Łowca androidów

Z Wikipedii

Łowca androidów
plakat filmu
Oryginalny tytuł	Blade Runner
Gatunek	science fiction
Kraj produkcji	USA
Główne role	Harrison Ford Rutger Hauer Sean Young
Data premiery	1 grudnia 1990 25 czerwca 1982
Czas trwania	117 min
Produkcja
Reżyseria	Ridley Scott
Scenariusz	Hampton Fancher David Webb Peoples Roland Kibbee
Muzyka	Vangelis
Zdjęcia	Jordan Cronenweth
Scenografia	Lawrence Paull
Montaż	Marsha Nakashima
Produkcja	Michael Deeley
Budżet	$28 000 000
Od lat	15
Nagrody
Jordan Cronenweth BAFTA, najlepsze zdjęcia Lawrence Paull BAFTA, najlepsza scenografia
Łowca androidów na Filmweb.pl
Łowca androidów na IMDb

Łowca androidów (tytuł oryginalny Blade Runner) – amerykański film z 1982 roku w reżyserii Ridleya Scotta na motywach powieści Philipa K. Dicka Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?, uznawany za klasyczny przykład kina science fiction oraz nurtu neo-noir.

Film ukazuje futurystyczną wizję Los Angeles roku 2019, gdzie genetycznie zmodyfikowane istoty – replikanci – idealnie podobni do ludzi w swojej powierzchowności - są używani do niebezpiecznych zadań w pozaziemskich koloniach. W wyniku buntu replikantów w jednej z takich kolonii, ich przebywanie na ziemi zostaje uznane za nielegalne. Specjalne jednostki policji, zwane "łowcami androidów" (ang. "blade runners") mają za zadanie łapać i "odsyłać na emeryturę" (ang. "retire" używane jako synonim słowa zabijać) nieposłuszne modele. Fabuła filmu skupia się na grupie replikantów ukrywających się w Los Angeles oraz tropiącym ich podejrzliwym łowcy, Ricku Deckardzie (Harrison Ford).

Film nie został kasowym sukcesem, a także silnie podzielił krytyków - wytykano mu źle realizowane tempo filmu, a także zbyt mroczną konwencję. Niektórzy krytycy docenili jednak wielowarstwową budowę fabuły i wydźwięk filmu. Status kultowego dzieła zawdzięcza rozwojowi epoki kina domowego oraz popularności wśród oddanej grupy fanów. "Blade Runner" jest klasycznym przykładem dzieła które musiało przejść próbę czasu. Obecnie swoją popularność zawdzięcza między innymi trafnemu sportretowaniu wizji przyszłości, razem z ukazaniem takich problemów jak globalizacja, przeludnienie, problemy klimatyczne czy inżyniera genetyczna. Ridley Scott nazwał go swoim "najpełniejszym i najbardziej osobistym filmem". Film uzyskał nominację do Nagrody Oscara w 1982 roku za scenografię i efekty wizualne.W 2007 roku Amerykański Instytut Filmowy umieścił film na 97. miejscu w rankingu "100 najlepszych filmów wszech czasów". Podczas burzliwego procesu produkcji producent ingerował w montaż filmu, co doprowadziło do wypuszczenia dwóch nowych, zgodniejszych z wizją reżysera wersji - Wersji Reżyserskiej (Director's Cut) z 1992 oraz "Final Cut" na pięciopłytowej oraz dwupłytowej edycji DVD z 2007 roku, która zadebiutowała także w kinach zbierając na nowo entuzjastyczne recenzje, także wśród krytyków którzy nieprzychylnie odnieśli się do pierwszej wersji filmu.

[edytuj] Obsada

Harrison Ford - Rick Deckard
Rutger Hauer - Roy Batty
Sean Young - Rachael
Joe Turkel - Tyrell
Daryl Hannah - Pris
Edward James Olmos - Gaff
William Sanderson - J.F. Sebastian
Brion James - Leon
Joanna Cassidy - Zhora

[edytuj] Fabuła

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Poniższy opis fabuły filmu odnosi się do finalnej wersji reżyserskiej

Początkowe napisy filmu informują widza że postępy w rozwoju inżynierii genetycznej pozwoliły naukowcom na stworzenie skomplikowanych tworów na wzór ludzi, nazywanych "replikantami". W wyniku buntu w pozaziemskiej kolonii ich obecność na Ziemi jest uznawana za nielegalną.

W Los Angeles, w roku 2019, Deckard (Harrison Ford) jest skierowany do nowej sprawy, gdy jego kolega po fachu - łowca androidów Holden zostaje zabity przez uciekającego replikanta Leona. Szef Deckarda, Bryant, informuje go, że ma za zadanie pozbyć się czterech replikantów obecnie znajdujących się prawdopodobnie w mieście. Niechętny Deckard zostaje zmuszony do przyjęcia zadania. Cztery androidy to Roy Batty (Rutger Hauer), Leon Kowalski (Brion James), Zhora (Joanna Cassidy), Pris (Daryl Hannah). Bryant wyjaśnia, że replikanci znajdują się u kresu swojego czteroletniego życia, co znaczy, że ich bezpieczniki odpowiedzialne za likwidowanie przejawów emocji słabną. Razem z przydzielonym mu partnerem, Gaffem, Deckard udaje się do siedziby Tyrell Corporation, zajmującej się produkcją replikantów, gdzie spotyka Rachael (Sean Young), asystentkę genialnego naukowca Tyrella (Joe Turkel), która okazuje się być replikantem posiadającym pamięć. Sama Rachael nie jest świadoma że jej wspomnienia są sztuczne i pochodzą od siostrzenicy Tyrella, który wydaje się być usatysfakcjonowany nieodróżnialnością kopii.

