Alexander Graham Bell
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Alexander Graham Bell (Edinburgh, 3 maart 1847 – Baddeck Bay (Nova Scotia), 2 augustus 1922) was een Schots uitvinder en was oprichter van de telefoonmaatschappij Bell, die uitgroeide tot de American Telephone and Telegraph Company (AT&T).
Hoewel Bell vaak wordt genoemd als uitvinder van de telefoon is het volgens anderen Antonio Meucci die de eer daarvan toekomt. Daarnaast echter hebben ook anderen zoals Elisha Gray een bijdrage aan de totstandkoming van de telefoon geleverd.
De Duitse fysicus Philipp Reis kwam in 1860 met het eerste concept voor het maken van een telefoonverbinding. Ook de naam "Telefon" is van Philip Reis.
De toekenning van het patent voor de telefoon aan Bell is omstreden en ging gepaard met de nodige rechtszaken. De verdienste van Bell is echter dat hij van de telefoon een commercieel succes maakte. Hij slaagde er in op basis van het werk van zijn voorgangers een telefoontoestel te ontwikkelen dat niet alleen in een labsituatie werkte maar dat in elke huiskamer gebruikt kan worden.
Andere technische ontwikkelingen waar de naam van Bell aan verbonden is zijn de metaaldetector en transport van spraak via licht.
Naar Bell is de eenheid voor logaritmische vermogensverhoudingen de Bel genoemd. De bekendere afleiding daarvan is de decibel, dB ofwel 1/10 Bel.
Bell was een actieve voorstander van de eugenetica-beweging in de Verenigde Staten. Hij was de erevoorzitter van de Tweede Internationale Congres van Eugenetica te New York in 1921. Bell lobbyde voor het invoeren van wetten voor gedwongen sterilisatie van mensen met genetische defecten. Volgens hem vielen daaronder onder andere doven, criminelen en geestelijk gehandicapten. Ook wilde hij doven verbieden om als leraar te werken op dovenscholen en met elkaar te trouwen. Dit maakte hem, samen met zijn voortdurende campagne tegen gebarentaal, niet bepaald geliefd in de dovengemeenschap.
In aanverwant werk richtte hij in 1914 het Genealogical Record Office op; een genealogisch afdeling van het Volta Bureau te Washington D.C., waarbij zijn eigen werk zich toespitste op onderzoek naar erfelijke factoren bij het behalen van een hoge ouderdom. Zijn bevindingen uit dit onderzoek publiceerde hij in 1918, met de conclusie dat 'lang leven' op zich geen erfelijke eigenschap was en dat hoewel nakomelingen van lang levende mensen zelf meestal ook langer dan gemiddeld leefden, dit waarschijnlijk het gevolg was van andere erfelijke eigenschappen zoals krachtigheid en weerstand tegen ziektes.
Bell was professor aan de Universiteit van Boston. Hij trouwde met Mabel Hubbard, één van zijn dove studentes. Op zijn sterfbed fluisterde zij "Verlaat me niet.". Het laatste "woord" dat Bell schreef was "Nee".
| Bronnen, noten en/of referenties: |
|
[bewerk] Externe links
- Biography at the Dictionary of Canadian Biography Online
- Alexander Graham Bell Institute
- Bell Homestead, National Historic Site
