Silmaril
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
No legendarium de J. R. R. Tolkien, os Silmarils (Quenya pl. Silmarilli, resplandor de pura luz[1]) son tres obxectos sagrados ficticios con forma de xoias semellantes a estrelas que contiñan a luz pura das Dúas Árbores de Valinor. Os Silmarils estaban feitos dunha substancia cristalina chamada silima e foron obra de Fëanor, un Elfo Noldorin, en Valinor durante os Anos das Árbores.
[editar] Aparicións
Os Silmarils non eran só xoias que brillaban cunha intensa luz, senón que en certo sentido estaban vivos e eran sagrados. Non se sabe como Fëanor, certamente o máis grande dos Eldar, foi quen de crear estes obxectos. Nin sequera os Valar, incluído Aulë, o mestre das destrezas manuais, podían recrealos. De feito, o mesmo Fëanor era incapaz de repetir a súa propia obra, xa que insuflara neles parte da súa esencia ao crealos. No universo de Tolkien, a súa valía era case que infinita, mesmo para os Valar, pois eran únicos e insubstituíbeis.
Cando Fëanor marchou ao exilio en Formenos, os Silmarils foron gardados nunha cámara de ferro.
Cando o rebelde Vala Melkor destruíu xunto con Ungoliant as Dúas Árbores, a única luz pura que quedou delas foi a contida nos Silmarils. Xa que logo, os Valar suplicaron a Fëanor que llelos cedese para restaurar as Árbores, mais el negouse. Daquela chegaron noticias de que Melkor matara o pai de Fëanor, Finwë, o Alto Rei dos Noldor, e roubara os Silmarils. Logo de facelo, Melkor fuxiu de Valinor á súa fortaleza Angband, no norte da Terra Media, e de alí en diante levou os Silmarils incrustados na súa coroa.
Fëanor estaba furioso con Melkor, ao que nomeou Morgoth, "Inimigo Escuro do Mundo", e cos Valar, porque percibía neles o desexo de facerse coas xemas para os seus propios propósitos. Xunto cos seus fillos, pronunciou o Xuramento de Fëanor, que os obrigaba a loitar contra calquera que lles negase os Silmarils. Este nefasto xuramento traería como resultado grandes desgrazas no futuro, incluídos asasinatos masivos e a guerra de Elfos contra Elfos.
Fëanor conduciu a moitos dos Noldor de volta á Terra Media. A súa fuga, que comezou na Primeira Idade, foi fonte de incesante dor para os Elfos, e ao cabo tamén para os Homes da Terra Media. Libráronse cinco grandes batallas en Beleriand, mais en última instancia os Noldor e todos aqueles que prestaron o xuramento fracasaron na súa tentativa de arrebatar os Silmarils a Morgoth.
Un dos Silmarils foi recuperado por Beren e Lúthien despois de pasar grandes perigos e sacrificios. Máis adiante Eärendil levóullelo aos Valar no Oeste como símbolo de arrepentimento, e estes colocárono no ceo a xeito de estrela. As outras dúas xoias permaneceron en mans de Morgoth, e fóronlle arrebatadas ao concluír a Guerra da Cólera. Porén, pouco despois, os dous fillos de Fëanor, Maedhros e Maglor, roubáronas e tentaron cumprir o xuramento que prestaran tantos anos atrás. Mais os Silmarils queimáronlles as mans, denegándolles o seu dereito a posuílos, ao igual que qeimaran as mans de Morgoth antes. Na súa agonía, Maedhros guindouse co seu Silmaril nun foxo ardente, e Maglor arrebolou o seu ao mar. Así, desde aquela os Silmarils permaneceron nos tres elementos: no ceo, na terra e na auga.
Segundo unha profecía de Mandos, após o regreso e derrota definitiva de Melkor na Dagor Dagorath (a Batalla de Batallas), o mundo mudará e os Silmarils serán recuperados polos Valar. Entón Fëanor será liberado das Estancias de Mandos e concederá a Yavanna os Silmarils, e ela crebaraos e revivirá as Dúas Árbores coa súa luz. Daquela as Montañas Pelóri serán achaiadas e a luz das Dúas Árbores encherá o mundo dunha eterna dita.
[editar] Referencias
- ↑ Carpenter, Humphrey, ed. (1981), The Letters of J. R. R. Tolkien, Boston: Houghton Mifflin, ISBN 0-395-31555-7
[editar] Véxase tamén
- O Silmarillion, o libro que conta a historia dos Silmarils
- Pedra da Arca
- Aneis de Poder
- Anel Único
