Motî:miråcoleye
Èn årtike di Wikipedia.
miråcoleye [f.n.] estance d’ onk k’ end a pezant, k' a des zwatès pinsêyes. Po sognî nosse mirancolêye, T' as hapé l' peket do curé (J. Lefebvre). Pire fijheut passer l’ miråcoleye avou ses djoyeus messaedjes (D. Salme). Vola ene tchoûlåde tchanson plinne di miråcoleye k' i rprindèt tertos e keur, tot s' tinant pa les spales et s' rabressant bén foirt ; et vey soude leus låmes (J.P. Dumont). Il a l' miråcoleye, [] do tins passé, mins s' il a l' må do payis, di s' campagne, c' est ossu d' ene campagne di dvins l' tins (G. Belleflamme). Li houte assûne del mirancoleye (R. Viroux). L' aiwe lyi court foû des ouys, pieles di miråcoleye (A. Gauditiaubois). Loukîz a : diloujhe, disbåtchance, cafård, disnortance. F. "mélancolie", "nostalgie", "spleen".
| miråcolieus, miråcolieuse [addj., padvant u padrî] k' a del miråcoleye. Loukîz a : diloujhî, disvoyî, disnorté. F. "mélancolique", "nostalgique".
[candjî] Etimolodjeye et tcherpetaedje
[candjî] Disfondowes
- miråcoleye
- miraucolèye, mérâcolèye, mirancolîye.
