پینیین
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
پینیین یا هانیو پینیین (چینی ساده‌شده: 汉语拼音، چینی سنتی: 漢語拼音، پین یین: Hànyǔ Pīnyīn، به معنای آوانویسی زبان چینی) رایج‌ترین شیوهٔ لاتین‌نویسی زبان چینی ماندارین است.
در شیوهٔ پینیین، حروف لاتین را برای نمایش صداها در زبان چینی به کار می‌برند، اما نحوهٔ تناظر این حروف با صداها چندان شبیه به لاتین‌نویسی رایج برای زبان‌های دیگر نیست. برای نمونه، q و zh هر دو نزدیک به «چ» تلفظ می‌شود (گرچه تلفظ دقیق آن دو یکی نیست) و x نزدیک به «ش» تلفظ می‌شود.
این شیوه درسال ۱۹۵۸ مورد تایید قرار گرفته و در سال ۱۹۷۹ مورد قبول دولت جمهوری خلق چین قرار گرفت و جانشین سیستم‌های قدیمی تر شد.
از آنجاکه هانیو پینیین توسط دولت سنگاپور نیز مورد قبول واقع شد، کتابخانه کنگره ، انجمن کتابخانه‌های آمریکا و بسیاری موسسات دیگر این سیستم را به‌عنوان سیستم نوشتار زبان چینی ماندارین برگزیدند. در سال ۱۹۷۹ سازمان جهانی استاندارد (ISO) این سیستم را به‌عنوان استاندارد لاتین نویسی چینی تحت شماره استاندارد ISO-7098:1991 قبول نمود. هم اکنون پینیین به‌عنوان وسیله‌ای مناسب برای ورود متون چینی در کامپیوترها مورد استفاده قرار می‌گیرد. با ورود متون به کامپیوتر با این سیستم نرم اقزارهای ویرایشگر قادر به تبدیل آن به متون چینی ساده‌شده هستند.
[ویرایش] منبع
- Yin Binyong 尹斌庸 and Mary Felley (1990). Chinese Romanization. Pronunciation and Orthography (Hanyu pinyin he zhengcifa 汉语拼音和正词法). Beijing: Sinolingua. ISBN 7-80052-148-6 / ISBN 0-8351-1930-0.
