William Lindley
Z Wikipedii
William Lindley (ur. 7 września 1808 w Londynie, zm. 22 maja 1900 w Blackheath) - brytyjski inżynier. Projektował i budował razem ze swoimi synami linie kolejowe, sieci kanalizacyjne i wodociągowe dla około 30 miast europejskich, między innymi w: Hamburgu, Bazylei i Sankt Petersburgu. Jako młody inżynier współpracował z Isambard Kingdom Brunel i Francis Giles. W 1833 jako asystent Gilesa przybył do Hamburga, żeby zbudować linię kolejową Hamburg-Bergedorf, której uroczyste otwarcie zostało jednak z powodu wielkiego pożaru w Hamburgu w 1842 odłożone – zamiast ważnych gości pociągi transportowały uciekających przed ogniem mieszkańców. W tym czasie zapotrzebowanie wody głównie pokrywane było z kanałów i Łaby, gdzie jednocześnie były kierowane ścieki. W celu opanowania warunków sanitarnych, Lindley już w czasie pożaru otrzymał kontrakt na budowę wodociągów w Hamburgu; rozległe zniszczenia śródmieścia stwarzały możliwości niepojętej gruntownej odnowy wodociągów i kanalizacji.
Jego projekty, będące pod wpływem angielskiego reformatora socjalnego i działacza sanitarnego Edwin Chadwick, zawierały pierwsze podziemne kanały ściekowe ery nowożytnej na kontynencie europejskim. W`czasie trzech lat zostało zbudowane 11 km kanałów i centralna stacja wodociągów zasilana wodą z Łaby dla dzielnicy Hamburga Rothenburgsort. Do jego planu należały także publiczne łaźnie dla biedoty, której „cielesna nieczystość stworzy wkrótce braki poczucia własnej godności, brutalności i przywar. [...] Można pojedyncze godziny czasu wolnego przeznaczyć do odświeżenia w kąpieli, wówczas w większości przypadków odstręczyć od gospody.“
Obok wodociągów budował Lindley także gazownię dla oświetlenia ulicznego i miał duży wpływ na powstającą architekturę po pożarze miasta.
Po odbudowie Hamburga budował Lindley w kolejnych latach systemy zaopatrzenia w wodę w kolejnych miastach niemieckich jak w Kolonii, Stralsundzie, Szczecinie, Lipsku i Düsseldorfie. Sukces projektów Lindleya jest widoczny na przykładzie Frankfurtu nad Menem, w którym wskaźnik śmiertelności z powodu tyfusu spadł w latach od 1868 do 1883 z 80 do 10 na każde 100.000 mieszkańców. W 1860 utracił nadzór nad Hamburger Stadtwasserkunst i przeniósł się ze swoją rodziną, w tym z żoną Julia Heerlein i trzema synami William Heerlein Lindley (* 1853), Robert Searles Lindley (* 1854), Joseph Lindley (* 1859) i córką do Londynu. Stamtąd kontynuował swoją pracą, dla której były zapytania w całej Europie, między innymi w Sankt Petersburgu, Budapeszcie i Moskwie. Kontrakt w Sydney, który mógłby otrzymać w 1876, musiał odrzucić, ponieważ miał już zapewniony kontrakt w Warszawie. Projekty dla Warszawy powstały do 1878, której budowę przekazał swojemu synowi William Heerlein Lindley. W latach 1876-1878 William Lindley opracował projekt miejskiej sieci kanalizacyjno-wodociągowej dla Warszawy - Filtry Lindleya.
Projekt zakładał budowę Stacji Pomp Rzecznych po praskiej stronie brzegu Wisły oraz stacji z urządzeniami uzdatniającymi wodę do picia. Projekt został zrealizowany przez dwóch z trzech jego synów. Jego syn, William Heerlein Lindley (ur. 1853 roku) budował sieć kanalizacyjną Warszawy w latach 1883-1888, a Joseph Lindley (ur. w 1859 roku) od 1888 roku do roku 1904. Pierwsze uruchomienie wodociągów nastąpiło 3 lipca 1886 roku.
W 1879 wycofał się Lindley z życia zawodowego, przekazał swoje biuro inżynierskie trzem synom i poświęcił się funkcjom społecznym i podróżom aż do swojej śmierci w 1900.
