Ares (bóg)
Z Wikipedii
Ares (gr. Ἄρης) – w mitologii greckiej bóg wojny, utożsamiany z rzymskim bogiem Marsem; syn Zeusa i Hery. W astronomii utożsamiany z Baranem.
Spis treści |
[edytuj] Dzieciństwo
Ares był synem Zeusa i Hery. Nie przejawiał żadnych szczególnych zdolności, dlatego rodzice oddali go do wychowania jednemu z tytanów. Jego opiekun sam nic nie umiał i trenował boga jedynie w ćwiczeniach fizycznych. Zaszczepiło to przekonanie u Aresa, że najwspanialszym z zajęć jest wojna. Po jakimś czasie Hefajstos wykuł dla niego włócznie, miecze i tarcze, po czym bóg wojny zszedł na ziemię. Nauczył tam ludzi prawdziwej walki. Wcześniej konflikty kończyły się kilkoma siniakami i guzami. Ares nauczył ich bycia okrutnym.
Zobacz też: Drzewo genealogiczne bóstw greckich.[edytuj] Symbole
Symbolami Aresa są: w Grecji – miecz i tarcza, w Rzymie – włócznia i tarcza. Jego zwierzętami są: pies, jastrząb, wilk i sęp.
[edytuj] Walka
Cechą charakterystyczną Aresa jest to, że kocha wojnę "brudną", niesprawiedliwą. Jest przeciwieństwem Ateny, która patronuje walce sprawiedliwej. Podczas bitwy morduje wojowników obydwu stron. Najlepszym przykładem jest wojna trojańska, gdzie stawał naprzemiennie po stronie Greków i Trojan. Podczas walki towarzyszą mu siostra Eris, oraz synowie: Fobos (Strach) i Dejmos (Lęk). Wiele walk stoczył z Ateną. Ares nie wychodzi z nich zwycięsko. Jedną z nich opisał Homer w "Iliadzie":
Lecz go chwyta siedząca na wozie bogini,
Na bok zwraca i próżny boga zamach czyni.
Znowu z kolei pocisk Diomed wymierzył:
Od Pallady niesiony, tam oszczep uderzył,
Gdzie nad stanem rycerski pas się rozpościera;
Tam trafia grot i boskim ostrzem skórę zdziera.
Wyciągnęła go Pallas; z podniesionej rany
Tak doniośle zaryczał bóg Ares miedziany,
Jako dziewięć lub dziesięć tysięcy by razem
Krzyknęło ludzi, krwawym walczących żelazem.
W tym cytacie widzimy, że Ares nie jest niezwyciężony. Pewnego dnia porwali go dwaj zbóje, którzy więzili go w lochach przez piętnaście miesięcy. Ares był przez nich okrutnie traktowany, nie mogł jeśc ani pić. Bóg uwolnił się z niewoli cudem, wycieńczony i straszliwie głodny.
[edytuj] Romans z Afrodytą
Związek między Aresem i Afrodytą, był powszechnie znany na Olimpie. Żona Hefajstosa została przyłapana na zdradzie przez boga Heliosa, który doniósł o tym mężowi bogini. Wściekły kowal uplótł sieć, cienką, a jednocześnie bardzo wytrzymałą. Umieścił ją nad łożem Afrodyty i wkrótce kochankowie zostali schwytani. Z wielkim rozbawieniem przyglądali się Olimpijczycy spętanym bogom. W końcu, z woli Zeusa, uwolniono Afrodytę i Aresa. Bogini miłości po tym incydencie uciekła na Cypr, a patron wojny – do Tracji. Z ich związku narodzili się Eros, Anteros, Dejmos, Fobos i Harmonia.
[edytuj] Mars
Zobacz też: Mars.Odpowiednik greckiego Aresa, czczony w Rzymie o wiele bardziej niż w Starożytnej Grecji. Wyruszający do boju dowódca wołał: "Marsie, czuwaj!". Poświęcono mu wiele miejsc, z czego najsłynniejsze to Pole Marsowe.
[edytuj] Kult
Kult Aresa w Starożytnej grecji był bardzo mały. Nie stawiano mu wielkich światyń. Istniało tylko kilka małych kapliczek ku jego czci.
[edytuj] Ares w sztuce
Sztuka przedstawia go jako silnego, młodego mężczyznę – nagiego i bez brody. Rzadko spotykane są jego wizerunki z brodą i zbroją. Najpiękniejszym z zachowanych posągów jest Ares Ludovisi.
[edytuj] Geneza imienia
Imię Aresa wygląda na greckie, aczkolwiek etymologowie nie są zgodni co do genezy. Po dodaniu wyrazu "are" powstaje słowo, którego używał Homer do opisywania zniszczenia. Jest możliwe, że jest ono na tabliczkach pokrytych pismem linearnym B. Widnieje na tablicy z Knossos miano Enyalios, które jest imieniem któregoś z bogów. Prawdopodobnie utożsamiano potem je z Aresem.
[edytuj] Bibliografia
- Zygmunt Kubiak, Mitologia Greków i Rzymian, wyd. Świat Książki, Warszawa 2003
- Jan Parandowski, Mitologia – wierzenia i podania Greków i Rzymian, wyd. Puls, Londyn 2002
- Homer, Iliada, wyd. Greg
- Encyklopedia szkolna – Mitologia Greków i Rzymian, Larousse, Polska 2003
