Camillo Castiglioni
Z Wikipedii
Camillo Castiglioni (ur. 22 października 1879 w Trieste, Austria zm. 18 grudnia 1961 w Rzymie, Włochy) austriacki finansista, bankier, był najbogatszym człowiekiem w Europie Środkowej w czasie Pierwszej Wojny Światowej. Udzielał się w pierwszych dniach lotnictwa, a poza tym inwestował w sztukę.
Spis treści |
[edytuj] Wczesne lata
Castiglioni urodził się Trieste, Austria. Nie wiadomo kiedy rozwinęło się zamiłowanie Camillo do lotnictwa, ale wiadomo że jego pasją było rozmyślanie o lataniu. Camillo studiował prawo finansowe, po którym znalazł zatrudnienie jako pełnomocnik i inspektor w banku w Padwie. Szybko nauczył się finansów międzynarodowych i zarządzania kapitałem. Był synem wytwórcy gumy, więc naturalnie znalazł pracę w Austro-Amerykańskiej spółce Gummiwarenfabrik AG (niem. Fabryka Towarów Gumowych SA) w Wiedniu jako agent handlowy w wydziale opon samochodowych w Konstantynopolu. Camillo osiągnął wielki sukces na tym stanowisku, demonstrując swoje umiejętności negocjacji i znajomości struktury finansowej umów. Po tym jak się sprawdził, pełniąc swoją funkcję, został awansowany na stanowisko dyrektora w wydziale eksportowym spółki matki w Wiedniu. Około 1901 wspólnie z Viktorem Silbererem i Franzem Hinterstoissera pomógł stworzyć wiedeński aeroklub (później austriacki aeroklub). W końcu wyznaczono go na zastępcę dyrektora generalnego, a w 1904 mianowano go dyrektorem generalnym firmy. Dzięki jego doświadczeniu z gumą i produkcją opon, Camillo przewidywał wejście lotnictwa do przemysłu, idącego od balonów, przez szybowce i w końcu do w pełni sterowalnych samolotów napędzanych silnikami. Spotkał wielu wpływowych ludzi biznesu i zdał sobie sprawę, że lotnictwo nie tylko w nim wskrzesiło pasję do latania, ponadto zauważył ogromną szansę robienia pieniędzy jaką dawał przemysł lotniczy.
Żeby skorzystać na rosnącym entuzjazmie dla samolotów i baloniarstwa, jak również czerpać zyski z tak opłacalnego biznesu jakie przynosiło to hobby, Camillo założył w 1907 jedną ze swoich pierwszych firm, Motoren-Luftfahrzeuggesellschaft GmbH (Towarzystwo Pojazdów Latających sp. z.o.o.). Będąc czysto komercyjną firmą, nabył patenty balonowe Etricha i sprzedawał latające balony na terenie Austro-Węgier. Odbywało się wtedy wiele zawodów, w których uczestniczyli zainspirowani baloniarze. Camillo wcale nie pozostawał w tyle- kupił swój własny balon i zdał egzamin na baloniarza 24 sierpnia 1909.
[edytuj] Finansowanie Lotnictwa
Podczas Pierwszej Wojny Światowej, stał się jednym z najbogatszych i najbardziej wpływowych finansistów Europy Centralnej.
Inwestował wiele pieniędzy w produkcję seryjną samolotów. W 1914 kupił niemiecką firmę lotniczą Hansa- und Brandenburgische Flugzeugwerke AG (niem. Zakłady Lotnicze Hansy i Brandenburgii SA), która zatrudniała Ernsta Heinkela jako głównego konstruktora. Nabył także większość udziałów w Austro-Daimler, gdzie głównymi konstruktorami byli Puch i Porsche. Był "carem prasowym" i mecenasem sztuki (sponsorował Maxa Reinhardta i pomógł mu zorganizować "Salzburg Festival"). Po kilku niepowodzeniach, w 1926 jego imperium finansowe załamało się. Przeniósł się do Szwajcarii, później do Mediolanu gdzie założył prywatny bank i po raz kolejny uzbierał pokaźną fortunę. Po Drugiej Wojnie Światowej, wynegocjował duże pożyczki od USA dla swojego przyjaciela Tito w Jugosławii. Kiedy Tito odmówił płacenia procentów za pożyczkę, Castiglioni przejął warty miliony majątek Jugosłowiański we Włoszech. W 1918 został odznaczony Orderem Franza Josepha ze wstążką z Krzyża Zasług Wojennych za jego zasługi dla lotnictwa, a w 1918 został odznaczony Orderem St-George za jego osiągnięcia w dostawie surowców podczas wojny.
