Mikołaj Kurowski

Z Wikipedii

Mikołaj Kurowski

Herb

Data wyboru	1402
Urodzony	ok.1360
Zmarł	1411

Mikołaj Kurowski herbu Szreniawa (ur. ok. 1360, zm. 1411) – biskup poznański, włocławski i arcybiskup gnieźnieński, kanclerz koronny.

Urodził się w Kurowie pod Bochnią. Jego ojcem był kasztelan żarnowski, Klemens z Kurowa, zaś matką Dorota. W 1385 uzyskał tytuł bakałarza na Uniwersytecie Karola w Pradze, a w 1395 dopełnił studiów zdobywając tytuł magistra. Podczas pobytu w Czechach nawiązał kontakty z Pawłem Włodkowicem i Andrzejem Łaskarzem. Po powrocie do kraju przyjął święcenia duchowne, rozpoczynając jednocześnie karierę polityczną jako notariusz w kancelarii królewskiej.

W 1393 protonotariusz, objął jednocześnie urząd kantora gnieźnieńskiego. W 1395 przyjął sakrę biskupią i zasiadł na tronie poznańskim. Pozostając nadal protonotariuszem, częściej przebywał w Krakowie niż Poznaniu. Jako biskup rozbudował katedrę i erygował dwie altarie w poznańskiej kolegiacie. W 1399, dzięki poparciu Władysława Jagiełły, awansował na biskupstwo włocławskie, rezygnując jednocześnie z tronu w Poznaniu i obejmując urząd kanclerza koronnego, który sprawował do roku 1405. W 1402 ponownie zmienił tron, rezygnując z Włocławka na rzecz tronu arcybiskupiego w Gnieźnie. W 1404 brał udział w zjeździe z Krzyżakami w Raciążu i sejmie w Nowym Korczynie. W 1405 i 1407 wziął udział w poselstwie królewskim do wielkiego mistrza krzyżackiego. W 1409 wziął udział w zjeździe w Łęczycy i ponownie posłował do Malborka. Podczas bitwy pod Grunwaldem wystawił własną chorągiew, sam jednak pozostał w Krakowie, gdzie jako prymas zastępował króla. Po zakończeniu wojny brał udział w przygotowaniu i podpisaniu pokoju w 1411. W tym samym roku został jednym z pełnomocników Jagiełły w negocjacjach z Zygmuntem Luksemburczykiem.

Choć w Gnieźnie przebywał rzadko, potrafił zjednać sobie przychylność kapituły i wyznaczyć odpowiednich prałatów zarządzających diecezją. Podczas jego posługi podniosły się dochody z dóbr biskupich. Popierał również podnoszenie przez duchowieństwo poziomu wykształcenia. Na synodzie diecezjalnym w Kaliszu doprowadził do uchwalenia obligatoryjnych egzaminów na notariuszy publicznych, a na synodzie archidiecezjalnym w Łęczycy do opracowania szczegółowej instrukcji dla wizytatorów parafii. Do jego najważniejszych fundacji należą dwa kościoły w Łowiczu, ołtarz Św. Trójcy w katedrze gnieźnieńskiej, dom arcybiskupi we Krakowie oraz organy w kościele NMP w Kaliszu. Zmarł w Ropczycach, wskutek upadku z konia, w dniu 7 września 1411. Pochowano go w katedrze gnieźnieńskiej.

Poprzednik
Jan Kropidło