Joy Division
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
| Joy Division | |
|---|---|
{{{caption}}} |
|
| Información | |
| Orixe | Manchester |
| País | Inglaterra  |
| Período | 1977 - 1980 |
| Xénero(s) | post punk |
| Selo(s) discográfico(s) | Factory Records |
| Membros | Ian Curtis Bernard Sumner Peter Hook Stephen Morris |
| Antigos membros | {{{antigos_membros}}} |
| Web oficial | {{{web}}} |
Joy Division foi unha banda de post-punk inglesa, formada en 1976 en Salford, Gran Manchester. Co seu son cavernoso e escuro, e o uso das guitarras, o seu vibrante baixo, e da electrónica, fundaron o post-punk a finais dos 70. Ademais Joy Division sempre serviu de principal referencia nos terrenos do "Dark" e da música "Gótica". Disolveuse en maio de 1980 tralo suicidio do seu cantante, Ian Curtis. O resto de membros do grupo crearon un grupo novo, New Order, un par de meses despois, onde conseguiron máis éxito do que xa obteran, non só no Reino Unido, senón tamén noutros lugares de Europa.
Se ben tiveron un modesto éxito na súa carreira, e lanzaron só dous álbums de estudio, Joy Division foron aclamados desde entón como un dos máis innovadores, evocativos e influíntes grupos do seu tempo; Thim Jurek escribe: "Tan só nos deixaron un pequeno retazo de música e un eco que aínda soa".[1]
Joy Divison foron etiquetados por moita xente como unha banda escura e depresiva, debido ó inhóspito da súa música e ó suicidio de Ian Curtis, pero, os restantes membros do grupo e a xente que coñeceu á banda negouno sempre.
As súas influencias van desde o proto-punk (The Velvet Underground, The Stooges), ó punk (Sex Pistols) ou mesmo o glam (David Bowie). Tomou de todas estas bandas bordeando sempre un ámbito máis alternativo. poderíase dicir que Joy Division tomou destas bandas un pouco e o mezclou nun estilo que só poucos puideron interpretar: o post-punk. Do proto-punk tomou a súa excentricidade e lírica. Do punk tomou a forza escénica e musical, e finalmente tomou do glam a súa estética.
Índice |
[editar] Membros
Joy Division estaba composto inicialmente por Ian Curtis (guitarra e voz), Bernard Sumner (guitarra e teclado), Peter Hook (baixo) e Terry Mason (batería). Tralo alonxamiento de Terry Mason en maio de 1977, Tony Tabac reemplazouno fugazmente ata xuño de 1977 e Steve Brotherdale, tamén de modo provisional, ata agosto de 1977. Finalmente Stephen Morris convertiuse no batería definitivo.
[editar] Historia
[editar] 1976
Inspirados pola presentación dos Sex Pistols no Manchester Lesser Free Trade Hall, o 20 de xullo de 1976, Bernard Sumner (tamén coñecido como Bernard Dicken, Bernard Albrecht ou Bernard Albrecht-Dicken) e Peter Hook formaron un grupo xunto co seu amigo Terry Mason. Sumner mercou unha guitarra, Hook mercou un baixo e Mason un equipo de batería. O grupo puxo un anuncio nunha tenda de discos de Manchester, reclutando así a Maxi Koch e a Joakin Hail, quenes gravaban as voces, e a Ian Curtis como cantante. Curtis coñecía a Sumner, Hook e Mason de presentacións previas, xa que tamén estivera esa noite entre o público do concerto dos Sex Pistols xunto á súa esposa, Deborah. Richard Boon e Pete Shelley do grupo Buzzcocks suxeriron o nome Stiff Kittens para a banda. Se ben o nome "Stiff Kittens" apareceu nalgúns panfletos de presentacións, ó grupo nunca lle agradou nin o aceptou oficialmente.
[editar] 1977
Debido a que carecía de confianza nas súas capacidades como batería, Mason abandonou o grupo o día anterior á primeira presentación no Electric Circus, para transformarse no representante do grupo. Para a ocasión, foi reemplazado por Tony Tabac. Momentos antes daquela presentación xunto a Buzzcocks e a Penetration, o 29 de maio de 1977, o grupo mudou o nome a Warsaw. Cinco semanas despois, tras seis presentacións, Tabac foi reemplazado polo batería do grupo punk Panik, Steve Brotherdale. Gravaron The Warsaw Demo o 18 de xullo de 1977, cinta que contiña cinco crúas cancións de punk.
Despois da demo, Brotherdale foi despedido; o resto da banda seguiu sen el. Brotherdale intentou integrar a Curtis no seu grupo, Panik, pero foi rexeitada a súa invitación. Stephen Morris foi contratado como reemplazante de Brotherdale, tras ver un anuncio na fiestra dunha tenda de música. Foi contratado en primeira instancia, xa que Curtis recordaba ter asistido ó mesmo colexio que Morris. Curtis era dous anos maior que Morris. En comparación cos baterías anteriores, Morris encaixou ben cos tres membros restantes.
