Δουκάτο της Νάξου
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το Δουκάτο της Νάξου ή Δουκάτο του Αιγαίου ή του Αρχιπελάγους ιδρύθηκε το 1207 από τον Βενετό στρατιωτικό Μάρκο Σανούδο. Περιελάμβανε τα νησιά Πάρο, Αντίπαρο, Μήλο, Ίο, Κύθνο, Αμοργό, Κίμωλο, Σίφνο, Σίκινο, Σύρο και Φολέγανδρο και είχε έδρα την Νάξο. Η δυναστεία που ίδρυσε ο Μάρκος Σανούδος διήρκεσε ως το 1383, οπότε τη διοίκηση του δουκάτου ανέλαβε η οικογένεια των Κρίσπων [Cri(e)spo] μέχρι το 1566, έτος κατάλυσης του δουκάτου από τους Οθωμανούς.
Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους κατά την Δ΄ Σταυροφορία το 1204 τα εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μοιράστηκαν στους Σταυροφόρους ως εξής με βάση τη συμφωνία Partitio Terrarum Imperii Romaniae: 1/4 θα λάμβανε ο μέλλων Λατίνος αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης μετά την εκλογή του από 12 εκλέκτορες (6 Φράγκους και 6 Βενετούς) και από 3/8 οι Φράγκοι και οι Βενετοί[1]. Η συμφωνία αυτή όμως απλώς ονομάτιζε τις περιοχές που θα λάμβαναν τα μέρη. Σε αρκετές περιπτώσεις οι περιοχές αυτές δεν βρίσκονταν υπό την εξουσία τους, αλλά έπρεπε να κατακτηθούν. Η Βενετία ως ναυτική δύναμη ενδιαφερόταν να αποκτήσει βάσεις στο Αιγαίο[2], θέλοντας όμως να περιορίσει το κόστος των κατακτήσεων ανέθεσε ορισμένες φορές σε ιδιώτες να καταλάβουν εδάφη και να τα διοικήσουν υπαγόμενοι στον Λατίνο Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Ένας τέτοιος ιδιώτης ήταν και ο Μάρκος Σανούδος. Το 1207 αποβιβάστηκε στη Νάξο, όπου σύμφωνα με την παράδοση συνάντησε ισχυρή αντίσταση. Έβαλε τους στρατιώτες του να κάψουν τα πλοία τους, ώστε να μην υπάρχει περιθώριο υποχώρησης, και τελικά κατέλαβε το βυζαντινό φρούριο του Απαλίρου. Έκανε τη Νάξο έδρα του Δουκάτου του και κυβέρνησε ως το 1227, οπότε και πέθανε αφήνοντας διάδοχο τον γιο του Άγγελο Σανούδο. Ο Σανούδος, αν και Βενετός, ήταν φιλόδοξος και δεν έδρασε ως πειθήνιο όργανο της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας, παρά αναγνώριζε και υποστήριζε τον Λατίνο Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης με αντάλλαγμα την αναγνώριση των κτήσεών του από τον τελευταίο και την απονομή του τίτλου του Δούκα.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Δούκες της Νάξου
[Επεξεργασία] Οικογένεια Σανούδου (Sanudo)
- Marco Sanudo (1207–1227)
- Άγγελος (1227–1262)
- Μάρκος Β' (1262–1303)
- Γουλιέλμος Α' (1303–1323)
- Νικολό Α' (1323–1341)
- Giovanni I (1341–1361)
- Φιορέντσα (1361–1371)
- Νικολό Γ' (των Carceri) (1371–1383)
[Επεξεργασία] Οικογένεια Κρίσπο
- Francesco Α' Crispo (1383–1397)
- Giacomo Α' (1397–1418)
- Giovanni Β' (1419–1437)
- Giacomo Β' (1437–1447)
- Gian Giacomo (1447–1453)
- Guglielmo Β' (1453–1463)
- Francesco Β' (1463)
- Giacomo Γ' (1463–1480)
- Giovanni Γ' (1480–1494)
- Francesco Γ' (1500–1511)
- Giovanni Δ' (1517–1564)
- Giacomo Δ' (1564–1566)
[Επεξεργασία] Οθωμανός εκπρόσωπος
[Επεξεργασία] Εξωτερικές συνδέσεις
[Επεξεργασία] Παραπομπές
- ↑ Peter Lock, Οι Φράγκοι στο Αιγαίο, Ενάλιος 1998, σελ.91. Zacour, N. P.; Hazard, H. W. (ed.), The impact of the Crusades on the Near East, σελ. 416 κ.εξ. (στο συλλογικό έργο: Setton, Kenneth M (Ed.), A History of the Crusades, volume V, Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press, 1985)
- ↑ Για το αν οι Κυκλάδες ανατέθηκαν με βάση την partitio στη Βενετία υπάρχει διαφωνία. Της ανατέθηκαν κατά τη Χρύσα Μαλτέζου στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. Θ΄ (1979), σελ. 263, καθώς και κατά τον William Miller, Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα (μτφ. Άγγελου Φουριώτη, Ελληνικα Γράμματα 1960) σελ. 84. Έμειναν αδιάθετες κατά τους Wolff, R. L.; Hazard, H. W. (ed.), The later Crusades, 1189-1311 σελ. 191-192 (στο συλλογικό έργο: Setton, Kenneth M (Ed.), A History of the Crusades, volume ΙΙ, Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press, 1969). Ασαφές το αφήνει ο Θανάσης Κωτσάκης, Το Δουκάτο της Νάξου, στον συλλογικό τόμο Νάξος, Δήμος Νάξου 2006, σελ. 135. Αντίθετα ότι είχαν ανατεθεί στους Φράγκους ως υποτελείς του Λατίνου αυτοκράτορα υποστηρίζουν οι Zacour, N. P.; Hazard, H. W. (ed.), The impact of the Crusades on the Near East, σελ. 429 (στο συλλογικό έργο: Setton, Kenneth M (Ed.), A History of the Crusades, volume V, Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press, 1985).
