Zespół suchego oka

Z Wikipedii

Zespół suchego oka, "suche oko" (łac. xerophtalmia, keratoconjunctivitis sicca, keratitis sicca)^[1] – schorzenie oczu wywołane niedostatecznym wydzielaniem łez lub nadmiernym parowaniem filmu łzowego, co powoduje m.in. nadmierne złuszczenie się nabłonka gałki ocznej i uczucie dyskomfortu przy patrzeniu.

Najstarszą i najskuteczniejszą metodą rozpoznawania zespołu suchego oka jest tzw. test Schirmera, pomimo tego na rynku pojawiły się inne indykatory zastępcze.

Czasem objawy są bardzo uciążliwe. Nasilają się w upalne dni, w pomieszczeniach z klimatyzacją, z wentylacją, z suchym powietrzem – wtedy, kiedy film łzowy narażony jest na nadmierne parowanie, a powierzchnia przedniej części gałki ocznej na wysychanie. Czynnikami sprzyjającymi występowaniu choroby jest również kurz, parujące substancje chemiczne, dym papierosowy, długotrwała praca przy komputerze czy czytanie przy niewłaściwym oświetleniu, które potęgują uczucie suchości oka objawiające się wrażeniem piasku pod powiekami.

Poprzez odsłoniętą rogówkę wnikają i powodują infekcje mikroorganizmy chorobotwórcze (bakterie, wirusy, grzyby). Oczy czerwienią się i pieką, a poruszanie gałką oczną sprawia ból. W kącikach zbiera się często ciągnąca wydzielina, a powieki są ciężkie i obrzęknięte. Objawom ZSO często towarzyszy światłowstręt.

Objawy schorzenia mają charakter przewlekły i wymagają stałego leczenia, którego podstawą jest stosowanie preparatów zaleconych przez lekarza okulistę oraz leczenie stanów towarzyszących.

Leczenie polega przede wszystkim na uzupełnianiu braków filmu łzowego, poprzez dostarczanie z zewnątrz środka zwilżającego w postaci tzw. sztucznych łez. Poza metodami farmakologicznymi, leczenie obejmuje również działania mające na celu oszczędzanie łez pacjenta poprzez zamknięcie drogi ich odpływu z kanalików łzowych za pomocą niewielkich, hydrożelowych zatyczek.

Przypisy