Zespół larwy skórnej wędrującej
Z Wikipedii
Choroba tęgoryjcowa, nie określona | |
ICD-10: |
B76.9
|
B76.9.0 {{{X.0}}} |
|
B76.9.1 {{{X.1}}} | |
B76.9.2 {{{X.2}}} | |
B76.9.3 {{{X.3}}} | |
B76.9.4 {{{X.4}}} | |
B76.9.5 {{{X.5}}} | |
B76.9.6 {{{X.6}}} | |
B76.9.7 {{{X.7}}} | |
B76.9.8 {{{X.8}}} | |
B76.9.9 {{{X.9}}} |
Zespół larwy skórnej wędrującej - (łac. - syndroma larvae migrantis cutaneae, larva migrans cutanea) - zespół typowych zmian skórnych, o wyglądzie kanalików, któremu towarzyszy wyraźny odczyn zapalny pod postacią zaczerwienienia, wywoływany przez wędrujące larwy różnych gatunków tęgoryjców (nicieni), zwykle tęgoryjca Ancylostoma brasiliense. Człowiek nie jest gospodarzem tych pasożytów i poza manifestacją skórną nie dochodzi do zakażenia narządów wewnętrznych i innych objawów.
Spis treści |
[edytuj] Przebieg zakażenia
Człowiek zaraża się poprzez kontakt z ziemią zanieczyszczoną odchodami kotów i psów. Zakażenia są szczególnie częste u dzieci i osób zawodowo narażonych na kontakt z ziemią. Larwy tęgoryjców nie osiągają dojrzałości płciowej u człowieka i zwykle giną samoistnie po kilku, kilkunastu tygodniach, nawet bez leczenia.
[edytuj] Objawy chorobowe
Na pograniczu skóry i naskórka pojawia się zaczerwienienie i obrzęk, który następnie się rozszerza, gdyż larwa wędruje z częstością kilku centymetrów na dobę, tworząc charakterystyczne pozakręcane, wyniosłe ponad skórę kanaliki[1]. Zmiany skórne charakteryzują się bardzo intensywnym swędzeniem. W późniejszym czasie w obrębie zmian skórnych mogą pojawiać się pęcherzyki lub pęcherze. Chorobie towarzyszy eozynofilia.
[edytuj] Leczenie
Choroba ustępuje samoistnie po naturalnej śmierci larwy. Jednakże stosuje się leczenie, gdyż zmniejsza ono intensywność świądu. W leczeniu można stosować:
- tiabendazol (25 miligramów na kilogram masy ciała 2 x dziennie), któr może być również stosowany miejscowo na skórę[2]
- albendazol (200 miligramów 2 x dziennie przez 2 dni)
- inwermektyna (25 mikrogramów na kilogram jednorazowo)
[edytuj] Przypisy
- ↑ Elżbieta Kacprzak, Wojciech Silny;Zespół larwy wędrującej skórnej u turystów powracających z krajów strefy klimatu ciepłego.Post Derm Alerg 2004; XXI, 1: 24–29
- ↑ Leki przeciwpasożytnicze.Medycyna Praktyczna (online)
[edytuj] Bibliografia
- Interna Harrisona. Wydawnictwo Czelej. Tom II. Str. 1818, ISBN 83-88063-41-3