Constantijn V Kopronymos
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| 718-775 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||
| Keizer van Byzantium | ||||||
|
||||||
|
Constantijn V (718-775), bijgenaamd Kopronymos (wiens naam drek is), keizer van Byzantium (741-775), volgde zijn vader Leo III op, en, alhoewel er aan zijn recht op de troon niet getwijfeld kon worden, kreeg hij onmiddellijk met een opstand van zijn zwager Artabasdus te maken. Deze viel hem opeens aan toen hij een veldtocht tegen de Arabieren hield. Artabasdus herstelde de ikonenverering in Constantinopel en riep zichzelf tot keizer uit. Zelfs de paus, Paus Zacharias, erkende hem. Met hulp uit de oostelijke provincie (thema) Anatolikon wist Constantijn in 743 echter de hoofdstad terug in te nemen. Hij nam flink wraak op de opstandige ikonenvereerders. Patriarch Anastasius werd op een ezel gezet en het Hippodroom rondgevoerd, maar na deze openlijke vernedering mocht hij wel patriarch blijven.
Constantijn bleek een nog betere legeraanvoerder en nog feller als beeldenstormer dan zijn vader. Hij behaalde grote overwinningen tegen zowel de Bulgaren als de Arabieren, maar hij vervolgde zijn tegenstanders wreed in het geloof. In 746 veroverde hij Germaniceia Syria, waar zijn voorouders vandaan kwamen, en in 747 versloeg hij de Arabische vloot. Hij veroverde vervolgens ook nog een paar steden op de Balkan, maar die gingen spoedig weer verloren. En in 753 riep hij de synode van Constantinopel bijeen.
In 763 zond hij een vloot met cavalerie naar de monding van de Donau en stuurde over land zijn leger naar het noorden. De Bulgaren werden zo in de tang genomen en vernietigend verslagen. Toch werd Bulgarije in 770 onder Telerig opnieuw een probleem, maar in 773 werd deze ook in de tang genomen en gedwongen vrede te sluiten.
In 775 stierf Constantijn gedurende alweer een veldtocht tegen de Bulgaren, en liet zijn zoon Leo IV het rijk na. Constantijn had wel bereikt dat Bulgarije nu aanzienlijk verzwakt was. Italië echter was nog nooit zo verwaarloosd door een keizer en in 751 ging Ravenna daardoor verloren aan de Longobarden. Daarmee verzwakte de Byzantijnse greep op de paus, die zijn heil wel meer bij de Franken moest gaan zoeken.