A comezos de 1978, para evitar a confusión co grupo de punk de Londres Warsaw Pakt, Warsaw mudou o nome a Joy Division. Este nome fai referencia ó grupo de mulleres xudías usadas como escravas sexuais nos campos de concentración nazis, representadas na novela de 1955 de Ka-Tzetnik 135633. Se ben a elección do nome foi dun modo máis reflexiva, que unha forma de loitar contra os tabús, esta elección, xunto coa adopción por parte de Sumner do apelido Albrecht acumularon no grupo unha serie de críticas de perceptible insensibilidade. Incluso foron perseguidos por acusacións de neonazismo, acusacións que negaron vigorosamente.
A música e o xénero musical do grupo empezou a definirse por este período. As sesións gravadas en decembro de 1977 comezaron a soar de maneira considerablemente distinta ó son producido en The Warsaw Demo.
[editar] 1978
O primeirro show de Joy Division foi no Pip's, Manchester, o 24 de xaneiro de 1978. O 3 e 4 de maio dese ano gravaron para o selo RCA o material do seu primeiro disco. Pero o produtor John Anderson, crendo que o Punk non duraría moito e sen o consentimento dos músicos, encheu a gravación de sintetizadores na mestura final. A banda estivo completamente en desacordo con isto e o disco nunca foi editado -se ben se convertería nun dos bootlegs máis coñecidos do grupo. Pouco despois Rob Gretton reemplazou a Terry Mason como axente. Sobre o son da banda Bernard Sumner di: "Joy Division tiña unha fórmula pero nunca traballábamos en forma premeditada. Saía naturalmente. Eu era o ritmo e os acordes, e Hooky a melodía. Soía tocar o seu baixo a un volume alto porque me gustaba distorsionar a guitarra e o amplificador que usaba só funcionaba ó máximo volume. Cando Hooky tocaba a un volume baixo, non se lle escoitaba. Steve tiña o seu propio estilo, diferente ó doutros baterías. Para min, o batería é o reloxo da banda porque é pasivo: el podía seguir o ritmo da banda, marcando o noso propio límite. En vivo, manexábamonos visualmente vendo a Ian bailar". En canto ás letras agrega que "todo o mundo di que as nosas letras son escuras e pesadas. Con bastante frecuencia pregúntanme por qué. A única resposta que puedo dar é a miña respuesta. O lugar onde vivía de neno, onde teño as miñas memorias máis felices, desapareceu. Todo o que queda é unha vella planta química. Decateime de que nunca ía poder volver atrás, recuperar esa felicidade. Entón está este vacío. Para min Joy Division era acerca da muerte da miña comunidade e da miña infancia. Era completamente irrecuperable".
O 9 de xuño Joy Division tocou con otras bandas na apertura do clube The Factory de Tony Wilson, coñecido animador de Granada TV. O artista Peter Saville deseñou o póster do evento que foi coñecido como FAC 1!! Pouco despois Tony Wilson funda o selo discográfico Factory, que en decembro dese ano edita o EP A Factory Sample, un compilado das bandas do selo, entre as que estaban Durutti Column, John Dowie ou Cabaret Voltaire. Joy Division participou cos temas Glass e Digital. O 27 de decembro fixeron o seu primeiro show en Londres, no Hope And Anchor de Islington fronte a unhas 30 persoas. Este foi, ademais, o primeiro concerto polo que cobraron entrada.
[editar] 1979
O 14 de febreiro de 1979 Joy Division tocou na BBC, onde gravaron varios temas para o coñecido programa de John Peel -posteriormente sería coñecido (e editado) como The 1st Peel Session. Isto deulles bastante publicidade e en marzal dese mesmo ano tocaron como teloneiros de The Cure no Marquee de Londres. En abril de 1979 gravan Unknown Pleasures, a produción foi de Martin Hannett e o deseño da tapa realizouno Peter Saville. Ambos continuarían traballando con Joy Division e, posteriormente, con New Order. O disco tivo moi boas críticas e vendeuse ben. Malia o éxito e as ofertas de selos grandes, Joy Division decidiu ficar en Factory para poder ter control sobre a súa música. En novembro de 1979 a Warner Bros. americana ofreceulles un millón de dólares para distribuir o seu disco en Estados Unidos e facer algúns videos. Nunca responderon. A súa actitude sería similar cando en maio de 1980 repetiuse a oferta en termos máis favorables para a banda.
O 31 de agosto de 1979 reuniron a 1200 personas no Electric Ballroom, Londres. A maior audiencia que tivo a banda. O 15 de setembro apareceron na televisión no programa Something Else da BBC -antes apareceran un par de veces en Granada TV-. Os violentos movementos de Ian durante Transmission e She's lost Control impresionaron á audiencia. Pronto chamarían a atención por outras razóns. Curtis sufría de epilepsia e con frecuencia tiña convulsións, espamos e mesmo pérdida do coñecemento. O 26 de novembro gravaron por segunda vez con John Peel -The 2nd Peel Session-. Unha das cancións era Love will tear us apart que axiña se convirtiu nun clásico da banda e unha das máis coñecidas cancións "non gravadas" de Inglaterra: ata o 10 de abril de 1980 en que foi editada como single, só era posible oíla nos concertos.
