoseksualność".
[edytuj] Zakaz pracy 1967-1970
W południowo-wschodniej Azji toczyła się wojna w Wietnamie. Przeciwnik Wietnamu - Stany Zjednoczone Ameryki potrzebowały do sukcesywnej walki większej ilości żołnierzy. Poprzez to wymagania do poborowych zmalały, powołany mógł być ten, który wcześniej został oceniony jako nieodpowiedni do odbywania służby w armii. Dlatego również Ali został powołany, wcześniej jako „nieodpowiedni”, nagle stał się „odpowiedni”. Ali sprzeciwiał się powołaniu do armii, samemu powołując się na swoją islamską wiarę. „Nie mam nic przeciwko Vietcongowi” - powtarzał Ali.
W społeczeństwie był on pierwszą prominentną osobą, która sprzeciwiła się oficjalnie wojnie w Wietnamie. Po tym stał się już tylko celem ataków, również za swoje działania w „Nation of Islam” i za swoje nowe nazwisko Muhammad Ali, wielu dziennikarzy go nie zaakceptowało i nazywało Alego nadal jako Cassius Clay. W odpowiedzi, we wspomnianej już wcześniej walce, Ali „prał” swojego czarnoskórego przeciwnika Erniego Terrella, za to, że ten nie chciał go nazwać Muhammad Ali. Podczas walki Ali z przewagą co chwilę pytał, krzycząc do Terrella „What is my name?!”, uderzając go męczącymi ciosami, zamiast dopuścić do szybkiego nokautu.
W 1967 roku Ali został skazany na karę więzienia w zawieszeniu za sprzeciwienie się służbie wojskowej. Skutkiem wyroku było odebranie paszportu, tytułu mistrza świata boksu oraz licencji profesjonalnego boksera. Po wieloletnim procesie apelacyjnym wyrok ten jednak został skasowany. Od 1967 do 1970 roku Ali w ten sposób był w niechcianej separacji z boksem, nie mógł opuszczać USA. Ograniczyło mu to możliwości zarabiania pieniędzy, jako podróżującemu wykładowcy, mówcy przedstawiającemu między innymi wiarę islamu. W kraju występował przemawiając przed czarnoskórymi lub na uniwersytetach. Brał udział w przedstawieniach telewizyjnych, w musicalu „Broadway” jako Buck White. Jako bokser mógł stoczyć jedynie „komputerową walkę” zainscenizowaną dla kamer, przeciwko byłemu mistrzowi świata z lat 1950., Rockiemu Marciano. Opublikowany został wariant, w którym białoskóry bokser wygrywa w 13. rundzie poprzez K.O. Inscenizacja ta była inspiracją dla Sylvestra Stallone, który nakręcił film Rocky Balboa. W roku 1970 gubernator stanu Georgia wydał zezwolenie na jego udział w walce. 26 października na ringu w Atlancie Muhammad Ali powrócił na ring wygrywając z Jerrym Quarrym w trzeciej rundzie przez K.O. Tego roku walczył jeszcze z Oscarem Bonaveną i pokonał go przez TKO w piętnastej rundzie.