Castiglioni kupił wiele przedsiębiorstw podczas okresu inflacji, nabywając większościowe udziały w Alpine Montan AG. Założył też austriacką firmę lotniczą Österreichische Luftfahrtsgesellschaft (niem. Austriackie Towarzystwo Lotnicze).
[edytuj] Wpływ na BMW
Castiglioni znacząco wpłynął na rozwój BMW AG w jego wczesnych latach istnienia. Po części przypisuje się mu przyznanie licencji na budowę silników spółce Rapp Motorenwerke GmbH przez Austro-Daimlera. W 1918 "Wiener Bankverein" (niem. Związek Banków Niemieckich) nabył większość udziałów w spółce BMW, na co nalegał Castiglioni. W 1922 Castiglioni kupił wszystkie niezbędne środki do produkcji silników, związane z tym patenty i prawa do nazwy Bayerische Motoren Werke AG (niem. Bawarskie Zakłady Silnikowe SA) od BMW AG, której pozostałości zostały nazwane Süddeutsche Bremse AG (niem. Południowoniemieckie Hamulce SA). W tym samym czasie Castiglioni zmienił nazwę spółki Bayerische Flugzeugwerke AG (niem. Bawarskie Zakłady Lotnicze SA) na BMW AG i zarządził kontynuację produkcji w fabryce BFW. Od założenia BMW AG do 9 listopada 1922 i od 1924 do 1929 był członkiem rady nadzorczej i prezydentem BMW AG. W 1928 był wiceprzewodniczącym rady nadzorczej.
Był jednym z ludzi którzy w 1928 zadecydowali o kupnie Fahrzeugfabrik Eisenach AG (niem. Fabryka Samochodów Eisenach SA). Z powodu trudności finansowych w 1929 był zmuszony do oddania swoich udziałów w BMW na rzecz konsorcjum banków.
[edytuj] Czasy powojenne
Camillo Castiglioni zbankrutował. Stracił fortunę, przeliczaną w dziesiątkach milionów dolarów, jaką nagromadził w wyniku dewaluacji korony jako stosunkowo biedny człowiek. Kryzys Castiglioniego nie był zaskoczeniem, ani dla publiczności ani dla niego samego. Jako że jego nazwisko jest włoskie, a on przebywał w czasie bankructwa we Włoszech, gdzie (jak chodzą pogłoski) zaskarbił sobie popularność wspierając już pokonanych faszystów.
Nie są znane szczegółowe dane na temat powodów kryzysu. Jednakże pojawiła się kwestia nakazu aresztowania pod zarzutem oszustwa, gdzie podejrzany uciekł, podobno z papierami o wysokiej wartości. Państwo austriackie zadeklarowało, że gdy Castiglioni wpłaci 4.200.000 dolarów na rzecz państwa może wrócić i żyć nienękany.[1]
[edytuj] Filantropia
Dzięki Castiglioniemu w Wiedniu powstało wiele teatrów i dzieł sztuki. Był najbogatszym człowiekiem w Europie Centralnej i ulubieńcem wiedeńczyków, którym towarzyszył finansowo w niedzielę i z okazji różnych innych uroczystości. Był również patronem sztuk. Nawet przez jakiś czas wspierał rozpoznawanego później artystę Maxa Reinhardta, dla którego zbudował teatr. Lubiane były także jego wystąpienia w świetle reflektorów, gdzie pokazywał, że żyję pełną pompą i po królewsku, podróżując nawet w prywatnej lektyce Cesarza Karla, którą kupił na własność.
W skutek jego niezwykłych tansakcji bankowych, w 1988 stworzono film dokumentalny o tytule "Camillo Castiglioni oder die Moral der Haifische" reżyserstwa Petera Patzaka.
Przypisy
- ↑ Time Magazine, poniedziałek, paź. 06, 1924
