Kanji

vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.

Kanji (hulp·inligting) (漢字, ^?) is die Sjinese karakters wat in die moderne Japannese logografiese skryfstelsel te same met die lettergreepskrifte hiragana (平仮名), katakana (片仮名), en die Arabiese syfers gebruik word. Tussen 5000 en 10 000 kanji word gebruik om Japannees te skryf. In 'n poging om dit makliker te maak om Japannees te lees en skryf het die Japanse regering in 1981 die jōyō kanji hyō (Lys van Sjinese Karakters vir Algemene Gebruik) ingevoer. Dit gebruik 1 945 gewone karakters en 166 spesiale karakters wat gebruik word om mense se name mee te skryf.

Sjinese karakters is in die 4de eeu via die Koreaanse Skiereiland na Japan ingevoer^[1] en die woord kanji (漢字) is die Japannese weergawe van die Sjinese woord hànzì, wat letterlik "Han-karakters" beteken. Han verwys na die Han Dinastie (206v.C – 220n.C.) en is die naam wat die Sjinese gebruik om na hulleself te verwys.^[2]

Toe die Japannese die Sjinese karakters aangeneem het, het hulle ook talle Sjinese woorde geleen en vandag is omtrent die helfte van die Japannese woordeskat uit Sjinees afkomstig.^[2] Aangesien Japannees en Sjinees taalkundig heelwat van mekaar verskil was die Sjinese karakters nie ideaal vir die skryf van Japannees nie. Dit het tot 'n aantal aanpassings gelei benewens die leen van Sjinese woorde. Sjinese karakters wat vir hulle betekenisse gebruik is in werkwoorde en selfstandigenaamwoorde is aangevul met grammatiese elemente van die Japannese taal wat foneties geskryf is. Met die tyd saam is dié karakters wat vir hulle fonetiese waarde gebruik is vereenvoudig wat aanleiding gegee het tot die ontstaan van twee lettergreepgeoriënteerde skrifte, hiragana en katakana, waarin elke karakter 'n lettergreep voorstel.^[1] Verder word dieselfde Japannese kanji gebruik om beide Sjinees-Japannese woorde en hulle inheemse Japannese ekwivalent te skryf volgens twee die 音読み onyomi (of kortweg "on") of fonetiese lesing en die 訓読みkunyomi ("kun") of verklarende lesing.^[1][3]

[wysig] Geskiedenis

In die begin van die eerste millennium het die Japannese nie oor hulle eie skryfstelsel beskik nie. Interaksie met die Sjinese het gelei tot die aanneming van Sjinese instellings en gebruike. Sjinese karakters is in die 4de eeu via die Koreaanse Skiereiland na Japan ingevoer.^[1] Toe die Japannese die Sjinese karakters aangeneem het, het hulle ook talle Sjinese woorde geleen en vandag is omtrent die helfte van die Japannese woordeskat uit Sjinees afkomstig. Dieselfde Japannese kanji word gebruik om beide Sjinees-Japannese woorde en hulle inheemse Japannese ekwivalent te skryf.^[2]

Aangesien Japannees en Sjinees taalkundig heelwat van mekaar verskil was die Sjinese karakters nie ideaal vir die skryf van Japannees nie. Dit het gelei tot 'n interessante stelsel waarvolgens Sjinese karakters vir hulle betekenisse gebruik is en dieselfde karakters beide Sjinese en Japannese woorde voorstel. Grammatiese elemente van die Japannese taal is egter foneties geskryf. Met die tyd saam is dié karakters wat vir hulle fonetiese waarde gebruik is vereenvoudig wat aanleiding gegee het tot die ontstaan van twee lettergreepgeoriënteerde skrifte, hiragana en katakana, waarin elke karakter 'n lettergreep voorstel.^[1]

Die kanji karakters wat vir die betekenis wat dit dra gebruik word kon op twee verskillende maniere uitgespreek word: die 音読み onyomi (of kortweg "on") of fonetiese lesing en die 訓読みkunyomi ("kun") of verklarende lesing. Die "on" lesings is losweg op die oorspronklike Sjinese uitspraak gegrond terwyl die "kun" lesing die Japannese ekwivalent is. Eersgenoemde word tipies gebruik wanneer 'n kanji deel is van 'n samestelling i.e. wanneer ten minste nog een ander kanj gebruik word om die woord te vorm. Laasgenoemde word weer gebruik vir kanji wat op hulle eie staan, as volledige selfstandige naamwoorde of as werkwoordstamme.^[1][3]

[wysig] Verwysings