Adolf von Baeyer

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer

Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer (Berlijn, 31 oktober 1835 - Starnberg, 20 augustus 1917) was een Duitse scheikundige die in 1905 de nobelprijs voor de scheikunde ontving "voor zijn verrichtingen op het gebied van organische kleurstoffen en hydroaromatische verbindingen".

Adolf von Baeyer werd geboren in Berlijn en studeerde aanvankelijk wiskunde en natuurkunde aan de Universiteit van Berlijn, voordat hij naar Heidelberg vertrok om daar scheikunde te gaan studeren bij Robert Bunsen. Daar werkte hij, na het behalen van zijn doctoraat in 1858, in het laboratorium van Friedrich Kekulé. Hij werd in 1860 docent in Berlijn en in 1872 professor in de scheikunde aan de Universiteit van Straatsburg. In 1875 volgde hij Justus von Liebig op als professor in de scheikunde aan de Universiteit van München.

Baeyers voornaamste prestaties zijn de synthese en beschrijving van de kleurstof indigo, de ontdekking van fenolftaleïne en zijn onderzoek naar polyacetylenen, oxoniumzouten en nitrosoverbindigen (1869). Hij was de eerste die de correcte formule voor indol voorstelde in 1869, drie jaar na de publicatie van de eerste synthese. Zijn bijdragen aan de theoretische chemie zijn de spanningstheorie voor drievoudige bindingen en de spanningstheorie van ringspanning voor kleine koolstof ringen. In 1885 werd hij in de adelstand verheven van het Koninkrijk Beieren. In 1905 ontving Baeyer de nobelprijs voor de scheikunde "ter erkenning van zijn verdiensten voor de vooruitgang van de organische chemie en de chemische industrie, door zijn verrichtingen op het gebied van organische kleurstoffen en hydroaromatische verbindingen."