Medeni hukuk

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Medeni Hukuk, kişilerin birbiriyle ya da belirli ölçülerde kişilerle devletin doğrudan veya dolaylı özel ilişkilerinin kamu hukûku gibi başka bir hukuk dalının konusuna girmeyen hukuk dalına verilen addır.

Özel hukuk denilince Medeni Hukuk (yurttaşlar hukuku) akla gelir. Temeli 2002 tarihli 4721 sayılı Medeni Kanun ve 1926 tarihli 818 sayılı Borçlar Kanunu'dur. Medeni Hukuk; Kişiler Hukuku, Aile Hukuku, Miras Hukuku, Eşya Hukuku, Borçlar Hukuku dallarına ayrılır.

Medeni Kanun'un başlangıç bölümünde genel ilkeler yazılıdır: Kanun, sözüyle ve özüyle uygulanır. Kanunda boşluk varsa hakim kendini yasakoyucu gibi görür ve kural koyabilir. Yasalar güven ve dürüstlük ilkesine göre işler. Hakkın kötüye kullanılmasını hukuk korumaz. Bir hak ilişkisini bilmemek ve bilmek gerekmemek, iyiniyetliliktir. Ancak bir hakka engel bir eksikliği bilmek kötü niyetliliktir. İyiniyeti kanıtlamaya gerek yoktur (iyiniyet karinesi). Yargıcın takdir yetkisi vardır ve bunu adil kullanır. Herkes kendi iddiasını kanıtlamayla mükelleftir.

1. Medeni hukukun temel ilkeleri şunlardır:
   1. İyiniyet, doğruluk ve güven ilkesi,
   2. Hâkimin takdir yetkisi,
   3. Borçların genel kurallarının uygulanması,
   4. İspat kuralları,
2. Kişiler Hukuku:
   1. Gerçek kişiler
      1. Kişiliğin başlangıcı ve sonu
      2. Hak ehliyeti
      3. Fiil ehliyeti
      4. Hısımlık
      5. İkâmetgâh
      6. Kişilik haklarının korunması
   2. Tüzel kişiler

Ortak ve sürekli bir amacı gerçekleştirmek için, kendisini oluşturanların kişiliğinden bağımsız ve ayrı bir kişilikle örgütlenen kişi ya da mal toplulukları tüzel kişi olarak adlandırılır (MK m. 47).

Hukukta mevcut olan çeşitleri şunlardır:

1. Kamu Hukuku Tüzel Kişileri
2. Özel Hukuk Tüzel Kişileri