พระราชกฤษฎีกายุบอาราม
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
พระราชกฤษฎีกายุบอาราม (อังกฤษ: The Dissolution of the Monasteries หรือ Suppression of the Monasteries) เป็นพระราชกฤษฎีกาที่ถูกบังคับใช้ระหว่างปี ค.ศ. 1538 ถึง ปี ค.ศ. 1541 โดยสมเด็จพระเจ้าเฮนรีที่ 8 ทรงสั่งให้ริบอสังหาริมทรัพย์และทรัพย์สินและยุบเลิกสำนักสงฆ์ใน อังกฤษ เวลส์ และ ไอร์แลนด์เหนือ ตามอำนาจ “พระราชบัญญัติประมุขสูงสุด” (Act of Supremacy) อนุมัติโดยรัฐสภาเมื่อ ปี ค.ศ. 1534 ซึ่งระบุให้พระเจ้าแผ่นดินอังกฤษเป็น “ประมุขสูงสุดของนิกายเชิร์ชออฟอิงแลนด์” (Supreme Head of the Church in England) และโดย “พระราชบัญญัติยุบเลิกฉบับแรก (ค.ศ. 1536)” (First Suppression Act (1536)) และ “พระราชบัญญัติยุบเลิกฉบับที่สอง (ค.ศ. 1539)” (Second Suppression Act (1539))
การยุบสำนักสงฆ์ในอังกฤษมิใช่เหตุการณ์ทางการเมืองที่เป็นเอกลักษณ์แต่เป็นเหตุการณ์ที่เป็นส่วนหนึ่งของขบวนการต่อต้านสถาบันคาทอลิกซึ่งเริ่มคุกรุ่นอยู่ในทวีปยุโรปขณะนั้น ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการแยกตัวของนิกายโปรเตสแตนต์จากคาทอลิก แต่เหตุผลการแยกตัวจากนิกายคาทอลิกของอังกฤษมิใช่ข้อขัดแย้งทางปรัชญาทางศาสนาเช่นประเทศอื่นๆ เช่น ประเทศเยอรมันนี ประเทศฝรั่งเศส หรือ โบฮีเมีย แต่เป็นเหตุผลทางการเมืองส่วนพระองค์ของพระเจ้าเฮนรีที่ 8
[แก้] ข้อมูลเพิ่มเติม
 |
พระราชกฤษฎีกายุบอาราม เป็นบทความเกี่ยวกับ ประวัติศาสตร์ ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น ข้อมูลเกี่ยวกับ พระราชกฤษฎีกายุบอาราม ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ หรือ ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ประวัติศาสตร์ |
