Óscar Pereiro Sio
Z Wikipedii
| Óscar Pereiro Sio | |
 Oscar Pereiro na Tour de France 2005 |
|
| Narodowość |  Hiszpania |
| Data urodzenia | 3 sierpnia 1977 |
| Drużyna | Caisse d'Epargne |
| Poprzednie drużyny |
|
| Największy sukces | 1. miejsce w Tour de France |
| Strona WWW | www.oscarpereiro.com |
Óscar Pereiro Sio (ur. 3 sierpnia 1977 w Mos, Hiszpania) jest hiszpańskim zawodowym kolarzem szosowym. Największym jego osiągnięciem jest 1. miejsce w Tour de France 2006, po tym jak UCI 22 września 2007 ogłosiło go triumfatorem w wyniku przegranej Floyda Landisa w procesie dyskwalifikacyjnym.
Aktualnie Pereiro jeździ dla drużyny Caisse d'Epargne – Illes Balears. Wcześniej należał do portugalskiej drużyny Porta da Ravessa (2000-2001) i szwajcarskiej Phonak Hearing Systems (2002-2005).
Spis treści |
[edytuj] Początki
Pereiro uplasował się na 10. miejscu Tour de France 2004 – 22 minut i 54 sekund za zwycięzcą, Lance Armstrongiem. Został nagrodzony nagrodą dla najwaleczniejszego kolarza w Tour de France 2005 po prowadzeniu zwycięskich ucieczek na etapach 15, 16 i 18. Wygrał wtedy też etap 16., finiszując przed Hiszpanem Xabierem Zandio, Włochem Eddym Mazzolenim i Australijczykiem Cadelem Evansem. Jego wysiłki na etapie 15., najtrudniejszym w całym tegorocznym Tourze były docenione przez peleton. Tego dnia na metę wjechał na metę drugi za George'em Hincapie, po tym jak "ciągnął" go przez większość podjazdu na Pla D'Adet.
Pereiro w roku 2005 był brany pod rozwagę jako lider drużyny Phonak, razem z Landisem i Santiago Botero. Był to jednak jego ostatni rok w tej drużynie.
[edytuj] 2006 – Tour de France
Pereiro jechał na rowerze Pinarello Dogma FP przez cały Tour de France 2006. Jego ucieczka na 13. etapie i finisz na drugim miejscu zaraz za Niemcem, Jensem Voigtem dały mu prawie 30 minut przewagi nad resztą peletonu i w rezultacie dość nieoczekiwanie żółtą koszulkę lidera. Przez kilka następnych dni koszulka przechodziła z jego rąk w ręce Landisa i z powrotem, aż ostatecznie utracił ją na rzecz Amerykanina przed końcowym etapem Touru.
Mimo, że oficjalnie Pereiro widnieje na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej, istnieje prawdopodobieństwo, że zwycięstwo zostanie przyznane jemu. Próbka moczu pobrana od Floyda Landisa po etapie 17. dwukrotnie wykazała obecność zakazanego syntetycznego testosteronu, jak również podwyższony poziom testosteronu i epitestosteronu – niemal 3-krotnie wyższy niż limit dopuszczony przez Światową Agencję Antydopingową.[1]
Po dowiedzeniu się o pozytywnym wyniku próbki "A", Pereiro wypowiedział się, że jest to wstępny i niepotwierdzony wynik, nie będzie więc uważał Landisa za winnego, a co za tym idzie, siebie jako zwycięzcę wyścigu. Powiedział: "Mam zbyt dużo szacunku do Landisa, aby robić inaczej"[2] Po wyjściu na jaw, że również próbka "B" wskazuje na doping, Pereiro wyznał, że uważa się za zwycięzcę, a skandal związany z Landisem nie powinien umniejszać jego osiągnięcia. Powiedział "Teraz czuję się jak zwycięzca Tour de France" i "To zwycięstwo dla całej drużyny"[3]
[edytuj] Śledztwo dopingowe
18 stycznia 2007, francuska gazeta Le Monde podała do wiadomości, że również Pereiro był pod wpływem dopingu na Tour de France 2006. Rzekomo, po 14. etapie znaleziono salbutamol w dwóch próbkach moczu (na tym etapie, z Montélimar do Gap Pereiro uplasował się na 26. miejscu). Tak samo w próbkach pobranych po etapie 16. (Bourg-d'Oisans – La Toussuire), gdzie Hiszpan był trzeci.[4] Po tym etapie, Pereiro odebrał Landisowi koszulkę lidera.