W tym samym czasie Roy i Leon poszukując swojego stwórcy trafiają na Chew, projektanta replikanckich oczu, który przed śmiercią wyjawia im, że aby dotrzeć do Tyrella muszą znaleźć J.F.Sebastiana, inżyniera genetycznego tworzącego replikantów. Pris, jedna z czwórki replikantów, odnajduje mieszkanie Sebastiana - Bradbury Building - i zostaje zaproszona do środka przez niespodziewającego się niczego twórcę "genetycznych zabawek" jak sam siebie określa. Do mieszkania Deckarda przybywa Rachael, która chce znać prawdę o swojej tożsamości. Gdy Deckard ujawnia że jej pamięć jest spreparowana, Rachael ucieka. Deckard badając zdjęcia i ślady znalezione w mieszkaniu wynajętym przez Leona znajduje trop Zhory - łuskę węża - pracującej w klubie dla striptizerek. W scenie snu widzi biegnącego jednorożca. Po przesłuchaniu handlarza węży odnajduje klub, w którym tańczy Zhora, a następnie rozpoczyna pościg za nią, który kończy się "odesłaniem na emeryturę" (jak łowcy androidów nazywają zabójstwo) replikantki. Bryant, który pojawia się na miejscu, każe Deckardowi zlikwidować także Rachael, która znikła z siedziby Tyrella. W chwilę później Deckard trafia na Leona, obserwującego scenę śmierci Zhory. Od śmierci w nierównej walce ratuje go Rachael, która zabija Leona. Deckard i Rachael zaczynają odczuwać między sobą więź. Tymczasem do mieszkania Sebastiana przybywa także Roy. Razem z Pris zmusza on wynalazcę do "wydania" mu Tyrella - Roy i Sebastian kierują się do apartamentu wynalazcy, gdzie dziecko zabija swojego twórcę, który nie potrafi ocalić go od śmierci, ani wytłumaczyć mu sensu jego cierpienia. Następnie Roy zabija Sebastiana i powraca do Bradbury Building, gdzie w tym czasie Deckard cudem unika śmierci i zabija Pris. Następuje scena ucieczki Deckarda przed Royem, zdesperowanym po śmierci ukochanej Pris, która kończy się na dachu budynku. Uciekający Deckard wisi na wystającej z muru belce; w momencie w którym ma spaść, w odruchu ludzkich emocji z pomocą przychodzi mu Roy, ratując jego życie. Następnie sam postanawia zakończyć swoje życie, bo wie, że jego czteroletni okres funkcjonalności dobiegł końca. "Wszystkie moje wspomnienia zostaną zagubione, niczym łzy pośród desczu", mówi Deckardowi. "Pora umrzeć." Na miejsce przybywa Gaff, partner Deckarda, który przypomina mu o Rachael, dając mu do zrozumienia że wie o ich miłości. Deckard biegiem udaje się do własnego mieszkania gdzie natyka się na replikantkę. Gdy wychodzą, aby uciec, Deckard natyka się na origami zrobione przez Gaffa i zostawione u progu drzwi.

[edytuj] Scenariusz

Scenariusz oparty na motywach powieści Philipa K. Dicka Czy androidy śnią o elektrycznych owcach? - został napisany przez Hamptona Fanchera i Davida Peoplesa.

[edytuj] Ciekawostki

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.
Adnotacja: Ta sekcja i stwierdzenia.

Powstały dwie wersje filmu: pierwotna zmontowana pod wpływem nacisku producentów, druga - z otwartym zakończeniem, pozbawiona komentarza z offu, pozwalająca widzowi samodzielnie wysuwać wnioski, oraz wzbogacona o scenę, która mocno zmienia znaczenie filmu oraz odbiór głównej postaci. Druga wersja funkcjonuje pod nazwą wersji reżyserskiej, jednak Ridley Scott od 2000 r. wypowiadał się, że prawdziwa wersja reżyserska dopiero powstanie, ponieważ robiąc poprzednią nie mógł zrealizować w pełni własnej wizji. Od początku nowego milenium trwało odtwarzanie pierwotnego materiału, powtórne składanie a także konflikt o prawa do poszczególnych materiałów związanych z filmem, co przesunęło premierę ostatecznej wersji reżyserskiej do 2007.

[edytuj] Gra komputerowa

Na bazie filmu powstała też gra przygodowa na PC (dzieło Westwood Studios, odpowiedzialnych m.in. za słynną serię strategii Command and Conquer), w której kierujemy poczynaniami innego łowcy androidów. Nie pojawia się w niej sam Deckard, ale obecni są Tyrell, Rachael oraz wiele miejsc znanych z filmu. Co ciekawe, gra - podobnie jak film w wersji reżyserskiej - ma otwarte zakończenie, a właściwie: wiele możliwych zakończeń, uzależnionych od poczynań samego gracza. Idealnie oddany klimat i wciągająca fabuła rekompensuje nie najlepszą jak na obecne czasy grafikę. Warto dodać, że zaczerpnięto z książki Dicka nieobecny w filmie motyw oskarżenia samego łowcy o bycie androidem!

[edytuj] Muzyka do filmu

Muzyka do filmu Blade Runner skomponowana przez Vangelisa została wydana dopiero w 1994 roku. W roku 2007 ukazało się 3-płytowe wydanie. Pierwsza płyta zawiera oryginalną ścieżkę z 1994 roku, druga wiele dodatkowych utworów nigdy wcześniej nie wydanych oficjalnie. Trzecia płyta stworzona przez Vangelisa i inspirowana filmem zawiera utwór w którym wykorzystano tekst wiersza Gałczyńskiego.