En decembre iniciaron un breve tour por Europa que se prolongou ata xaneiro e durante o cal terminou o affaire de Ian con Annick Honore que comezara un par de meses antes. Deste tour é famoso o show no clube Paradiso de Amsterdam. Non só porque nel tocaron dous sets consecutivos cun total de 17 temas, senón tamén por ser outro dos bootlegs máis famosos da banda. En marzo de 1980 a revista Sordine Sentimental editou un disco de sete pulgadas chamado Licht Und Blindheit, publicándose 1578 copias numeradas sen silencios entre as cancións. Foi unha produción de Martin Hannett que incluíu Dead Souls e Atmosphere -outro clásico- que Joy Division gravara en outubro do ano anterior.
[editar] 1980
En marzo gravaron o material do seu segundo disco, Closer e o single Love Will Tear Us Apart. O tratamento médico de Curtis non axudaba e a súa condición xeral parecía agravarse a medida que a axenda da banda aumentaba. Os seus ataques continuaban, inlcuso en escea. Durante un show como teloneiros dos Stranglers perdeu o control de si mesmo e derribou a batería. Tres días despois intentou suicidarse cunha sobredose de fenobarbital. A noite seguiente debeu ser reemplazado no concerto do Derby Hall, Bury. A xente, que esperaba a Curtis, comezou un verdadeiro caos onde non faltaron golpes e botellas voando. Curtis viu todo desde o backstage e non puido deixar de sentirse responsable.
O 2 de maio Joy Division tocou o seu último concerto en Birmingham. Este concerto, a única vez que tocaron Ceremony, aparecería logo no disco dobre Still. Dúas semanas despois, ían a partir a Estados Unidos para facer o seu primeiro tour nese país.
Na mañá do domingo 18 de maio de 1980 Curtis estaba vendo o film Aguirre, a Cólera de Deus (Der Zorn Gottes). Ó terminar o film puxo o disco The Idiot, de Iggy Pop e tras escribir unha nota á súa esposa aforcouse na cociña da súa casa. Dous meses despois Love Will Tear Us Apart alcanzou o Top 20 dos charts británicos mentras que Closer chegou ó Top 10. Cando parecía que iso era todo e que a carreira da banda estaba terminada, Sumner, Hook e Morris formaron New Order. O grupo continuaría o camiño de Joy Division, incorporando outros ritmos, ampliando o seu horizonte de experimentación pero mantendo sempre a súa independencia e calidade. Non pode negarse a influencia de Curtis neste cambio de dirección. "Ian soía facernos escoitar os álbums de Kraftwerk decindo 'escoitade isto, é algo novo, algo fantástico'. Tal vez el sabía e nos estaba mostrando o camiño", recordou Sumner nunha entrevista de Paul Morley.
[editar] Influencia na música gótica
Joy Division foi descrito como "gótico" polo seu representante en 1979, comparándoos ca música pop daquel entón. Algunhas persoas consideran que son os precursores do rock gótico. A pesar do feito de que Joy Division non vestían no que podería considerarse como "estilo gótico", este xénero estaba nacendo durante a carreira de Joy Division, e aínda non estaba asociado con ningún tipo de imaxe.
[editar] Discografía
- Unknown Pleasures, 1979.
- Closer, 1980.
- Still, 1981 — recompilación.
- Substance, 1988 — recompilación.
- The Peel Sessions, 1990 — recompilación.
- Warsaw, 1994.
- Permanent, 1995 — recompilación.
- Heart & Soul, 1997 — recompilación.
- The Factory, Manchester 13 July 1979, ao vivo.
- Les Bains Douches 18 December 1979, ao vivo.
- Preston Warehouse 28 February 1980, ao vivo.
[editar] Sinxelos e EP
- An Ideal for Living, 1978.
- Transmission, 1979.
- Licht und Blindheit, 1980.
- Komakino, 1980.
- Love Will Tear Us Apart, 1980.
- Atmosphere/She's Lost Control, 1980.
- The First Peel Session, 1986.
- The Second Peel Session, 1987.
- Atmosphere, 1988.
- Love Will Tear Us Apart, 1995.
Hai, ademais, unha gran cantidade de edicións "bootleg" (non oficiais), tanto en vivo como en estudio.
[editar] Video
- Here Are the Young Men
- Love Will Tear Us Apart
- Atmosphere
[editar] Véxase tamén
- New Order
[editar] Ligazóns externas
- Joy Division Fans Club – biografías, discografía detallada, equipamento, etc.
- World in Motion – biografías, discografía, etc, ademais de información detallada acerca de grupos musicais relacionados.
- Incubation – Discografía detallada de Joy Division e artigos de prensa.