Salbutamol jest powszechnie stosowany przy astmie i może być używany podczas wyścigu, jeśli tylko zawodnik dostarczy zaświadczenie lekarskie o konieczności przyjmowania tego leku. Domniemywa się, że UCI pozwoliła Hiszpanowi na stosowanie tego leku ze względów medycznych, już po pozytywnym wyniku testu. Francuska agencja antydopingowa kwestionuje jednak prawdziwość tych medycznych przesłanek. Zażądała też, aby Pereiro wytłumaczył się ze stosowania salbutamolu w ciągu tygodnia.
25 stycznia 2007, agencja ta wstrzymała śledztwo twierdząc, że Pereiro przedstawił wystarczające dowody na to, że faktycznie choruje na astmę.[5]
[edytuj] Ważniejsze osiągnięcia
[edytuj] Tour de France
- Tour de France 2004: 10. miejsce (+22' 54")
- Tour de France 2005: 10. miejsce (+16' 04"); (zwycięzca 16. etapu)
- Tour de France 2006: 1. miejsce; posiadacz Maillot jaune przez 5 dni. Zwycięstwo przyznane po pozytywnym wyniku testu antydopingowego Floyda Landisa.[6]
- Tour de France 2007: 10. miejsce (+14' 25")
[edytuj] Zwycięstwa
- 2001
- etap 3. – Grande Premio R.L.V.T. (2.5) – 166.1 km
- 2002
- etap 5. – Setmana Catalana (2.1) – 144 km
- 2003
- etap 6. – Tour de Suisse (2.HC) – 135 km
- 2004
- Classique des Alpes (1.1) – 165 km
- 2005
- najbardziej waleczny kolarz – Tour de France
- etap 16. – Tour de France (PT) – 180.5 km
- prolog – Tour de Romandie (PT) – 3.4 km (ITT)
- 2006
- Maillot jaune, lider generalnej klasyfikacji (po etapach 13. i 14.) – Tour de France
- Maillot jaune, lider generalnej klasyfikacji (po etapach 16. – 18.) – Tour de France
[edytuj] Przypisy
- ↑ http://www.nytimes.com/2006/08/05/sports/05cnd-landis.ready.html
- ↑ http://sportsillustrated.cnn.com/2006/more/specials/tour_de_france/2006/07/27/bc.cyc.tourdefrance.per.ap/index.html
- ↑ http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/other_sports/cycling/5249116.stm
- ↑ http://www.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-3242,36-857101@51-854647,0.html
- ↑ http://www.usatoday.com/sports/cycling/2007-01-25-pereiro-case-dropped_x.htm
- ↑ http://www.cyclingnews.com/news.php?id=news/2007/sep07/sep22news
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Wywiad z Oscarem Pereiro Sio, 19 lipca 2005, cyclingnews.com
- Strona kolarza.
Maurice Garin (1903) • Henri Cornet (1904)• Louis Trousselier (1905) • René Pottier (1906) • Lucien Petit-Breton (1907, 1908) • François Faber (1909) • Octave Lapize (1910) • Gustave Garrigou (1911) • Odile Defraye (1912) • Philippe Thys (1913, 1914, 1920) • Firmin Lambot (1919, 1922) • Léon Scieur (1921) • Henri Pélissier (1923) • Ottavio Bottecchia (1924, 1925) • Lucien Buysse (1926) • Nicolas Frantz (1927, 1928) • Maurice Dewaele (1929) • André Leducq (1930, 1932) • Antonin Magne (1931, 1934) • Georges Speicher (1933) • Romain Maes (1935) • Sylvère Maes (1936, 1939) • Roger Lapébie (1937) • Gino Bartali (1938, 1948) • Jean Robic (1947) • Fausto Coppi (1949, 1952) • Ferdi Kübler (1950) • Hugo Koblet (1951) • Louison Bobet (1953, 1954, 1955) • Roger Walkowiak (1956) • Jacques Anquetil (1957, 1961, 1962, 1963, 1964) • Charly Gaul (1958) • Federico Bahamontes (1959) • Gastone Nencini (1960) • Felice Gimondi (1965) • Lucien Aimar (1966) • Roger Pingeon (1967) • Jan Janssen (1968) • Eddy Merckx (1969, 1970, 1971, 1972, 1974) • Luis Ocaña (1973) • Bernard Thévenet (1975, 1977) • Lucien Van Impe (1976) • Bernard Hinault (1978, 1979, 1981, 1982, 1985) • Joop Zoetemelk (1980) • Laurent Fignon (1983, 1984) • Greg LeMond (1986, 1989, 1990) • Stephen Roche (1987) • Pedro Delgado (1988) • Miguel Induráin (1991, 1992, 1993, 1994, 1995) • Bjarne Riis (1996) • Jan Ullrich (1997) • Marco Pantani (1998) • Lance Armstrong (1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005) • Óscar Pereiro (2006) • Alberto Contador (2007)
